Ορισμένα ανθελληνικά κέντρα στις ιστοσελίδες τους αναφέρουν ότι ο Φίλιππος ο Μακεδών και ο Μέγας Αλέξανδρος ήταν παρανοϊκοί φονιάδες που κατάσφαξαν χωρίς λόγο πολλούς λαούς, καθώς και ότι οι Μακεδόνες δεν ήσαν Έλληνες, επειδή από τις πιο κάτω πηγές (που όμως οι πηγές αυτές είναι άλλες παραποιημένες και άλλες παρερμηνευμένες, όπως θα δούμε πιο κάτω) προκύπτει ότι οι Μακεδόνες δεν ήσαν Έλληνες , δεν μίλαγαν ελληνικά κτλ::
1. Ο Πλούταρχος αναφέρει ότι οι Μακεδόνες στρατιώτες χαιρέτησαν τον Ευμένη στη Μακεδονική γλώσσα όταν ανέλαβε τη διοίκηση αυτών (Πλούταρχος Ευμένης 14. 11). Σε άλλο χωρίο του αναφέρει για τον Αλέξανδρο "Αναπηδήσας ανεβόα Μακεδονιστί.." (Πλούταρχος: ¨Βίος Αλεξάνδρου 47)
2. Ο Ψευδοκαλλισθένης στην ιστοριογραφία του αναφέρει έναν στρατιώτη που μιλάει στον ετοιμοθάνατο Αλέξανδρο στη Μακεδονική Γλώσσα (Ps-Callisthenes B 32. 14 ed. Kroll).
3. Ο Αρριανός κάνει Εθνοτική αντιδιαστολή μεταξύ Μακεδόνων και Ελλήνων, αφού λέει "Μακεδόνες και Έλληνες" (Αρριανός: Αλεξάνδρου Ανάβασις)
4. Ο ιστορικός Δημοσθένης αποκαλούσε ακόμα το βασιλέα των Μακεδόνων Φίλιππο ως βάρβαρο, άρα μη Έλληνα.
5. Ο Ηρόδοτος χαρακτηρίζει το βασιλέα Αλέξανδρο Α΄ της Μακεδονίας (498-454 π.Χ.) ως Φιλέλληνα, άρα όχι Έλληνα. Ο ίδιος ιστορικός αναφερόμενος στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 500 πΧ χαρακτηρίζει τον Αμύντα που ήταν το 500 π.Χ σαν Έλληνα που κυβερνά Μακεδόνες (Her.5.20. 4).
Ο ίδιος αναφέρεται στην αρχική άρνηση των Ελλήνων αθλητών να δεχθούν τη συμμετοχή του βασιλιά Αλέξανδρου Α΄ (498-454 πΧ) στους Ολυμπιακούς αγώνες, ο οποίος τελικά τους έπεισε πως είναι Έλληνας. Σε άλλο χωρίο του (7.130) ο Ηρόδοτος θέτει τους Μακεδόνες έξω από τα όρια του Ελληνισμού αφού αναφέρει πως οι Θεσσαλοί ήσαν οι πρώτοι Έλληνες που υποτάχθηκαν στους Πέρσες.
6. Ο Θουκυδίδης χαρακτηρίζει τους Μακεδόνες και άλλους βόρειους λαούς ως βάρβαρους με την έννοια των μη Ελλήνων (Thuc. 2. 80. 5-7; 2. 81. 6; 4. 124.1) και ο ιστορικός Τραχύμαχος χαρακτήρισε ρητά το βασιλέα της Μακεδονίας Αρχέλαο (413-399 BC) ως βάρβαρο.
7. Ο Ισοκράτης εξήρε το Φίλιππο ως γαλαζοαίματο Έλληνα, αλλά ταυτόχρονα κατέστησε σαφές ότι οι Μακεδόνες δεν ήσαν Έλληνες (Isoc. 5. 108 και 154). Λέει "Μακεδόνες ουχ ομόφυλον των Ελλήνων γένος" (Ισοκράτης Φίλιππος 107,108)
8. Ο Στράβωνας λέει " Ημαθία εκαλείτο πρότερον η νύν Μακεδονία. Κατείχον δε την χώραν ταύτην Ηπειρωτών τινές και Ιλλυριών, το δε πλείστον Βοττιαίοι και Θράκες" (Στράβων Ζ-11)
Όλα τα πιο πάνω είναι ψεύδη, κακοήθειες ανθελληνικών κέντρων, γιατί:
Για το ποιας εθνικότητας και ποια γλώσσα μιλούσαν οι Μακεδόνες φαίνεται και από τα νομίσματά τους, τα οποία, όπως βλέπουμε, φέρουν ελληνική γραφή, ελληνικούς θεούς και ελληνικά ονόματα.
1) Οι πηγές που αναφέρονται εκεί είναι άλλες παραποιημένες και άλλες παρερμηνευμένες, όπως θα δούμε στα παρακάτω..
2) Ανατρέχοντας στους αρχαίους συγγραφείς (Αρριανό, Πλούταρχο κ.α.) βλέπουμε ότι:
Α) Ο Φίλιππος ο Μακεδών ήταν εκείνος που από τη μια ελευθέρωσε τους Μακεδόνες από τους Ιλλυριούς και στη συνέχεια έκανε τη Μακεδονία κυρία πολλών και μεγάλων εθνών και πόλεων και από την άλλη ήταν ο πρώτος που οραματίστηκε και πραγματοποίησε την ένωση των πόλεων-κρατών της Ελλάδος και ανέλαβε την ηγεμονία της Ένωσης αυτής, πρβ: «Παραλαβών (ο βασιλεύς Φίλιππος του Αμύντα) την Μακεδονίαν δουλευουσαν Ιλλυριείς πολλών και μεγάλων εθνών και πόλεων κυρίαν εποίησε και ένεκα τοις αυτού ικανότητας και μόνο ηγεμών της Ελλάδος ανέλαβε»(Διόδωρος 16.1)
Β) Ο Μ. Αλέξανδρος αντικατέστησε τον πατέρα του μετά που τον δολοφόνησαν οι Πέρσες. Στη συνέχεια ξεκίνησε την εκστρατεία εναντίον των βαρβάρων της Ασίας (εναντίον των Περσών και των συμμάχων τους: Μήδων, Φοινίκων κ.α.) ως ηγεμόνας όλων των Ελλήνων πλην των Σπαρτιατών, προκειμένου να εκδικηθεί (όπως αποφάσισε το κοινό των Ελλήνων στη συνεδρίαση που έγινε στην Κόρινθο) αφενός τη δολοφονία του πατέρα του από τους Πέρσες και αφετέρου επειδή πιο πριν είχαν έρθει στην Ελλάδα και είχαν κατασφάξει τους Έλληνες, Ωστόσο φθάνοντας στην Ασία βρήκε εκεί ένα κόσμο με ανήμερα ακόμη ήθη και έθιμα, καθώς και έθνη υπόδουλα στους Πέρσες και έτσι αντί να τιμωρεί, άρχισε να ελευθερώνει και να εκπολιτίζει.
