Είναι λέξη που περιέχει πάλι τον όρο «Μακεδονία», όπως άλλωστε περιέχουν τον ίδιο όρο και όλες οι άλλες «προτάσεις» του ιδίου, (ας σημειωθεί πως ο πονηρός «διαμεσολαβητής» προτείνει τη σύνθετη λέξη Novamakedonija σαν να θέλει πει ότι ο όρος «Μακεδονία» είναι γραμμένος με το «μ» μικρό και επιπλέον στα σλάβικα, υπονοώντας πως με αυτόν τον τρόπο «χάνεται» η έννοια της ελληνικής Μακεδονίας, οπότε οι Σκοπιανοί δεν κλέβουν από τους Έλληνες κανένα δικό τους όνομα και οι Έλληνες δεν πρέπει να κάνουν φασαρίες), υπάρχει κάποια διαφορά ανάμεσα στις δυο ονομασίες; Μπορεί λογικά κανείς να βεβαιώσει πως υπάρχει κάποια διαφορά μεταξύ των δυο όρων;
Νομίζω πως θα μπορούσαμε να πούμε ότι και υπάρχει και δεν υπάρχει, όσο παράλογο κι αν φαίνεται αυτό.
Πρώτη απάντηση: δεν υπάρχει διαφορά. Και ναι, το ότι φαρισαϊκά προτείνεται ένα όνομα στα σλάβικα, «Makedònija», πρόκειται αλήθεια για όνομα που διαφέρει από το ελληνικό «Μακεδονία»; Μπορούμε να πούμε ότι Makedònija δεν είναι Μακεδονία;
Με κανέναν τρόπο. Ουδεμία διαφορά. Το ένα όνομα είναι η ακριβής μετάφραση του άλλου ονόματος στην άλλη γλώσσα.
Δεύτερη απάντηση: υπάρχει διαφορά. Και μάλλον τεράστια και ανυπολόγιστων συνεπειών, διότι:
α) το Makedònija της σημερινής fYROM συνεχίζει να είναι «προσωρινό» και δεν οδηγεί πουθενά – έστω κι αν διατηρείται τώρα 25 χρόνια και έστω κι αν οι Σκοπιανοί, παραβιάζοντας τις Συμφωνίες, το μετέτρεψαν σε «Δημοκρατία της Μακεδονίας» σφετερίζοντας ό, τι είναι μακεδονικό χωρίς η Ελλάδα να κάνει το παραμικρό για να το καταγγείλει και αποτρέψει – ενώ:
β) το Novamakedonija (που οι Σκοπιανοί κάλλιστα θα μπορούν να μετατρέψουν στο καλύτερα προσδιοριστικό Nova Makedonija με ό, τι αυτό συνεπάγεται) εάν γίνει δεκτό από Ελλάδα και θεσπιστεί, θα είναι «οριστικό», για τους πάντες (ή erga omnes, όπως αρέσκονται να το λένε latinorum!), και ιδίως για την ελληνική Μακεδονία των 2500 χρόνων θα είναι μια βόμβα μεγατόνων. Για το Βασίλειο των Αθηνών θα είναι μάλλον κάτι το φυσιολογικό: επιτέλους η ποθητή λύση!
Βέβαια, για τους Σλάβους Βούλγαρους των Σκοπίων (δεν αληθεύει πως η Βούλγαροι χορηγούν βουλγάρικα διαβατήρια σε Σκοπιανούς που τα δέχονται πάλι με τον πονηρό σκοπό να «μπουν» από τη μικρή πόρτα στην ΕΕ;) θα είναι ένας «τίτλος αριστοκρατίας» μεγίστου βαθμού και τίποτα δεν αποκλείει αργότερα τον πειρασμό του «κράτους των Makedonskij που σημαίνει Μακεδόνες» (και κανείς δεν μπορεί να το αμφισβητήσει!) να απαιτήσει να πάψουν οι αυτόχθονες Έλληνες Μακεδόνες να ονομάζονται Μακεδόνες γιατί οι «αληθινοί Μακεδόνες» είναι οι Makedònskij διότι η αληθινή Μακεδονία είναι το Κράτος της (Nova)Makedonija!!
Και όπως ξέρουμε (αλλά στρουθοκαμηλίζουμε), ό, τι είναι «Μακεδονία» μονοπωλείται διεθνώς αποκλειστικά από τη ΧΩΡΑ, που ως κρατική υπόσταση ονομάζεται Μακεδονία και όχι βέβαια από μια ΕΠΑΡΧΙΑ που λέγεται «Μακεδονία» και βρίσκεται σε μια άλλη χώρα.
