Τον 4ο αιώνα μ.Χ. οι διώξεις κατά των χριστιανών στον δυτικό κόσμο είχαν λάβει τέλος. Η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία είχε μόλις ανακηρύξει τον χριστιανισμό ως επίσημη θρησκεία του κράτους και η Εκκλησία κατείχε πλέον ενεργό ρόλο στη διακυβέρνησή του.
Ο Κωνστάντιος ήταν ο πρώτος γιος του Μέγα Κωνσταντίνου που ευρισκόμενος στην Κωνσταντινούπολη πρόλαβε να αποδώσει τιμές στο νεκρό σώμα του πατέρα του, καθώς μετά ακολούθησε άγρια σφαγή των αρρένων συγγενών του προκειμένου να εξασφαλισθεί η διαδοχή από τους γιους του Κωνσταντίνου Α΄ με τη Φαύστα
Την ίδια περίοδο, στον βυζαντινό θρόνο βρισκόταν ο Κωνστάντιος Β’, γιος του Μεγάλου Κωνσταντίνου. Σύμφωνα με τα γραπτά του Ρωμαίου ιστορικού Αμμιανού Μαρκελλίνου, περί το 341, στον Βυζαντινό αυτοκράτορα κατέφυγε ο επίσκοπος Αλεξάνδρειας, Γεώργιος. Ισχυριζόταν ότι στην Ανατολή εξυφαίνονταν σκευωρίες εναντίον του ηγέτη και ανησυχούσε για επικείμενες αναταραχές και εξεγέρσεις.
Ο Κωνστάντιος θορυβημένος από τα λόγια του Γεωργίου δέχθηκε να στείλει τον αρχιγραμματέα της Αυλής, Παύλο, για να τον βοηθήσει να καταπνίξει τις συνωμοσίες. Παρά τον επίσημο τίτλο του, ο Παύλος ήταν ένας επαγγελματίας εξολοθρευτής. Περιβόητος για τη σκληρότητά του, ήταν, μάλιστα, γνωστός με το παρατσούκλι «Τάρταρος».
Στην πραγματικότητα βέβαια, οι επιδιώξεις του χριστιανού επισκόπου ήταν άλλες. Ήθελε από καιρό να «καθαρίσει» τις ρωμαϊκές επαρχίες της Ανατολής από το ελληνικό στοιχείο. Οι Έλληνες στην πλειοψηφία τους ήταν ακόμη δωδεκαθεϊστές και αρνούνταν να ασπαστούν τον χριστιανισμό. Ταυτόχρονα, αποτελούσαν το μεγαλύτερο μέρος των κατοίκων, ενώ καταλάμβαναν και τις περισσότερες διοικητικές θέσεις στην ευρύτερη περιοχή.
Έτσι, ο Γεώργιος, με τη συνεργασία του Παύλου, έθεσε σε εφαρμογή ένα κυνικό σχέδιο εξόντωσης των Ελλήνων «άπιστων».
Σκυθόπολις
Η Σκυθόπολις ήταν μία αρχαία πόλη που βρισκόταν στο σημερινό δυτικό Ισραήλ. Ο Γεώργιος θεώρησε ότι θα ήταν το ιδανικό μέρος εξορίας των Ελλήνων ειδωλολατρών. Ήταν ένας απομονωμένος τόπος που βρισκόταν ανάμεσα στην Αντιόχεια και στην Αλεξάνδρεια. Εκεί οργάνωσε ένα είδος στρατοπέδου γεμάτο από κελιά και χώρους βασανιστηρίων, προορισμένο για τη φιλοξενία των παγανιστών.
Όταν το στρατόπεδο ήταν έτοιμο, ξεκίνησαν να μεταφέρονται στο σημείο οι πρώτοι υποτιθέμενοι προδότες. Τα προσχήματα με τα οποία οι Έλληνες κατηγορούνταν για «εσχάτη προδοσία» ήταν δεκάδες και πλήρως ανυπόστατα. Με το πέρασμα του χρόνου, οι συλλήψεις γίνονταν όλο και πιο απροκάλυπτες. Αρκούσε η ύπαρξη της υπόνοιας ότι κάποιος διατηρούσε στην καθημερινότητά του στοιχεία της αρχαιοελληνικής παράδοσης για να οδηγηθεί στο τρομακτικό κολαστήριο.