Ο λόγος για τον οποίον στη συνέχεια Έλληνες και βάρβαροι τον ανακήρυξαν μέγα ή γιο του Θεού (Άμμονα = ο θεός των Αιγυπτίων) ή για τον οποίο ακόμη και η Αγία Γραφή λέει καλά λόγια γι αυτόν και τους ένδοξους απογόνους του, πρβ:
«Και εγένετο μετά το πατάξαι Αλέξανδρον τον Φιλίππου τον Μακεδόνα, ος εξήλθεν εκ της γης Χεττειείμ, και επάταξε τον Δαρείον βασιλέα Περσών και Μήδων και εβασίλευσεν αντ᾿ αυτού πρότερος επί την Ελλάδα. και συνεστήσατο πολέμους πολλούς και εκράτησεν οχυρωμάτων πολλών και έσφαξε βασιλείς της γης· και διήλθεν έως άκρων της γης και έλαβε σκύλα πλήθους εθνών. και ησύχασεν η γη ενώπιον αυτού, και υψώθη, και επήρθη η καρδιά αυτού. και συνήγαγε δύναμιν ισχυρὰν σφόδρα και ήρξε χωρών και εθνῶν και τυράννων, και εγένοντο αυτῷ εις φόρον. και μετά ταύτα έπεσεν επί την κοίτην και έγνω ότι αποθνήσκει. και εκάλεσε τους παίδας αυτού τούς ενδόξους τους συντρόφους αυτού απὸ νεότητος και διείλεν αυτοίς την βασιλείαν αυτού ἔτι ζῶντος αυτού. και εβασίλευσεν Αλέξανδρος έτη δώδεκα και απέθανε. και επεκράτησαν οι παίδες αυτού έκαστος εν τῷ τόπῳ αυτού. και επέθεντο πάντες διαδήματα μετά το αποθανείν αυτόν καὶ οι υιοί αυτῶν ὀπίσω αυτῶν έτη πολλὰ καὶ επλήθυναν κακά εν τη γη. καὶ εξῆλθεν εξ αυτῶν ρίζα ἁμαρτωλὸς Αντίοχος Επιφανής, υιός Αντιόχου βασιλέως, ος ην όμηρα εν τη Ρώμη· και εβασίλευσεν εν έτει εκατοστώ και τριακοστώ και εβδόμω βασιλείας Ελλήνων. (Μακκαβαίων, Κεφ. 1 , 1 – 10)
«Ιδού. Τράγος ήρχετο από της δύσεως επί πρόσωπον πάσης της γης και δεν ήγγιζεν το έδαφος….. και είδον αυτόν ότι επλησίασεν εις τον κριον …. και εκτύπησε … και συνέτριψε και έρριψεν αυτόν κατά γης, και κατεπάτησεν αυτόν…. Δια τούτο ο τράγος εμαγαλύνθη σφόδρα…… Είναι οι βασιλιείς της Μηδίας και της Παρσίας ….. ο τριχωτός τράγος είναι ο βασιλεύς της Ελλάδος ….» (Δανιήλ η Κεφάλαιο)
3) ΟΙ Μακεδόνες ήσαν Έλληνες και μάλιστα καθαρόαιμοι, πρβ:
Ο Στράβωνας (Γεωγραφικά 7), σχετικά με την εθνικότητα των Μακεδόνων, αναφέρει ξεκάθαρα ότι ήσαν Έλληνες, πρβλ: «Εστίν με ουν Ελλάς και η Μακεδονία, νυνί μέντοι τη φύσει των τόπων ακολουθούντες και τω σχήματι χωρίς έγνωμεν από της άλλης Ελλάδος τάξαι και συνάψαι προς όμορον αυτής Θράκης…» (Στράβων Γεωγραφικά, 7).
Ο Ηρόδοτος (Α, 57- 58 και σε συσχέτιση με το Η, 43 κ.α.) αναφέρει ότι οι Μακεδόνες είναι Έλληνες και μάλιστα δωρικής καταγωγής, ίδιου έθνους με τους Σπαρτιάτες, Κορίνθιους κ.α., του έθνους εκείνου που στη μεν Πελοπόννησο λέγεται λέει «δωρικό» και στην Πίνδο «Μακεδνό». Αναφέρει επίσης ότι αρχικά όλος ο κόσμος ήταν κατοικία βαρβάρων και μετά αποκόπηκαν οι Δωριείς και απετέλεσαν ξέχωρο έθνος, το Ελληνικό και μετά προσχώρησαν σ’ αυτό όλοι οι Πελασγοί (φύλα των Πελασγών ήταν οι Δωριείς, οι Ίωνες ή Αθηναίοι, οι Αιολείς ή Θεσσαλοί και οι Αχαιοί ή Αργείοι.), αλλά και πάρα πολλά άλλα βαρβαρικά φύλα, πρβ:
«Ύστερα έβαλε μπρος (ο Κροίσος, βασιλιάς των Λυδίων) να εξετάσει ποιοι ανάμεσα στους Έλληνες ήσαν οι δυνατότεροι, που θα μπορούσε να κάνει φίλους. Και ψάχνοντας βρήκε πως ξεχώριζαν οι Λακεδαιμόνιοι και οι Αθηναίοι, οι πρώτοι ανάμεσα στους Δωριείς, οι δεύτεροι ανάμεσα στους Ίωνες. Γιατί τα έθνη αυτά ήσαν τα πιο γνωστά, όντας τα παλιά χρόνια το τελευταίο Πελασγικό, το πρώτο Ελληνικό. Οι Αθηναίοι ποτέ ως τώρα δεν ξεσηκώθηκαν από τον τόπο τους, ενώ οι άλλοι ήταν πολυπλάνητοι. Γιατί όσο βασίλευε ο Δευκαλίων, κατοικούσαν (οι Δωριείς) στη Φθιώτιδα, στα χρόνια πάλι του Δώρου, του γιου του Έλληνα, τη χώρα στις πλαγιές της Όσσας και του Ολύμπου που τη λεν Ιστιαιώτιδα. Και αφότου και από την Ιστιαιώτιδα τους ξεσήκωσαν οι Καδμείοι, κατοικούσαν στην Πίνδο με το όνομα έθνος Μακεδνόν. Από εκεί πάλι άλλαξαν τόπο και πήγαν στη Δρυοπίδα και από εκεί έφτασαν πια εκεί που είναι, δηλαδή στην Πελοπόννησο, και ονομάστηκαν έθνος Δωρικό. «Το ελληνικό έθνος αφότου φάνηκε, την ίδια πάντα γλώσσα μιλά - αυτό είναι η πεποίθησή μου, αφότου όμως ξέκοψε από το Πελασγικό, αδύνατο τότε και στην αρχή και μικρό, αυξήθηκε ύστερα και πλήθαινε σε έθνη, καθώς προσχώρησαν σ’ αυτό κυρίως οι Πελασγοί, αλλά και πάρα πολλά άλλα βαρβαρικά φύλα. Τέλος είμαι της γνώμης ότι το Πελασγικό έθνος πρωτύτερα και εφόσον ήταν βαρβαρικό ποτέ δε γνώρισε μεγάλη δύναμη» (Ηρόδοτος Α, 57- 58)«Συγκροτούσαν δε το στόλο (τον ελληνικό στη Μάχη της Σαλαμίνας) οι εξής: Από την Πελοπόννησο οι Λακεδαιμόνιοι με 16 πλοία, οι Κορίνθιοι, με τον ίδιο αριθμό πλοίων, το οποίον έδωσαν και εις το Αρτεμίσιον. Οι Σικυώνιοι, με δέκα πλοία, οι Επιδαύριοι με δέκα, οι Τροιζήνιοι με πέντε, οι Ερμιονείς με τρία.