Κατά τα άλλα, δεν χρειάζεται κανένας εκφρασμένος «αλυτρωτισμός» και «διεκδίκηση εδαφών»: αρκεί μια απλή αλλαγή του ονόματος, το οποίο εμπεριέχει από μόνο του την έννοια του αλυτρωτισμού! Αλλάζουμε το όνομα από fYROM σε Nova Makedonija και αυτομάτως μέσα στο «Makedonija» προϋπάρχει και ζει ο αλυτρωτισμός, έστω κι αν αλλάξουν όσα άρθρα θέλουμε του Συντάγματος.
Η άρση κάθε αλυτρωτισμού, όπως τώρα όλοι μασουλάν τη λέξη με ύφος παντογνώστη βιβλικής σοφίας, είναι στενά συνδεδεμένη με την ονομασία. Και το όνομα Makedònija στα χέρια των Σλάβων Σκοπιανών είναι το βασικό ατού αλυτρωτισμού, το μεγάλο κλειδί παντός είδους «μακεδονισμού»: για τα Σκόπια το «Μακεδονία», Makedònija, σημαίνει μόνο αλυτρωτισμός, και το αντίθετο.
Μεγάλο λάθος λοιπόν διαπράττουν όσοι Έλληνες διαχειρίζονται πολιτικά θέματα και διαχωρίζουν την «αξία» και τον «δυναμισμό» των δυο λέξεων πιστεύοντας – δεν θα έλεγα «με αφέλεια», αλλά «με μωρία» – ότι το «Μακεδονία» ή Makedonija μπορεί να στέκεται χώρια από το «αλυτρωτισμός» και «διεκδίκηση» – και τελικά ούτε γάτα ούτε ζημιά!
Εάν ζητάμε να εξαφανιστούν από τα Σκόπια όλα όσα «μιλούν» για αλυτρωτισμό, τότε πρέπει να ζητάμε επίσης να εξαφανιστεί από τα Σκόπια και το όνομα «Μακεδονία», ή «Makedonija» στα σλάβικα, ένα και αυτό, κάτι που ab initio δεν τους ανήκει.
Και δυστυχώς για την Ελληνική Μακεδονία αλλά και για όλη την Ελλάδα, στην Βουλή η κομματική πλειοψηφία (Σύριζα, ΝΔ, πρώην ΠΑΣΟΚ, Ποτάμι) φαίνεται να ευνοεί την «σύνθετη ονομασία με γεωγραφικό προσδιορισμό με χρήση έναντι όλων» επιμελώς αποφεύγοντας να προσθέσουν «με τον όρο Μακεδονία», ακριβώς όπως προτείνει ο Νίμιτς στις πολλές του «παραλλαγές»!
Δεν το λένε όμως δημόσια, το κρύβουν (δεν το άκουσα ποτέ!), γιατί γνωρίζουν πως αν το έλεγαν δημόσια και ο κόσμος το άκουγε από το στόμα τους, η πολιτική σταδιοδρομία τους θα τελείωνε πάραυτα. Ωστόσο η υποκρισία περισσεύει διότι ο κρυμμένος «όρος Μακεδονία» βρίσκεται μέσα στη σκέψη τους, μάλλον για να εμφανιστεί την τελευταία στιγμή πριν από την υπογραφή της «συμφωνίας λύσης».
Γι’ αυτό άλλωστε όλοι οι κομματικοί παράγοντες είναι εναντίον και του δημοψηφίσματος που διακηρύττει το απόλυτο αντίθετο.
Μένει να δει κανείς τους κρυφούς λόγους που ωθούν αυτά τα «ελληνικά» κόμματα σε μια απόφαση σαν κι αυτή: «μακεδονοκτόνος».
Επομένως για την Ελλάδα το να δεχθεί μια άκρως ζημιογόνα λύση για την ονομασία των Σκοπίων υποχωρώντας στο θέμα της ύπαρξης του όρου «Μακεδονία» σε οποιαδήποτε γλώσσα, νομίζω πως δεν είναι καθόλου έξυπνο και αν δεν το «πληρώσουν» οι ίδιοι εκείνοι που το δέχτηκαν, θα το πληρώσουν τα παιδιά τους και τα παιδιά των παιδιών τους.
