Τη φράση αυτή τη βρίσκουμε για πρώτη φορά σ’ ένα στίχο του Μενάνδρου (342-291 π.Χ.), που μιλάει για το γάμο. Ο ποιητής γράφει ότι ο γάμος «...εάν τις την αλήθειαν σκοπή, κακόν μεν εστιν, αλλ’ αναγκαίον κακόν».
Δηλαδή: Εάν θέλουμε να το εξετάσουμε στο φως της αλήθειας, ο γάμος είναι μεν ένα κακό, αλλά «αναγκαίον κακόν».
Σ’ ένα άλλο απόσπασμα του Μενάνδρου διαβάζουμε -ίσως για παρηγοριά για τα παραπάνω- την εξής περικοπή: «Πάντων ιατρός των αναγκαίων κακών, χρόνος εστίν».
Επίσης: «Αθάνατόν εστί κακόν αναγκαίον γυνή». Δηλαδή, η γυναίκα είναι το αιώνιο αναγκαίο κακό. (Φιλήμονος αδήλων, απόσπ. 103 (Meineke).
Πηγή