Όλοι αυτοί, εκτός των Ερμιονέων ανήκουν στο Δωρικό και Μακεδνόν έθνος, ελθόντες στην Πελοπόννησο από τον Ερινεόν και την Πίνδον(«εόντες ούτοι πλην Ερμιονέων Δωρικό τε και Μακεδνόν έθνος, εξ Ερινεού τα και Πίνδου»), και το τελευταίον από την Δρυοπίδα. Οι δε Ερμιονείς είναι καθαυτό Δρύοπες τους οποίους εξεσήκωσαν από τη σήμερον λεγόμενη Δωρίδα ο Ηρακλής και οι Μαλιείς. Εκ των Πελοποννησίων αυτοί ήσαν εις το στόλον (δηλαδή τον ελληνικό στη Μάχη της Σαλαμίνας)» (Ηρόδοτος Η, 43)
Το αυτό αναφέρει και ο Απολλόδωρος. Αναφέρει συγκεκριμένα ότι παιδιά του Δία και της Νιόβης ήταν ο Άργος και ο Πελασγός απ΄όπου οι Πελοποννήσιοι και άλλοι ονομάσθηκαν Πελασγοί. Γιος του Πελασγού ήταν ο Λυκάονας, ο βασιλιάς των Αρκάδων, που με πάρα πολλές γυναίκες απόκτησε 50 γιους, τους: Θεσπρωτό, Μάκεδνο, Μαίναλο, Φθίο, Λύκιο, Ορχομενό … και έτσι εννοείται οι Πελασγοί εξαπλώθηκαν στην Ελλάδα και σε άλλα μέρη, πρβ: «επανάγωμεν δε νυν πάλιν επί τον Πελασγόν, όν Ακουσίλαος μεν Διος λέγει και Νιόβης, καθάπερ υπέθεμεν, Ησίοδος δε αυτόχθονα. τούτου και της Ωκεανού θυγατρος Μελιβοίας, ή καθάπερ άλλοι λέγουσι νύμφης Κυλλήνης, παῖς Λυκάων εγένετο, ός βασιλεύων Αρκάδων εκ πολλών γυναικών πεντήκοντα παίδας εγέννησε· Μελαινέα Θεσπρωτόν Έλικα Νύκτιμον Πευκέτιον, Καύκωνα Μηκιστέα Οπλέα Μακαρέα Μάκεδνον, Όρον Πόλιχον Ακόντην Εὐαίμονα Αγκύορα, Αρχεβάτην Καρτέρωνα Αἰγαίωνα Πάλλαντα Εύμονα, Κάνηθον Πρόθοον Λίνον Κορέθοντα Μαίναλον, Τηλεβόαν Φύσιον Φάσσον Φθίον Λύκιον, Αλίφηρον Γενέτορα Βουκολίωνα Σωκλέα Φινέα, Ευμήτην Αρπαλέα Πορθέα Πλάτωνα Αίμονα, Κύναιθον Λέοντα Αρπάλυκον Ηραιέα Τιτάναν, Μαντινέα Κλείτορα Στύμφαλον Ὀρχομενόν . . .» (Απολλόδωρος, Γ, 8, 1)
Ο Ησίοδος, που είναι ένας από τους αρχαιότερους συγγραφείς του κόσμου, αναφέρει ότι ο Γραικός ή Έλληνας, ο Μάγνης και ο Μακηδόνας ήσαν μια οικογένεια, παιδιά του Δία και της Πανδώρας, κόρης του Δευκαλίωνα, του μοναδικού ανθρώπου που επέζησε με τη γυναίκα του μέσα σε μια λάρνακα ύστερα από ένα κατακλυσμό που έγινε επί εποχής του (ο κατακλυσμός του Δευκαλίωνα ταυτίζεται με αυτόν του Νωε στους Εβραίους και κατά το Πάριο χρονικό ο κατακλυσμός Δευκαλίωνα έγινε το 1265 πριν από το Διόγνητο = 1529 π.Χ.) πρβ: «Κι η κόρη στον οίκο του ευγενή Δευκαλίωνα, η Πανδώρα με τον πατέρα Δία, τον οδηγό των Θεών όλων, σμιγμένη στην αγάπη γέννησε το χαιρομαχητή Γραικό.
Η ίδια συλλαμβάνουσα από το Δία γέννησε στον κεραυνόχαρο δυο γιους, τον Μάγνητα και το Μακηδόνα το αλογόχαρο, που κατοικούσαν στα δώματα γύρω από την Πιερία και τον Όλυμπο. Κι ο Μάγνης (γέννησε) το Δίκτη και Πολυδέκτη. Και από τον Έλληνα το φιλοπόλεμο βασιλιά γεννήθηκαν ο Δώρος κι ο Ξούθος και ο αλογόχαρος Αίολος…..» (Ησίοδος, Γυναικών κατάλογος ή Ηοίαι 1-6, μετάφραση εκδόσεις «Κάκτος»)
Ο Αππιανός αναφέρει ότι: «Οι Μακεδόνες καυχιούνται για την καταγωγή τους από τους Αργείους» (Αππιανός εκ της Μακεδονίας 2).