Πάντως όλη ετούτη η ξαφνική, δήθεν αναπότρεπτη «ιστορία», και υστερία, που προέκυψε, όλη αυτή η εξαιρετικά ύποπτη, και θα έλεγα περισσότερο: ένοχη, βιασύνη να «τακτοποιηθεί» άρον άρον, με επείγουσες διαδικασίες (κατά κάποιον τρόπο σαν να λέμε: «μου βάζουν τα δυο πόδια σε ένα παπούτσι») μια άλυτη υπόθεση εικοσιπενταετίας και, το κυριότερο, όλο αυτό το αλαλούμ να «γεννάει» την πεζή και μονότονη επανάληψη των προτάσεων της παλιάς σύνθετης ονομασίας και προπαντός του όρου «Μακεδονία» χωρίς να αλλάξει απολύτως τίποτα – μου φαίνεται πως είναι πολύ κακό σημάδι για την Ελλάδα, ανέκαθεν συνηθισμένη στις υποχωρήσεις, στα φοβικά σύνδρομα (βλ. η ελληνική ΑΟΖ), στην έλλειψη αυτοπεποίθησης, στην ακραία, παρανοϊκή αλλά αληθινή εκχώρηση δικαιωμάτων και δικαίων σε όσους δεν έχουν δικαιώματα και δίκαια, και τελικά στην βαθιά αδυναμία να ορθώσει το ανάστημά της ό,τι και αν μπορούσε να γίνει (που συνήθως δεν γίνεται απολύτως τίποτα!).
Πιστεύω πως είναι τελείως και τραγικά απλοϊκή η οποιαδήποτε πεποίθηση στην Ελλάδα πως αυτοί οι βόρειοι γείτονες της, εάν τους γίνει η χάρη να σφετεριστούν το όνομα των 2500 χιλιάδων χρόνων που έχει η Μακεδονία μόνο και μόνο γιατί αυτοί το χρησιμοποιούν κλεψίτυπα αυτά τα τελευταία 70 χρόνια:
– θα «κάτσουν στ’ αυγά τους», δεν θα εμφανίσουν ποικιλοτρόπως αλυτρωτισμούς και διεκδικήσεις,
– θα πάψουν να κρατάν και να διατρανώνουν τα ελληνικά μακεδονικά σύμβολα,
– θα πάψουν να θέλουν να λέγονται και να λένε σε όλη τη γη ότι είναι οι μοναδικοί, γνήσιοι Makedonskij, δηλαδή Μακεδόνες, στην μόνη και γνήσια «μακεδονική γλώσσα» τους,
– θα πάψουν να «διδάσκουν» στα σχολεία παντός επιπέδου την makedonskij, μακεδονική τους ιστορία, λογοτεχνία, πολιτική, γλωσσολογία, «πολιτισμό», κλπ.
– θα σταματήσουν να θέλουν τα προϊόντα τους να λέγονται «Made in Makedonija»,
– θα…θα…θα…και…και…και…!
Και συνεπώς:
– θα δεχθούν ότι είναι ένας λαός ως το μεδούλι Σλαβικός, καραμπινάτοι Σλάβοι,
– θα δεχθούν ότι η γλώσσα τους είναι σλαβο-βουλγάρικη (και αυτό κανείς, μα κανείς στον κόσμο δεν μπορεί να το διαψεύσει),
– θα δεχθούν να μην διδάσκονται πια σε παιδιά, νέους και μεγάλους ότι αυτοί είναι οι μόνοι, «πρωτότυποι» Μακεδόνες»,
– θα δεχθούν να θεωρείται η ταυτότητά τους σλάβικη και όχι «μακεδονική»,
– θα θελήσουν να αφαιρέσουν, όχι μόνο στο κέντρο των Σκοπίων, αλλά παντού στην επικράτειά τους, όλα τα μακεδονικά σύμβολα και τις μακεδονικές αναφορές,
και μαζί με όλα αυτά και πολλά άλλα ανάλογα:
– θα εξαφανίσουν από Σύνταγμα και νόμους και κανονισμούς και βιβλία και τηλεόραση/ραδιόφωνο τα πάντα που αφορούν επεμβατισμούς σε ελληνικά εδάφη, επιδιώξεις για «σκλαβωμένους Makedonskij (Μακεδόνες)», χάρτες κατακτήσεων και ιδιοκτησίας της «μεγάλης Μakedonija» που φτάνει έως τη Λάρισα και την Ήπειρο και το Αιγαίο.
