Το μαρτύριο τους δεν σταματά πριν μεταπείσουν αυτούς που αδίκησαν. «Αφού τους ρίξουν (οι δικαστές στον Τάρταρο) και μείνουν εκεί ένα χρόνο το κύμα τους πετάει πάλι έξω, όσους διέπραξαν φόνο στη μεριά του Κωκυτού, όσους σκότωσαν πατέρα ή μητέρα κατά τον Πυριφλεγέθοντα.
Σαν τους μεταφέρουν και φτάσουν στη λίμνη Αχερουσιάδα βγάζουν κραυγές και καλούν, άλλοι αυτούς που σκότωσαν, άλλοι αυτούς που πλήγωσαν. Τους καλούν, τους ικετεύουν και τους παρακαλούν [b] να τους επιτραπεί να βγουν από τη λίμνη και να τους δεχθούν πάλι πίσω.
Εάν τους πείσουν βγαίνουν πάνω και οι συμφορές τους τελειώνουν, διαφορετικά μεταφέρονται πάλι στον Τάρταρο και από εκεί πίσω στα ποτάμια, συνεχίζουν να υποφέρουν και το μαρτύριο τους δεν σταματά πριν μεταπείσουν αυτούς που αδίκησαν. Αυτή την τιμωρία τους επέβαλαν οι δικαστές.
[114a] τέρα ὑπ’ ὀργῆς βίαιόν τι πράξαντες, καὶ μεταμέλον αὐτοῖςτὸν ἄλλον βίον βιῶσιν, ἢ ἀνδροφόνοι τοιούτῳ τινὶ ἄλλῳτρόπῳ γένωνται, τούτους δὲ ἐμπεσεῖν μὲν εἰς τὸν Τάρταρονἀνάγκη, ἐμπεσόντας δὲ αὐτοὺς καὶ ἐνιαυτὸν ἐκεῖ γενομένουςἐκβάλλει τὸ κῦμα, τοὺς μὲν ἀνδροφόνους κατὰ τὸν Κωκυτόν,τοὺς δὲ πατραλοίας καὶ μητραλοίας κατὰ τὸν Πυριφλε-γέθοντα· ἐπειδὰν δὲ φερόμενοι γένωνται κατὰ τὴν λίμνην τὴνἈχερουσιάδα, ἐνταῦθα βοῶσί τε καὶ καλοῦσιν, οἱ μὲν οὓςἀπέκτειναν, οἱ δὲ οὓς ὕβρισαν, καλέσαντες δ’ ἱκετεύουσι
[114b] καὶ δέονται ἐᾶσαι σφᾶς ἐκβῆναι εἰς τὴν λίμνην καὶ δέξασθαι,καὶ ἐὰν μὲν πείσωσιν, ἐκβαίνουσί τε καὶ λήγουσι τῶνκακῶν, εἰ δὲ μή, φέρονται αὖθις εἰς τὸν Τάρταρον καὶἐκεῖθεν πάλιν εἰς τοὺς ποταμούς, καὶ ταῦτα πάσχοντες οὐπρότερον παύονται πρὶν ἂν πείσωσιν οὓς ἠδίκησαν· αὕτη γὰρἡ δίκη ὑπὸ τῶν δικαστῶν αὐτοῖς ἐτάχθη. οἳ δὲ δὴ ἂν δόξωσιδιαφερόντως πρὸς τὸ ὁσίως βιῶναι, οὗτοί εἰσιν οἱ τῶνδε μὲντῶν τόπων τῶν ἐν τῇ γῇ ἐλευθερούμενοί τε καὶ ἀπαλλαττό-
[114c] μενοι ὥσπερ δεσμωτηρίων, ἄνω δὲ εἰς τὴν καθαρὰν οἴκησινἀφικνούμενοι καὶ ἐπὶ γῆς οἰκιζόμενοι. τούτων δὲ αὐτῶν οἱφιλοσοφίᾳ ἱκανῶς καθηράμενοι ἄνευ τε σωμάτων ζῶσι τὸπαράπαν εἰς τὸν ἔπειτα χρόνον, καὶ εἰς οἰκήσεις ἔτι τούτωνκαλλίους ἀφικνοῦνται, ἃς οὔτε ῥᾴδιον δηλῶσαι οὔτε ὁ χρόνοςἱκανὸς ἐν τῷ παρόντι. ἀλλὰ τούτων δὴ ἕνεκα χρὴ ὧν διεληλύ-θαμεν, ὦ Σιμμία, πᾶν ποιεῖν ὥστε ἀρετῆς καὶ φρονήσεως ἐντῷ βίῳ μετασχεῖν· καλὸν γὰρ τὸ ἆθλον καὶ ἡ ἐλπὶς μεγάλη.
Όσοι όμως βρεθούν να έχουν διανύσει τη ζωή τους μέσα στην οσιότητα είναι αυτοί που ελευθερώνονται και απομακρύνονται από τον τόπο εδώ κάτω στη γη [e] σαν να βγαίνουν από τη φυλακή- φτάνουν επάνω, σε τόπο καθαρό, και κατοικούν ψηλά, πάνω από τη Γη.
Ένας αριθμός από αυτούς, όσοι με τη φιλοσοφία έγιναν αγνοί και καθαροί, ζουν παντοτινά, χωρίς τα σώματα τους, και κατοικούν σε οικίες πολύ ομορφότερες από αυτές εδώ, πράγμα που δεν γίνεται να αποκαλύψουμε ούτε και ο χρόνος που μένει είναι επαρκής.
Όμως για χάρη των πραγμάτων που αναπτύξαμε, Σιμμία, πρέπει να κάνουμε τα πάντα ώστε να αποκτήσουμε την αρετή και τη φρόνηση κατά τη διάρκεια της ζωής μας. Σπουδαίο το βραβείο, μεγάλη και η ελπίδα.»
Βιβλιογραφία : ΠΛΑΤΩΝΟΣ – ΦΑΙΔΩΝ, 114, a έως d, enneaetifotos
Πηγή