ΤΟ ΑΥΤΟ ΛΕΝΕ ΚΑΙ ΟΙ ΙΔΙΟΙ ΟΙ ΑΡΧΑΙΟΙ ΜΑΚΕΔΟΝΕΣ
O αντιβασιλέας (και μετέπειτα βασιλιάς) Αμύντας της Μακεδονίας διαμηνύει στο βασιλιά της Περσίας Φαρνάβαζο, μέσω αυτών που έστειλε να του ζητήσουν γη και ύδωρ ως σύμβολα υποταγής, τα εξής: «προς δε καί βασιλέι τω πέμψαντι απαγγείλητε ώς άνήρ Ελλην, Μακεδόνων ύπαρχος, εύ υμέας εδέξατο και τραπέζη και κοίτη»….= ακόμη στο βασιλιά που σας έστειλε κάντε γνωστό πως ένας Έλληνας, ο αντιβασιλέας των Μακεδόνων, σας καλοέστρωσε τραπέζι και κρεβάτι…. (Ηρόδοτος Ε, 20 ),
O βασιλιάς της Μακεδονίας Αλέξανδρος Α’ , γιος του Αμύντα, κατεβαίνει στην Αθήνα και προειδοποιεί ως Έλλην, καθώς λέει ό ίδιος σε λόγο του που έβγαλε στην Αθήνα, τους άλλους Έλληνες (Αθηναίους και Σπαρτιάτες ) για την πρόθεση εισβολής των Περσών στην Ελλάδα: «Άνδρες Αθηναίοι… Αυτός τε γαρ Έλλην γένος ειμί τω αρχαίον και αντ’ ελευθέρης δεδουλωμένην ουκ αν εθέλοιμι οράν τη Ελλάδα… Ειμί δε Αλέξανδρος ο Μακεδών.» = σε νέα Ελληνική «Άνδρες Αθηναίοι ….. Δεν θα έλεγα αυτά τα λόγια, αν δεν φρόντιζα υπερβολικά για όλη την Ελλάδα εν γένει, γιατί και εγώ είμαι Έλληνας από παλαιά και δε βαστά η ψυχή μου να βλέπω την Ελλάδα υποδουλωμένη αντί ελευθέρας»… (Ηρόδοτου Ιστορία, βιβλίο Θ’, 45).
Ο ίδιος ο μέγας Αλέξανδρος στην πιο κάτω επιστολή του προς το Δαρείο, βασιλιά των Περσών, αναφέρει εκτός των άλλων και πως είναι Έλληνας και η Μακεδονία Ελλάδα, πρβ: «Οι πρόγονοί σας ήρθαν στην Μακεδονία και στην υπόλοιπη Ελλάδα και μας προκαλέσατε μεγάλες συμφορές, χωρίς να έχουν κάνει κανείς από εμάς κανένα κακό. Τώρα που εγώ έγινα βασιλιάς των Ελλήνων, πέρασα στην Ασία, για να εκδικηθώ τις δικές σας αδικίες…. Εξάλλου, βοηθήσατε τους Περίνθιους που αδικούσαν τον πατέρα μου και ο Ώχος έστειλε στρατό στη Θράκη που την κατείχαμε εμείς.
Ο πατέρας μου δολοφονήθηκε με συνωμοσία που οργανώσατε εσείς, όπως οι ίδιοι διαδώσατε με επιστολές σας σ΄όλο τον κόσμο …… Οι απεσταλμένοι σας καταστρέψανε τους φίλους μας και προσπάθησαν να καταστρέψουν την ειρήνη, που έφερε στους Έλληνες. Εκστράτευσα λοιπόν εναντίον σου, επειδή εσύ ξεκίνησες την έχθρα….» (Αρριανός Β 14, 4).
4) Οι αρχαίοι συγγραφείς αναφέρουν ότι οι Μακεδόνες μιλούσαν Ελληνικά, πρβ: «Εκεί (στην Ινδία) είδαν (οι ναύτες του Νέαρχου) κάποιον που φορούσε Ελληνική χλαμύδα, φερόταν όπως οι Έλληνες και μιλούσε Ελληνικά. Οι πρώτοι που τον είδαν λένε ότι έβαλαν τα κλάματα. Τόσο αναπάντεχο τους φάνηκε, μετά από τόσες συμφορές, να αντικρύσουν ένα Έλληνα και να ακούσουν την Ελληνική Γλώσσα.
Τον ρώτησαν από πού έρχεται και ποιος είναι. Τους είπε ότι είχε φύγει από το στρατόπεδο του Αλέξανδρου και ότι το στρατόπεδο και ο ίδιος ο Αλέξανδρος δεν είναι μακριά. Χειροκροτώντας και φωνάζοντας πήγαν στον Νέαρχο (Αρριανός, Ινδική, 4,33, σελίδα 195Επίσης ο Ρωμαίος ιστορικός Τίτος Λίβιος γράφει «…οι Αιτωλοί, οι Ακαρνανοί και οι Μακεδόνες, άνδρες ομοίας γλώσσης, ενωμένοι ή χωρισμένοι λόγω ασήμαντων αιτιών οι οποίες εμφανίζονται από καιρού εις καιρόν…» (Λίβιος, Ιστορία της Ρώμης, βιβλίο ΧΧΧ παρ. ΧΧΙΧ).