Έτσι όπως βαίνει η «υπόθεση», εάν τα Σκόπια πετύχουν να δεχθεί η Ελλάδα την, ή μήπως: «να επιβληθεί στην Ελλάδα» η «σύνθετη ονομασία με γεωγραφικό προσδιορισμό και παρουσία του όρου ‘Μακεδονία’» (μια έκφραση απόλυτα παραπλανητική αν όχι εγκληματική), και οι Έλληνες πολιτικοί μας την παρουσιάζουν σαν να είναι το nec plus ultra του τέλειου και επιτέλους(!) της «λύσης», ένα είδος «όποιας λύσης».
Είναι αναμφισβήτητα σίγουρο πως τίποτα απ’ όλα τα παραπάνω δεν πρόκειται να πραγματοποιήσουν οι Σκοπιανοί, α! συγγνώμη, οι ΜΑΚΕΔΟΝΕΣ!
Και ποιος ξέρει; Μπορεί και να απαιτήσουν από την Ελλάδα να επιστρέψει σε αυτούς όσα μακεδονικά υπάρχουν σε Βεργίνα και Πέλλα κατηγορώντας την ότι τα έκλεψε και ανήκουν σε αυτούς που είναι οι αληθινοί «Μακεδόνες» και όχι στους «γιαλαντζί» της ελληνικής Μακεδονίας!
Οι προηγούμενες απόπειρες θέσπισης ενός «μακεδονισμού» στη περιοχή των Σκοπίων που θα αναβάθμιζε εθνοτικά και ποιοτικά αυτόν τον κατ’ εξοχήν σλαβικό πληθυσμιακό χώρο σχεδόν μηδαμινού ιστορικο-πολιτισμικού εκτοπίσματος, έμειναν σε επίπεδο άκαρπων επιδιώξεων.
Τώρα με τον αναστημένο ανιστόρητο και πείσμωνα Νίμιτς, προσκολλημένο στις παλιές του εκβιαστικές για την Ελλάδα συνταγές, και με την επίσης αδικαιολόγητα πείσμωνα «επίσημη» Ελλάδα σε γεωγραφικούς προσδιορισμούς ανύπαρκτης οντότητας που μόνο τα σκοπιανά συμφέροντα εξυπηρετούν χαρίζοντας σε αυτά βάσιμα ιδεολογικά πατήματα, ενώ ουσιωδώς βλάπτουν τα ελληνικά, φοβάμαι μήπως η «λύση» έχει μπει σε ένα αυλάκι γενικά απίστευτης τοξικότητας και ειδικά απαξίωσης της ελληνικής Μακεδονίας.
Κανένας δεν αμφισβητεί ότι ένα μέρος (το νότιο) του κρατιδίου των Σκοπίων βρίσκεται στη βόρεια ζώνη της αρχαίας Μακεδονίας. Εκείνο όμως που κανένας δεν θέλει να καταλάβει, μαζί και οι Έλληνες, αλλά πολύ περισσότερο (of course!) οι Σκοπιανοί, είναι το αναμφισβήτητο γεγονός της οριστικής και αμετάκλητης αλλοίωσης αυτού του πρώην βόρειου κομματιού της ελληνικής αρχαίας Μακεδονίας το οποίο σταδιακά και αναπόφευκτα, όλο και βαθύτερα μέσα στον χρόνο απώλεσε οιονδήποτε «ελληνικό μακεδονικό χαρακτηριστικό» και απέκτησε αναγνωρίσιμη, αναγνωρισμένη και εκτεταμένη σλαβική φυσιογνωμία:
Εν συντομία: μια ολοκληρωμένη σλαβική ταυτότητα, άρρηκτα βασισμένη πάνω στα σλαβικά γλωσσολογικά στοιχεία της κυριλλικής ανάγνωσης – φυσική συνέπεια της ογκώδους φυλετικής σλαβικής διείσδυσης και αντίληψης που κυριολεκτικά «άλλαξε τα φώτα» και διέλυσε ό, τι «ελληνικό μακεδονικό» θα μπορούσε και είχε απομείνει στη περιοχή από τον 7ο αιώνα μ.Χ. και μετά.
Και για το αληθές του λόγου: τίποτα το σημαντικό ελληνικό(μακεδονικό) δεν βρίσκεται στην επικράτεια των Σκοπίων!