Η περιουσία που άφηναν πίσω τους οι αιχμάλωτοι κατασχόταν και περνούσε στην κυριότητα των θρησκευτικών αρχών. Υποστηρίζεται ότι χάρη στις κατασχέσεις, χτίστηκαν ναοί και χρηματοδοτήθηκαν οι πρώιμες εκκλησιαστικές δομές της περιοχής.
Το πογκρόμ
Ο Γεώργιος δεν περιορίστηκε στον «καθαρισμό» της Αλεξάνδρειας και των γύρω περιοχών. Σταδιακά άρχισε να αιχμαλωτίζει Έλληνες που ζούσαν σε ολόκληρη τη ρωμαϊκή επικράτεια της Ανατολής και της βόρειας Αφρικής. Ο Αμμιανός Μαρκελλίνος χαρακτηριστικά αναφέρει:
«Από τις πιο απομακρυσμένες περιοχές της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, αμέτρητοι Έλληνες όλων των ηλικιών και κοινωνικών τάξεων σέρνονταν αλυσοδεμένοι. Πολλοί από αυτούς πέθαιναν στη διαδρομή ή σε διάφορες φυλακές στην πορεία. Όσοι κατάφερναν να επιζήσουν κατέληγαν στη Σκυθόπολη, μία απομονωμένη πόλη της Παλαιστίνης, όπου υπήρχαν χώροι θανάτωσης και βασανιστηρίων».
Οι διωγμοί διήρκεσαν μία εικοσαετία. Η ένταση και η αγριότητά τους ήταν αυξανόμενες. Εκτός από απλούς πολίτες, το θάνατο δε γλίτωσαν ούτε ευγενείς, φιλόσοφοι και άνθρωποι των τεχνών.
Αυτή η άγνωστη γενοκτονία των Ελλήνων συμπίπτει χρονικά με την έναρξη του Μεσαίωνα, που αποτελεί την πιο σκοτεινή περίοδο της ευρωπαϊκής ιστορίας. Για το λόγο αυτό, το μέγεθος της είναι δύσκολο να υπολογιστεί. Δύσκολο είναι επίσης να επαληθευθεί η ακρίβεια των γεγονότων. Οι ιστορικές πηγές που αναφέρονται στην Σκυθόπολη είναι ελάχιστες. Τις περισσότερες πληροφορίες τις αντλούμε από το 19ο βιβλίο του Αμμιανού Μαρκελλίνου, ενώ μία σύντομη νύξη γίνεται και από τον ιστορικό Σωζομενό.
Ως εκ τούτου, πολλοί είναι αυτοί που αμφισβητούν την εγκυρότητα των πηγών για την ύπαρξη του στρατοπέδου και τη γενοκτονία. Από την άλλη, αρκετοί υποστηρίζουν ότι κατά τη διάρκεια της εικοσαετίας εκείνης, σφαγιάστηκαν 19 εκατομμύρια Έλληνες. Μέχρι σήμερα, κανείς δεν μπορεί να πει με σιγουριά προς τα που τείνει η αλήθεια.
Το βέβαιο είναι ότι, κατά το μεσαίωνα, ο βίαιος εκχριστιανισμός των λαών ήταν κάθε άλλο παρά σπάνιο φαινόμενο. Ακόμα και στον ελλαδικό χώρο, είναι γνωστό ότι από νωρίς η βυζαντινή αυτοκρατορία επεδίωκε επανειλημμένα να πατάξει το ελληνικό και παγανιστικό στοιχείο. Ωστόσο, οι συστηματικοί και βίαιοι διωγμοί εκατομμύρια άπιστων μέσω βασανιστηρίων και μαζικών εκτελέσεων, ακόμα και για τα δεδομένα της εποχής φαντάζει ακραίο.
Πηγή