Οι Αιτωλοί και Ακαρνάνες ήσαν αναμφισβήτητα ελληνικές φυλές. Σε μια άλλη περίσταση ο Λίβιος γράφει: «…Ο Στρατηγός Paulus κάθισε στο επίσημο κάθισμά του περιτριγυρισμένος από πλήθος Μακεδόνων…οι ανακοινώσεις του μεταφράστηκαν στην Ελληνική και επαναλήφθηκαν από τον πραίτορα Gnaeus Octavius…». (Λίβιος, Ιστορία της Ρώμης, β. ΧLV, παρ. ΧΧΙΧ). Εάν το πλήθος των Μακεδόνων σ' αυτή τη συγκέντρωση δε μιλούσε Ελληνικά, γιατί οι Ρωμαίοι αισθάνθηκαν την ανάγκη να μεταφράσουν το λόγο του Paulus στα Ελληνικά;
Σημειώνεται ότι:
α) Το ότι οι Μακεδόνες ήσαν Έλληνες ή το ότι μίλαγαν και έγραφαν πάντα Ελληνικά αδιάψευστοι μάρτυρες είναι και οι Μακεδονικές επιγραφές (βλέπε π.χ. εδώ τη Μακεδονική επιγραφή από τα αφιερώματα των Μακεδόνων στην Αθηνά Πολιάδα), καθώς και τα μακεδονικά νομίσματά (βλέπε π.χ. εδώ νόμισμα του Φιλίππου και Αλέξανδρου), στα οποία, όπως βλέπουμε, οι Μακεδόνες όχι μόνο μίλαγαν και έγραφαν Ελληνικά, αλλά είχαν και ίδια θρησκεία, καθώς και ίδια ήθη και έθιμα με τους άλλους Έλληνες, αφού και π.χ. στα μακεδονικά νομίσματα βλέπουμε τον Ολύμπιο ή άλλως Κρηταγενή Δία, βλέπουμε το αστέρι και ήλιο των Δωριέων κ.α. (σύγκρινε π.χ. με τα νομίσματα Ιτάνου, Λύκτου, Ιεράπυτνας κ.α. Κρήτης).
β) Επειδή η αρχαία Ελλάδα δεν ήταν ένα ενιαίο κράτος, αλλά πάρα πολλά, το κάθε ένα από αυτά είχε αναπτύξει και τη δική του γλώσσα (σήμερα λέμε διάλεκτο) - ο λόγος και για τον οποίο οι αρχαίοι συγγραφείς λένε π.χ.: «Ο Αλέξανδρος ανεβόα Μακεδονιστί.», «γλώσσα Μακεδονική» «γλώσσα Ελληνική» (= η κοινή) κ.α., αλλά και π.χ.: Φίλιππος ο Μακεδών, ο Μίνωας ο Κρης, Απολλόδωρος ο Αθηναίος κ.α.
γ) Χοντρικά οι αρχαίες ελληνικοί διάλεκτοι-γλώσσες ήσαν: η Δωρική (τη μίλαγαν Σπαρτιάτες, Μακεδόνες κ.α.), η Ιωνική (τη μίλαγαν οι Αθηναίοι, οι νησιώτες κ.α.) και η Αιολική (τη μίλαγαν οι Θεσσαλοί κ.α.). Κάτι που ισχύει, λίγο ή πολύ, ακόμη και σήμερα, πρβ π.χ. «Ιντα κάνεις» (Κρητικά) = «Τι κάνεις» (κοινά).
Μια διαφορά π.χ. που έχει η γλώσσα των Μακεδόνων από τις άλλες Ελληνικές ήταν λέει η εξής: «Οι Δέλφιοι δεν χρησιμοποιούν το Β στη θέση του φ, όπως οι Μακεδόνες που λένε Βίλιππος, Βαλακρός και Βερονίκη, αλλά αντί του π. Έτσι αυτοί λένε φυσικά το «πατείν» «βατείν» και το «πικρον» «βικρόν». «Οβύσους» (= μήνας χρησμών) λοιπόν, είναι «Οπυσούς»…
5) Είναι ψευδές ότι ο Ηρόδοτος χαρακτηρίζει το βασιλιά Αλέξανδρο Α΄ της Μακεδονίας (498-454 π.Χ.) Φιλέλληνα και ως εξ αυτού οι Μακεδόνες δεν ήσαν Έλληνες. Η αλήθεια είναι ότι ο Ηρόδοτος αναφέρει ότι ο Πέρσης Μαρδόνιος άκουσε ότι ο Αλέξανδρο Α’ της Μακεδονίας ήταν «πρόξενος και ευεργέτης των Αθηναίων» (και φυσικά δε λέει ότι ο Αλέξανδρος Α ήταν «Φιλέλληνας»), πρβ: «Ο Μαρδόνιος, αφού ανέγνωσε ό,τι έλεγαν οι χρησμοί, μετά από αυτά έστειλε άγγελο στην Αθήνα, τον Αλέξανδρον, το γιο του Αμύντα, άνδρα Μακεδόνα.
Διάλεξε αυτόν, διότι αφενός οι Πέρσες ήσαν συγγενείς του (διότι κάποια αδελφή του Αλέξανδρου, τη Γυγαίην, θυγατέρα του Αμύντα, έλαβε γυναίκα ο Βούβαρης ο Πέρσης από την οποία γεννήθηκε στην Ασία ο Αμύντας….. και αφετέρου διότι ήκουσε ότι αυτός ήταν πρόξενος και ευεργέτης των Αθηναίων («πρόξεινος τε ειη και ευεργέτης») και έτσι θα έπειθε τους Αθηναίους να γίνουν σύμμαχοι… (Ηρόδοτος Η, 136 - 139).
6) Είναι ψευδές ότι ο Ηρόδοτος αναφέρεται στην αρχική άρνηση των Ελλήνων αθλητών να δεχθούν τη συμμετοχή του βασιλιά Αλέξανδρου Α΄ στους Ολυμπιακούς Αώνες. Απλώς ο Ηρόδοτος αναφέρει το πώς, πότε και ποιος πήρε την απόφαση οι Μακεδόνες να συμμετάσχουν στους Ολυμπιακούς Αώνες.
Ο Ηρόδοτος αναφέρει ότι ο πρώτος Μακεδόνας που πήρε λέει απόφαση να συμμετέχουν οι Μακεδόνες στους Ο.Α. ήταν λέει ο βασιλιάς Αλέξανδρος Α, ο οποίος, σύμφωνα με τον Ηρόδοτο, έλαβε μέρος στην 80η Ολυμπιάδα, το 460 π.Χ., έτρεξε στο αγώνισμα στάδιο και τερμάτισε μάλιστα ίδια με τον πρώτο, πρβ: «Πως Έλληνες είναι αυτοί οι απόγονοι του Περδίκκα, όπως λένε κι οι ίδιοι, κι εγώ προσωπικά είμαι σε θέση να το ξέρω, αλλά στη συνέχεια της ιστορίας μου θα αποδείξω πως είναι Έλληνες και επιπλέον και οι οργανωτές των αγώνων των Ελλήνων που γίνονται στην Ολυμπία αυτή την απόφαση έβγαλαν.