Μήπως δεν είναι ακριβώς γι’ αυτόν τον λόγο που οι Σκοπιανοί γέμισαν με μοντέρνα «μακεδονικά» καραγκιοζλίκια τους δρόμους και τις πλατείες τους σαν αντιστάθμισμα για το απόλυτο «μακεδονικό» κενό που υπάρχει στη χώρα τους;
Είναι λοιπόν μεγά λάθος, μιλώντας για «Μακεδονία», να τοποθετούμε ως επί το πλείστον την σημερινή Μακεδονία μέσα στα πλαίσια της αρχαίας γεωγραφικής Μακεδονίας.Η έννοια της Μακεδονίας είναι κυρίως πολιτιστική και γλωσσολογική διότι μετά από τον 7ο μ.Χ. αιώνα η γεωγραφική ελληνική Μακεδονία έπαψε να υπάρχει στα εδάφη όπου οι σλαβικές φυλές είχαν εγκατασταθεί και εγκαταστήσει μια κυριαρχία μέσα στην οποία τίποτα δεν υπήρχε από αρχαίο ελληνικό κόσμο.
Έτσι, δεν υπάρχει καμία αμφιβολία πως στην νότια περιοχή της σύγχρονης πρώην Γιουγκοσλαβίας, ονόματι Βαρντάρσκα, το συνολικό τοπίο άρδην άλλαξε: ό, τι κι αν είχε μείνει το αρχαίο ελληνικό μακεδονικό εξαφανίστηκε ολοσχερώς και επικράτησε κατά κράτος το σλαβικό στοιχείο με δική του γλώσσα, ιστορία, παραδόσεις, κοινωνία, ανθρωπολογία – τέλος πάντων «μοίρα».
Γι’ αυτό δεν νομίζω να έχει πια κάποια έννοια να μιλάμε, όπως τελείως άστοχα και ασυλλόγιστα λέει ο δήμαρχος Θεσσαλονίκης Γιάννης Μπουτάρης, για ένα 50% ελληνική Μακεδονία, ένα 35% «σκοπιανή», ένα 5% βουλγάρικη και ποιος ξέρει τί ακόμη!
Εκτός του ότι εν σχέση με την αρχαία Μακεδονία η σημερινή ελληνική είναι τουλάχιστον το 65% και η «σλαβική» το 30%, κανείς δεν μπορεί να μην αναγνωρίσει ότι όλο αυτό το δήθεν «σκοπιανό μακεδονικό» 30% είναι τώρα 1400 χρόνια που έπαψε να είναι Μακεδονία ακριβώς γιατί έγινε Νότια Σλάβια, και εάν πάλι εμφανίστηκε εκεί το όνομα Μακεδονία και «οριοθετήθηκε» ήταν μόνο μετά που ο Τίτο το τράβηξε έξω από το χρονοντούλαπο για τους λόγους που όλοι ξέρουμε και για εκείνους που η ελληνική πλευρά τότε και ποτέ μετά δεν καταπολέμησε αφήνοντας εγκληματικά να παγιωθούν και να γίνουν συνείδηση και αξίωση, έστω και παράνομη.
Σήμερα ωστόσο – και κόντρα σε αυτή τη συνειδησιακή αντίληψη – δεν παύει να μπορεί να ειπωθεί χωρίς κανέναν ενδοιασμό και με πάσα βεβαιότητα πως δεν υπάρχει πια κανένας γεωγραφικός μακεδονικός προσδιορισμός στον γεωγραφικό χώρο των Σκοπίων και ούτε βέβαια μπορούμε να «εφαρμόσουμε» σήμερα γεωγραφικά (δηλαδή από τον 8ο αιώνα μ.Χ. και μετά) εκείνο που υπήρχε στην εποχή της αρχαίας ελληνικής Μακεδονίας Θα ήταν ο τέλειος παραλογισμός!
Και έναν τέτοιο παραλογισμό συνεχίζει η ελληνική πλευρά να «θρέφει» και να υποστηρίζει.
Ίσως και γι’ αυτό τελευταία ο υπουργός εξωτερικών Κοτζιάς σχεδόν εκθειάζοντας (ακόμη βέβαια χωρίς κανένα απτό αποτέλεσμα να τον δικαιώνει) το έργο του: «Με την εξωτερική μας πολιτική βάζουμε τέλος στους αλυτρωτισμούς», θέλησε να ρίξει μερικά βέλη στους «παλιούς», μήπως και εξορκίσει την συμπεριφορά της τωρινής ευθύνης: «Με την αδράνεια τους άφησαν να κτίζονται αλυτρωτικοί Μεγαλέξανδροι», σάμπως με τον όρο «Μακεδονία» που ο ίδιος προκρίνει δεν «κτίζονται Μεγαλέξανδροι»! Το βλέπουμε στα φαιδρά Σκόπια.
