Το φωτεινό ήλιο της Κεκροπίας και τις πολλές ομορφιές της, καμάρωναν ο Ποσειδώνας και η Αθηνά και ο καθένας ήθελε αυτή τη φημισμένη πόλη δική του.
Κανένας από τους δύο δεν υποχωρούσε και ο Δίας αφού κουράστηκε από τους καυγάδες τους, τους έστειλε στον Κέκροπα να βρει εκείνος τη λύση. Ο Κέκροπας, που ήταν δίκαιος και συνετός, όλοι το έλεγαν αυτό, αφού σκέφτηκε πολύ πρότεινε:
Δώρα στην πόλη μας οι θεοί ας χαρίσουν και οι ντόπιοι άρχοντες ας αποφασίσουν ποιο απ’ τα δώρα την πόλη μας θα ωφελήσει κι όποιος το πρόσφερε τη νίκη θα κερδίσει.
Και έτσι μια ηλιόλουστη μέρα οι δύο θεοί ανέβηκαν με μεγαλοπρέπεια πάνω στο βράχο της Ακρόπολης. Από κάτω οι κάτοικοι της Κεκροπίας και ψηλά από τον Όλυμπο οι αθάνατοι θεοί, περίμεναν με δέος και υπομονή να αντικρύσουν τα θεϊκά δώρα.
Ο Ποσειδώνας σοβαρός, αγέρωχος και αποφασιστικός χτύπησε με τη μεγάλη τρίαινά του το βράχο και αμέσως αναπήδησε ένα άσπρο, περήφανο, πολεμικό άλογοΞαναχτυπάει και δεύτερη φορά και από το γκρίζο πέτρωμα του βράχου άρχισε να αναβλύζει πεντακάθαρο γάργαρο νερό.
- Αυτά είναι τα δώρα μου, είπε ο Ποσειδώνας με τη δυνατή, βροντερή φωνή του. Νερό για την πόλη και γερά άλογα να πολεμάτε τους εχθρούς σας...
Όταν δοκίμασαν το νερό οι τοπικοί άρχοντες διαπίστωσαν πως ήταν αλμυρό, γιατί ήταν θαλασσινό. Η Αθηνά πλησίασε ήρεμη, περήφανη και πάνοπλη και κάρφωσε το κοντάρι της στο βράχο της Ακρόπολης... Αμέσως φύτρωσε ένα χαμηλό δέντρο με ασημοπράσινα φύλλα και μικρούς μαύρους καρπούς.
- Αυτό είναι το δώρο μου του είπε...Όταν πεινάτε θα τρώτε αυτόν τον καρπό θα τον λιώνεται και θα ’χετε λάδι στο φαγητό το χειμώνα με τα κρύα και τα χιόνια τα πολλά κάψτε τα κλαδάκια του και ζεσταθείτε στη φωτιά!
Ο Κέκροπας και οι άλλοι τοπικοί άρχοντες έκριναν πως το δώρο της Αθηνάς ήταν πιο χρήσιμο και της χάρισαν τη νίκη, άλλαξαν μάλιστα το όνομα της πόλης τους και από Κεκροπία την ονόμασαν Αθήνα.
Η θεά από τότε έγινε προστάτης της πόλης και την έκανε γνωστή σε όλο τον κόσμο για τη φιλοσοφία, τις τέχνες και τον πολιτισμό της. Μεγάλοι και σπουδαίοι σοφοί γεννήθηκαν στην Αθήνα, και η θεά ήταν πάντα κοντά τους να τους στηρίζει και να τους ενθαρρύνει...
Και αργότερα με τα κλαδιά της ελιάς έφτιαχναν στεφάνι για τους νικητές των Ολυμπιακών αγώνων, και το κλαδί της ελιάς στο ράμφος ενός περιστεριού έγινε σύμβολο της ειρήνης...
Πηγή