Γιατί, όταν ο Αλέξανδρος, πήρε την απόφαση να πάρει μέρος στους Ολυμπιακούς αγώνες και κατέβηκε γι αυτό το σκοπό, οι Έλληνες που ήταν αντίπαλοί του σε αγώνα δρόμου ήθελαν να τον αποκλείσουν με τον ισχυρισμό πως ο αγώνας δεν είναι για βάρβαρους αθλητές, αλλά για Έλληνες. Κι ο Αλέξανδρος, επειδή απέδειξε πως η καταγωγή του ήταν από το Άργος κι οι κριτές παραδέχτηκαν πως είναι Έλληνας, πήρε μέρος στο αγώνισμα δρόμου ενός σταδίου και τερμάτισε στον ίδιο χρόνο με τον πρώτο. (Ηρόδοτος Ε 17-22)
7) Είναι ψευδές ότι ο Θουκυδίδης χαρακτηρίζει βάρβαρους τους Μακεδόνες, άρα έτσι συμπεραίνεται ότι οι Μακεδόνες δεν ήσαν Έλληνες, αφού ο Θουκυδίδης λέει το αντίθετο. Ο Θουκυδίδης από τη μια αναφέρει ότι οι Μακεδόνες και οι Πελοποννήσιοι (= το δωρικό γένος, σύμφωνα με τον Ηρόδοτο) ήταν σύμμαχοί και από την άλλη αποκαλεί βάρβαρους όχι τους Μακεδόνες, αλλά μερικές φυλές (= τους Ιλλυριούς, τους Χάονες κ.α.) που τότε (στα γεγονότα που σχολιάζει ο Θουκυδίδης) ήσαν σύμμαχοι με τους Μακεδόνες, επειδή δεν είχαν εκπολιτιστεί ακόμη, πρβ (μετάφραση Ελ. Βενιζέλου):«Ο στρατός του (Κνίδου) περιελάμβανεν Έλληνας μεν Αμπρακιώτας και Λευκαδίους, και Ανακτόρους και τους χιλίους Πελοποννησίους, επι κεφαλής των οποίων είχεν έλθει ο ίδιος, βαρβάρους δε χιλίους Χάονας, οι οποίοι, αβασίλευτοι όντες, είχαν αρχηγούς τον Φώτυον και τον Νικάνορα, οι οποίοι κατήγοντο από το αρχοντικόν γένος που ήσκει ενιαυσίως την αρχήν. Μαζί με τους Χάονας εξεστράτευσαν και οι Θεσπρωτοί, οι οποίοι ήσαν επίσης αβασίλευτοι……..
Και ο Περδίκκας είχε στείλει, εν αγνοία των Αθηναίων χιλίους Μακεδόνας, οι οποίοι όμως έφθασαν πολύ αργά. Με τον στρατόν αυτόν ήρχισεν ο Κνήμος την πορείαν του, χωρίς να περιμείνη τον στόλον που ανεμένετο από την Κόρινθον» (Θουκυδίδης 2, 80).
«Και όταν ενύκτωσε, εις από τους ανεξήγητους εκείνους πανικούς, εις τους οποίους υπόκεινται μεγάλοι στρατοί, κατέλαβεν αμέσως τους Μακεδόνας και το πλήθος των βαρβάρων («οι μεν Μακεδόνες και το πλήθος των βαρβάρων ευθύς φοβηθέντες, όπερ φιλεί μεγάλα στρατόπεδα»), και επειδή ενόμισαν ότι οι επερχόμενοι εχθροί ήσαν πολλαπλάσιοι, από ό,τι πραγματικώς ήσαν και ότι φθάνουν από στιγμής εις στιγμήν, ετράπησαν αιφνιδίως εις φυγήν, κατευθυνόμενοι εις τα ίδια…..(Θουκυδίδης Δ 124 – 126)
8) Είναι ψευδές ότι ο Δημοσθένης αποκάλεσε τους Μακεδόνες βάρβαρους, άρα έτσι συμπεραίνεται ότι οι Μακεδόνες δεν ήσαν Έλληνες. Η αλήθεια είναι ότι ο Δημοσθένης αποκάλεσε βάρβαρο μόνο το βασιλιά της Μακεδονίας Φίλιππο (βλέπε: Ολυνθιακός Γ 16, Κατά Φιλίππου Γ 31, Κατά Φιλίππου Α 10 ) και αυτό όχι για την καταγωγή του (αφού ο Φίλιππος ήταν στην καταγωγή Αργείος, απόγονος του Ηρακλή), αλλά για την ηγεμονική συμπεριφορά του.
Ειδικότερα επειδή κάνει λέει πράγματα όσο αφορά στις σχέσεις τους με τους άλλους Έλληνες ή στον τρόπο που σκέφτεται να ηγεμονεύσει των Ελλήνων που δεν αρμόζουν σε Έλληνες, αλλά σε βάρβαρους.
Μάλιστα ο Δημοσθένης αποκαλεί το Φίλιππο όχι μόνο βάρβαρο, αλλά και αλλόφυλο (Περί Στεφάνου, 185), φαύλο, αλαζόνα, πλεονέκτη, αναιδή, εχθρό των Αθηναίων (Κατά Φιλίππου Α 9-10), εχθρό της δημοκρατίας και του πολιτεύματος και… και…(Επιστολή Φιλίππου, Περί των εν Χερονήσω κ.α.) που δείχνει πεντακάθαρα ότι εδώ δεν έχουμε να κάνουμε με εθνολογία, αλλά με πολιτισμό και πολιτική.
Ειδικότερα οι βασικές αιτίες που ο Δημοσθένης αποκαλεί με τα επίθετα αυτά το Φίλιππο είναι: Α) Το ότι ο Φίλιππος αποσπούσε περιοχές και πόλεις που ανήκαν σε άλλους Έλληνες και φυσικά και στους Αθηναίους, όπως π.χ. την Όλυνθο, τη Μεθώνη, Απολλωνία και τριάντα ακόμη πόλεις στη Θράκη που κατάστρεψε λέει με μανία ο Φίλιππος.
Η Όλυνθος ήταν λέει πόλη που την κατοικούσαν Έλληνες το γένος με καταγωγή από τη Χαλκίδα της Εύβοιας, η οποία ήταν αποικία των Αθηναίων. Β) Το ότι αφενός δεν ήταν δημοκρατικός, όπως ήταν ο Δημοσθένης, αλλά τύραννος (χουντικός θα λέγαμε σήμερα) και αφετέρου επειδή ο Φίλιππος επέμβαινε, είτε δια της βίας είτε με τεχνάσματα, στις άλλες Ελληνικές πόλεις και άλλαζε τους άρχοντες με φιλικά προς αυτόν διακείμενους (δηλαδή τοποθετούσε τυραννικά καθεστώτα), ώστε να ηγεμονεύσει σε κάποια στιγμή σε όλους τους Έλληνες αντί των Αθηναίων.