Να δούμε στη συνέχεια εάν όλο το κεφάλαιο που μάζεψε με τη στάση του στο Κυπριακό θα το σπαταλήσει ή όχι με το Μακεδονικό.
Τώρα, εάν αυτοί οι «Μεγαλέξανδροι» που λέει ο υπουργός οι Έλληνες πολιτικοί πιστεύουν πως δεν θα υπάρξουν πια μόνο και μόνο γιατί ο άλλος πονηρός, ο Ζάεφ, είπε ότι θα μετονομάσει έναν αυτοκινητόδρομο και ένα αεροδρόμιο (όπως λένε: «κάτι τρέχει στα γύφτικα) και ο Έλληνας προθυπουργός βιάστηκε να του το «ανταποδώσει» δηλώνοντας πόσο πολύ τον ικανοποίησε (με τόσο λίγο ικανοποιούνται αυτοί οι κυβερνήτες), η ελληνική αντίδραση δείχνει αν μη τι άλλο ασυγχώρητη αφέλεια και λανθασμένη στάθμιση της όλης κατάστασης, όταν ο Ζάεφ ούτε λίγο ούτε πολύ λέει πως αυτές οι δυο «κινήσεις» του αποδεικνύουν ότι η χώρα του δεν έχει εδαφικές αξιώσεις!! Ανεκδιήγητο και προοριζόμενο μόνο σε υπανάπτυκτους!
Ο Ζάεφ απέρριψε ήδη το «Makedonija-Skopije», διότι εμφανώς αυτή η ονομασία περιορίζει γεωγραφικά τις εδαφικές ορέξεις και επιδιώξεις των Σκοπιανών: μια «Μακεδονία» στον στενό κύκλο των Σκοπίων! Δεν συμφέρει. Απ‘ την άλλη, παραδέχεται πως το θέμα της αλλαγής του Συντάγματος είναι πολύ δύσκολο, μάλλον γιατί του είναι αδύνατο να «πείσει» την Βουλή να το κάνει.
Φανερά ο Ζάεφ εξαρτάται και από την αντιπολίτευση και από μέρος της ίδιας του της κομματικής παράταξης. Οπότε «παίζει» περισσότερο πάνω στην πολιτική υποχώρησης της Ελλάδας.
Μεγάλα εθνικιστικά φανατικά ρεύματα κυριαρχούν στη χώρα των Σκοπίων, καρπός μιας εικοσιπενταετίας πλύσης εγκεφάλου και συνείδησης και κρυφής πειθούς των σκοπιανών κυβερνήσεων και διαφόρων άλλων αρχών.
Έτσι – όπως δείχνουν οι απαντήσεις σε αιφνίδιες ερωτήσεις δημοσιογράφων στους δρόμους της πρωτεύουσας – αυτοί οι Σκοπιανοί φαίνονται πεπεισμένοι πως είναι οι μόνοι αυθεντικοί Μακεδόνες στο κόσμο, όσο παράλογο και εξωφρενικό να μοιάζει! Και καθόλου έτοιμοι να δεχθούν οποιαδήποτε αλλαγή στην ονομασία και την «ταυτότητα» τους. Δεν τους νοιάζει η γελοιότητά τους! Ούτε καν αντιλαμβάνονται πόσο γελοίοι είναι όταν σε πολύ ωραία σλάβικα βουλγάρικα λένε πως «είναι και θα είναι Μακεδόνες»! Τους έκαναν makedonskij robot.
Και σε ένα ενδεχόμενο δημοψήφισμα για αλλαγές τέτοιου είδους οι πιθανότητες καταψήφισής τους είναι μεγάλες. Ο βομβαρδισμός ταυτότητας που έχουν υποστεί δυο και τρεις γενιές συγκρότησε έναν εθνικισμό χειρίστης ποιότητας, υπερφανατικού και ανυπάκουης εμβέλειας, όταν περίπου 70% του πληθυσμού δηλώνει αμετάκλητα «μακεδόνας», όσο βλακώδες κι αν φαίνεται! Και δείχνει πως δεν έχει καμία διάθεση να καταλάβει το λάθος του!
¨Όλα αυτά σημαίνουν πως η θέση των Σκοπιανών, πεισματικά αγκιστρωμένη σε παρακαταθήκες η απώλεια των οποίων θα ρίξει τον πληθυσμό στην πιο έντονη φυλετική ανυποληψία, σε κανέναν Ζάεφ δεν επιτρέπει κάποιο συνετό και εφικτό «άνοιγμα» προς την Ελλάδα και ουσιαστικές παραχωρήσεις για την ιστορική αλήθεια, όσο κι αν οι Έλληνες πολιτικοί κάνουν πως δεν το ξέρουν.