Λέει ο Δημοσθένης (σε νέα Ελληνική από τις εκδόσεις «Κάκτος»):
Α) Με ρητορικό ερώτημα: «Δεν κατέλαβε ο άνθρωπος αυτός όλες τις κτήσεις μας; Αν γίνει κύριος αυτής της περιοχής, δεν θα υποστούμε τον χειρότερο εξευτελισμό απ όλους; Δεν πολεμούν εναντίον του εκείνοι, στους οποίους είχαμε υποσχεθεί ότι θα τρέξουμε να τους σώσουμε, αν εμπλέκονταν σε πόλεμο μαζί του; Δεν είναι εχθρός μας; Δεν κατέχει εδάφη μας; Δεν είναι βάρβαρος; Δεν είναι ό,τι μπορεί να πει κάποιος; (Δημοσθένης, Ολυνθιακός Γ 15-17).
Κάτι που σε ελεύθερη απόδοση έχει ως εξής: «Αφού ο άνθρωπος αυτός κατέλαβε όλες τις κτήσεις μας; Αφού …. Άρα είναι εχθρός μας; … άρα είναι βάρβαρος και ό,τι μπορεί να πει κάποιος.
Β) Με περιφρόνηση ή αμετροεπρέια επικριτική: «Κι όμως, κανένας δεν οργίζεται εναντίον του Φιλίππου και της συμπεριφοράς του, που όχι μόνο Έλληνας δεν είναι, που όχι μόνο δεν έχει τίποτε ταιριαστό σε Έλληνα, αλλά δεν είναι καν βάρβαρος με καταγωγή από κάποιο καλό τόπο, αλλά ένας ολέθριος Μακεδόνας, από μέρος απ΄ όπου παλιότερα δεν μπορούσες ν’ αγοράσεις ούτε δούλο της προκοπής.
Και πόσο υπολείπεται από έσχατη αναίδεια; Εκτός από την καταστροφή των πόλεων. Δεν προεδρεύει στους Πυθικούς αγώνες. Τους κοινούς αγώνες των Ελλήνων και αφού δεν μπορεί να παραστεί ο ίδιος, ε δεν στέλνει τους δούλους του ως αγωνοθέτες;» (Δημοσθένης, Κατά Φιλίππου Γ 31).
Όπως βλέπουμε και εδώ δεν έχουμε φυλετικά ή εθνολογικά κριτήρια, αλλά συμπεριφορά, γιατί, αν ο Φίλιππος δεν ήταν Έλληνας, ο Δημοσθένης δεν θα ανέφερε ότι ο Φίλιππος ήταν αρχηγός Ελλήνων. Απλώς εδώ ο Δημοσθένης δείχνει αμετροέπεια και καταφέρεται επικριτικά-περιφρονητικά, μειωτικά εναντίον των Μακεδόνων.
Γ) Επιχειρηματικά: «Δεδομένου ότι ο Φίλιππος ο Μακεδών και στο παρελθόν παραβίασε τους όρους της ειρήνης που συνομολογήθηκε ανάμεσα σε αυτόν και το λαό της Αθήνας, περιφρονώντας τους όρκους του και τις αρχές της δικαιοσύνης που αναγνωρίζουν όλοι οι Έλληνες, σφετερίζεται πόλεις που δεν του ανήκουν και μάλιστα κατέκτησε με πόλεμο ορισμένες που ανήκουν στους Αθηναίους, χωρίς να αδικηθεί προηγουμένως από τον Αθηναϊκό λαό, μεγαλώνει ολοένα τη βιαιότητα και την ωμότητά του, αφού σε μερικές Ελληνικές πόλεις τοποθετεί φρουρές και ανατρέπει το πολίτευμα, άλλες τις μετατρέπει σε ερείπια, πουλώντας τους κατοίκους της ως δούλους ………….… το να κυβερνώνται (οι Αθηναίοι) από άνθρωπο αλλόφυλο και να χάσουν την ηγεμονία είναι ανάξιο και της δόξας των Ελλήνων και της αρετής των προγόνων μας» ( Δημοσθένης Περί Στεφάνου 181-185)
Όπως βλέπουμε εδώ, επειδή ο Φίλιππος παραβίασε τους όρους ειρήνης κ.τ.λ.. μεταξύ Μακεδόνων και Αθήνας, προκειμένου ο ίδιος να καταστεί δυνατός και έτσι να ηγεμονεύσει στο τέλος των Ελλήνων αντί των Αθηνών, ο Δημοσθένης δείχνει αμετροέπεια, όμως δικαιολογημένη, και καταφέρεται επικριτικά-περιφρονητικά στο Φίλιππο.
Ας σημειωθεί ότι χαρακτηρισμοί του Δημοσθένη αφενός προέρχονται από σφοδρό, πολιτικό και τοπικό, πολέμιο και αφετέρου λέγονται κατά τη στιγμή της όξυνσης της αντιδικίας. Είναι δηλωτικοί χαρακτηρισμοί της οργής του ομιλητή για τη συμπεριφορά του Μακεδόνα βασιλιά Φιλίππου έναντι των Αθηναίων και άλλων Ελλήνων και όχι σχόλια για την καταγωγή του Φιλίππου.
Πιο απλά ακόμη, μετά την άνοδο των Μακεδόνων, κάτι ως συμβαίνει και σήμερα με την άνοδο της Αμερικής, τόσο στην Αθήνα όσο και στις άλλες Ελληνικές πόλεις σχηματίστηκαν παρατάξεις που άλλες ήσαν φιλομακεδονικές και άλλες όχι. Στις μη φιλομακεδονικές παρατάξεις ανήκε ο Δημοσθένης εξ ου και όλα όσα καταμαρτυρεί εναντίον των ηγεμόνων τους.
9) Είναι ψευδές ότι ο Αρριανός κάνει Εθνοτική αντιδιαστολή μεταξύ Μακεδόνων και Ελλήνων λέγοντας λέει "Μακεδόνες και Έλληνες" (Αρριανός: Αλεξάνδρου Ανάβασις), γιατί ο ίδιος, όπως είδαμε πιο πριν, λέει ότι οι Μακεδόνες ήσαν Έλληνες, καθώς και ότι οι Έλληνες πλην των Σπαρτιατών συναθροισθέντες στον ισθμό εξέλεξαν τον Αλέξανδρο ως αυτοκράτορα και στρατάρχη όλων των Ελλήνων. Άλλωστε, καθώς λένε Πλούταρχος και Αρριανός, η εκστρατεία κατά των Περσών με τον Αλέξανδρο δεν την έκαναν μόνο οι Μακεδόνες, αλλά όλοι οι Έλληνες (Αθηναίοι, Κορίνθιοι κ.τ.λ., πλην των Λακεδαιμονίων).
10) Είναι ψευδές ότι ο Ισοκράτης λέει ότι οι Μακεδόνες δεν είναι του αυτού γένους με τους Έλληνες ή τη φράση "Μακεδόνες ουχ ομόφυλον των Ελλήνων γένος" . Αντίθετα ο Ισοκράτης λέει ότι από τη μια ότι οι Μακεδόνες είναι Έλληνες και προτρέπει-παρακαλεί το βασιλιά Φίλιππο της Μακεδονίας (σε αντίθεση με το Δημοσθένη, που αυτός ήθελε αυτό να το κάνουν οι Αθηναίοι και όχι οι Μακεδόνες) να γίνει ο πρωτεργάτης της συμφιλίωσης των Ελληνικών πόλεων-κρατών (Αθηναίων, Μακεδόνων, Σπαρτιατών κ.α.) και της εκστρατείας εναντίον των βαρβάρων της Ασίας, πρβ: «όμως η τύχη χάρισε σε σένα (Φίλιππε) μεγάλη εξουσία και σου πρόσφερε … όση σε κανέναν άλλο Έλληνα… Θέλω συγκεκριμένα να σε προτρέξω να γίνεις ο πρωτεργάτης της ένωσης της συμφιλίωσης των Ελληνικών πόλεων και τις εκστρατείας εναντίων των βαρβάρων» («Μέλλω γαρ σοι συμβουλεύειν προστήναι της τε των Ελλήνων ομόνοιας και επί των βαρβάρων στρατείας» ) (Ισοκράτης Φίλιππος 11)
Απλώς ο Ισοκράτης αναφέρει στο Φίλιππο της Μακεδονίας ορισμένα κατά τη γνώμη του άσχημα πράγματα που ισχύουν στους Έλληνες, ώστε να τα λάβει υπόψη του και έτσι να μπορέσει να βρει τρόπο να τους ενώσει, τα εξής: «ο δε τον μεν τόπον τον Ελληνικόν όλως είασε, την δ’ εν Μακεδονία βασιλείαν, κατασχείν επεθύμησεν: ηπίστατο γαρ τους με Έλληνας ουκ ειθισμένους υπομένειν τας μοναρχίας τους δ’ άλλους ου δυναμένους άνευ της τοιαύτης δυναστείας διοικείν τον βίον τον σφέτερον αυτων……. και την βασιλείαν γεγενήσθαι πολύ των άλλων εξηλλαγμένην: μόνους γαρ Ελλήνων ουχ ομοφύλου γένους άρχειν αξιώσας μόνος και διαφυγειν ηδυνήθη τους κινδύνους τους περί τας μοναρχίας γιγνομένους. (Ισοκράτης Φίλιππος 105-107) = στα νέα Ελληνικά:
«Για τα άλλα, όμως, πιστεύω ότι και ο πατέρας σου (ο Αμύντας Β) και ο ιδρυτής της δυναστείας σας (ο Περδίκκας Α’) και ο γενάρχης σας (ο Ηρακλής) θα άκουγε αυτά που λέω…. Εκείνος (ο Ηρακλής) άφησε τις Ελληνικές περιοχές και θέλησε να ιδρύσει το βασίλειο του στη Μακεδονία, καθώς ήξερε ότι οι Έλληνες δε συνηθίζουν να υπομένουν τη μοναρχία , ενώ οι άλλοι λαοί δεν μπορούν να ρυθμίσουν τη ζωή τους χωρίς αυτό το πολίτευμα. ….. Ήταν ο μόνος Έλληνας (ο Ηρακλής) που δεν θέλησε να γίνει βασιλιάς ομοφύλων του και ο μόνος που γλίτωσε από τους κινδύνους που εμφανίζονται στα μοναρχικά καθεστώτα….»
Υπενθυμίζεται ότι η αρχαία Ελλάδα δεν ήταν ενιαία, δηλαδή ένα κράτος, αλλά αποτελούμενοι από πολλά κράτη: Αθήνα, Σπάρτη κλπ και πολλά φύλα: Ίωνες, Δωριείς, Αχαιοί κ.τ.λ.
Υπενθυμίζεται επίσης ότι η αρχαία Ελλάδα χωρίζονταν στις εξής μεγάλες περιοχές: Ελλάδα, Μακεδονία, Μαγνησία, Κρήτη κ.α., η αιτία για την οποία ο Ισοκράτης λέει ότι «ο Ηρακλής άφησε τις Ελληνικές περιοχές και θέλησε να ιδρύσει το βασίλειο του στη Μακεδονία» ή ότι «ο Ηρακλής ήταν ο μόνος Έλληνας που δεν θέλησε να γίνει βασιλιάς ομοφύλων του ( «ουχ ομοφύλου γένους άρχειν».) και πήγε στη Μακεδονία κ.τ.λ.
Αρχικά υπήρχε η πόλη Ελλάδα στο «Πελασγικόν Άργος» (= η Θεσσαλία), η οποία επί Ομήρου μαζί με τη Φθία ανήκαν στο κράτος του Πηλέα. Στα Τρωικά το όνομα της πόλης αυτής επεκτάθηκε σε όλες τις περιοχές που ο στρατός τους μαζεύτηκε στην Αυλίδα, για να εκστρατεύσει στην Τροία, δηλαδή στη νότια Ελλάδα (Θεσσαλία, Στερεά, Κρήτη κλπ). Σύμφωνα με το Θουκυδίδη, επειδή η πόλη Ελλάδα επι βασιλιά Έλληνα έγινε η πιο ισχυρή, έγινε και πιο ξακουστή και έτσι είχαν όφελος οι τριγύρω φυλές να λένε και αυτές ότι ήσαν Έλληνες.
Στους Ολυμπιακούς αγώνες το εθνικό όνομα Ελλάδα επεκτάθηκε και σε όσες άλλες περιοχές οι κάτοικοι είχαν ίδια καταγωγή με τους εκστρατευσαντες (Ήπειρο, Μακεδονία κ.α.), άσχετα με το αν είχαν εκστρατεύσει ή όχι στην τροία. Πιο απλά το εθνικό όνομα Ελλάδα προήλθε από την πόλη Ελλάδα, όπως λέμε π.χ. σήμερα επαρχία Λασιθίου και νομός Λασιθίου, πόλη Λάρισα και νομός Λάρισας κ.α.
Πηγή