Είναι δηλαδή σαν να λέμε ότι πάλι η Ελλάδα θα πρέπει να κάνει υποχωρήσεις για να φτάσουμε σε εκείνη την επιθυμητή «ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΑΜΟΙΒΑΙΑΣ (!)ΑΠΟΔΟΧΗΣ» που συνηθίζουν να λένε οι παπαγάλοι. Στην Ιταλία λέμε: cornuto e mazziato, δηλαδή «κερατωμένος και δαρμένος».
Υπέρ των Σκοπίων εμφανίζεται μετά και ο «διαμεσολαβητής» Νίμιτς ο οποίος όχι μόνο προτείνει ονομασίες όπου δεσπόζει αμετακίνητος ο ελληνικός όρος «Μακεδονία»(έστω και: Makedonija) και σε καμία απ’ αυτές δεν υπάρχει κάτι που να αναφέρεται σε σλαβική υπόσταση(!), αλλά και επιπλέον, τελευταία εκφράζεται ανεπίτρεπτα με τρόπους που ουδόλως συνάδουν με την αμεροληψία και αντικειμενικότητα που πρέπει να διαθέτει ένας διαμεσολαβητής που σέβεται τον εαυτό του.
Το να λέει, αυτός ο παρωχημένος πλέον Αμερικανός γέροντας «διπλωμάτης» (σίγουρα συνδυάζοντάς το με τις πέντε προτάσεις ονομασίας του): «έχουν πολύ ισχυρή ταυτότητα εδώ και πολλά χρόνια» (οι Σκοπιανοί) και «η ταυτότητα των ανθρώπων είναι ασφαλής» επιβεβαιώνοντας πως οι προτάσεις του «περισσότερο ενισχύουν παρά πλήττουν την ταυτότητα» (των Σκοπιανών), ολοκάθαρα δεν είναι τίποτα άλλο παρά σαν να λέει: «Σκοπιανοί, είμαι με το μέρος σας, είμαι κατά της Ελλάδας και ό,τι λέω το λέω για να σας βοηθήσω, αρχίζοντας από τις προτάσεις μου»!
Μη ξεχνάμε άλλωστε πως ο Νίμιτς είναι τώρα 25 χρόνια που δεν άλλαξε θέση: πάντα οι ίδιες ή ανάλογες προτάσεις. Πάντα με το «Μακεδονία» ως εθνικό πρόσημο του κράτους των Σλάβων Σκοπιανών. Ο πιο αποτυχημένος διαμεσολαβητής της ιστορίας.
Δεν ξέρω τί συμβαίνει και η Ελλάδα, με όλα αυτά τα «τερτίπια» του Νίμιτς, συνεχίζει ακόμη να τον αποδέχεται και να δέχεται να συζητά μαζί του. Πώς την ονομάζουν αυτή τη συμπεριφορά οι Έλληνες πολιτικοί; Όπως τους συμφέρει, φυσικά, αλλά ίσως και προπαντός όπως συμφέρει σε εκείνους που «σπρώχνουν» τόσο επιτακτικά ώστε – για πρώτη φορά στην ιστορία της ανθρωπότητας – μια σλάβικη χώρα να ονομαστεί με ένα ελληνικό όνομα! Όνειδος!
Βέβαια τα παραδείγματα της Βρετάνης/Μεγάλης Βρετανίας και Αυστρίας/Νέας Γερμανίας και το μέγεθος των τότε εναντιωμένων κυβερνητών σε Γαλλία και Γερμανία δεν μπορούν να συγκριθούν με ό, τι παρουσιάζει σήμερα η Ελλάδα.
Συνεπώς είναι τοις πάσι φανερό ότι ο Νίμιτς δεν είναι εδώ για να «λύσει το πρόβλημα», αλλά για να αποδειχθεί ο ίδιος μέρος του προβλήματος. Και οι πρώτοι που θα έπρεπε να το αντιληφθούν είναι οι Έλληνες πολιτικοί, κυβερνώντες και αντιπολιτευόμενοι.
Ένας ο οποίος ενδιαφέρεται μόνο για να διασφαλίσει την «μακεδονική ταυτότητα» των Σκοπιανών, που αναφέρεται συνέχεια και παντού σε «Μακεδόνες» εννοώντας (και συζητώντας με) τους Σκοπιανούς, ένας που «σέβεται απολύτως» αυτήν την κλοπιμαία ταυτότητα και δεν σέβεται την ταυτότητα εκείνων που την έχουν πηγαία και πρωτότυπα, που δημόσια αναφέρεται προσβλητικά για τον Μέγα Αλέξανδρο, τον αληθινό Έλληνα Μακεδόναν – πώς μπορεί να διατελέσει «διαμεσολαβητής» μεταξύ Ελλάδας και Σκοπίων;!
Βέβαια, αυτή η κατάσταση πολύ θυμίζει την «περίπτωση» του Έιντε στο Κυπριακό πριν από το Κρανς Μοντάνα. Και ακούοντας τον Νίμιτς να μιλάει για «δυναμική για λύση» στο Σκοπιανό, είναι σαν να ακούω πάλι τον αλήστου μνήμης Έιντε να μιλάει για το Κυπριακό.
Τελικά νομίζω πως είναι απαραίτητο να δούμε και ποιες και εάν υπάρξουν συνέπειες από τις μαζικότατες λαϊκές εκδηλώσεις/διαδηλώσεις σε Θεσσαλονίκη, Αθήνα και αλλού, όπου προβλέπεται αθροιστικά μια παρουσία πάνω από το 1/3 του πληθυσμού της Ελλάδας.
Φαίνεται πως έντονο είναι το ΟΧΙ σε ονομασία Σκοπίων με τον όρο «Μακεδονία», στα σλάβικα ή σε άλλη γλώσσα, ή και «αμετάφραστο»(!), όπως αλαφροΐσκιωτα ειπώθηκε από κάποιους πολιτικούς που θέλησαν να εκφράσουν μια εξυπνάδα.
Η Εκκλησία της Ελλάδας, η επιρροή της οποίας είναι σημαίνουσα για μερικά εκατομμύρια Ελλήνων πολιτών, έδωσε το «πράσινο φως» στους κατά τόπους Μητροπολίτες για την παρουσία τους σε συγκεντρώσεις του «ΟΧΙ Μακεδονία».
Ο Αλέξης Τσίπρας στην τελευταία ομιλία του μίλησε για «πατριωτισμό». Μένει να δούμε εάν ο «πατριωτισμός» του έχει κάποια σχέση με το όχι ή το ναι Μακεδονία. Βέβαια, η απάντησή του μάλλον θα ορίσει πολλά και όταν θα έρθει η ώρα των εκλογών, οποτεδήποτε κι αν γίνουν αυτές.
Τώρα μιλάμε, και όλοι μιλούν, για μια «σύνθετη ονομασία έναντι όλων», δηλαδή για το εσωτερικό των Σκοπιανών αλλά και για το εξωτερικό.
Επειδή τα 70 χρόνια που τα Σκόπια επίσημα έχουν, προσωρινά ή όχι, στην ονομασία τους τον (πλαστό) όρο «Μακεδονία» δεν μπορούν να υπερισχύσουν και να σβήσουν τα 2500 χρόνια που η ελληνική Μακεδονία διαθέτει αυτόν τον όρο, πιστεύω πως η πιο αρμόζουσα ονομασία αυτού του ετοιμόρροπου κρατιδίου που με το ζόρι θέλουν να το κρατήσουν εν ζωή, είναι η Νότια Σλάβια, ακριβώς σύνθετη ονομασία με απόλυτα αληθινό γεωγραφικό προσδιορισμό. Ή ακόμη και Δημοκρατία του Βαρντάρ, πάλι με αληθινό γεωγραφικό πρόσημο.
Συμπερασματικά, εκείνο που μας ενδιαφέρει πρωτίστως είναι ότι «δεν πρέπει να γίνει όχημα η Ελλάδα για να επιλύσουν οι Σκοπιανοί τα εσωτερικά τους προβλήματα», όπως άπταιστα σημειώνει ο Μιχ. Ιγνατίου. Τα Σκόπια επείγονται για ΝΑΤΟ και ΕΕ, όχι η Ελλάδα. Φυσιολογικά τα Σκόπια είναι που πρέπει να διορθώσουν ό, τι στραβό έχουν. Η Ελλάδα δεν πρέπει να διορθώσει τίποτα από τα ορθά που έχει.
Και εάν τα Σκόπια αρνούνται να αποδεχθούν την αλήθεια, δεν θα χαθεί η Ελλάδα: το μόνο σίγουρο!
Ο Κρεσέντσιο Σαντζίλιο είναι Ελληνιστής, συγγραφέας
Πηγή