H ίδρυση της πόλης ήταν το αποτέλεσμα ενός συνοικισμού των διάσπαρτων οικισμών της περιοχής. Μια άποψη λέει ότι η πόλη κτίσθηκε από γηγενείς Ηπειρώτες Θεσπρωτούς με σκοπό να προστατευθεί η εύφορη κοιλάδα – πεδιάδα του δυτικού τμήματος του Νομού Πρέβεζας από τις βλέψεις των Ηλείων εποίκων. Κάποια πρώιμα ευρήματα υποδεικνύουν ότι πιθανόν στη θέση της πόλης να προϋπήρχε κάποιος μικρότερος οικισμός.
Η Πανδία (εκ του παν-δίος, δηλ. πανθειοτάτη), ήταν θεότητα της ελληνικής μυθολογίας και προσωποποίηση της φωτεινότητας της Σελήνης. Ήταν κόρη της Σελήνης και του Δία και αδερφή της Έρσας. Από τον Ομηρικό Ύμνο προς τη Σελήνη έχουμε: «Με αυτήν κάποτε έσμιξε σε κλίνη του Κρόνου ο γιός. Εκείνη έμεινε έγκυος και γέννησε την Πάνδεια, που είχε μορφή ξεχωριστή ανάμεσα στους αθανάτους». Η αθηναϊκή παράδοση ίσως κατέστησε την Πανδία σύζυγο του Αντίοχου, του επώνυμου ήρωα της Αντιοχίδος, μια από τις δέκα φυλές των Αθηναίων.
Η περιοχή κατοικείται επί χιλιετίες. Στην περιοχή Μάνικα, πέντε χιλιόμετρα βορειοανατολικά της Χαλκίδας, ανακαλύφθηκε το 1900 προϊστορικός οικισμός και νεκροταφείο της Πρώιμης Εποχής του Χαλκού (3000-1900 π.Χ.). Στην παραλία Λευκαντί έχει ανακαλυφθεί ιερό του 9ου αιώνα π.Χ., με πλούσια ευρήματα, ενώ στην Ξηρόπολη υπήρχε οικισμός ο οποίος άκμασε τους υστεροελλαδικούς και υπομυκηναϊκούς χρόνους.
Το άγαλμα παριστάνει έναν νεανία με γυμνό σφριγηλό αθλητικό σώμα που στηρίζεται και στα δύο πόδια, ενώ το αριστερό πόδι κάνει ένα μικρό βήμα εμπρός. Το πέλμα των ποδιών ακουμπάει το έδαφος. Οι βραχίονες είναι κρεμάμενοι απολύτως συμμετρικά και τα δύο χέρια είναι σφιγμένα σε γροθιές που ακουμπάνε τους μηρούς, σαν να κρατάν κάποια λαβή. Τα μαλλιά είναι σγουρά, καλοχτενισμένα και σχηματίζουν μια πλούσια κόμη που καλύπτει το πίσω μέρος της πλάτης, ενώ μια κορδέλα τα στεφάνωνε.
Ο Γύγης ήταν βοσκός του βασιλιά της Λυδίας την ώρα που έβοσκε τα πρόβατα του βασιλιά, έπιασε φοβερή καταιγίδα και έγινε ένας δυνατός σεισμός, που άνοιξε τη γη. Κατέβηκε στο χάσμα που δημιουργήθηκε και εκεί είδε ένα μεγάλο χάλκινο κούφιο άλογο. Μέσα στο άλογο από τα πλευρικά ανοίγματα διαπίστωσε ότι εκεί ήταν ξαπλωμένος ένας νεκρός γίγαντας και φορούσε στο χέρι ένα χρυσό δακτυλίδι. Όταν ανέβηκε στην επιφάνεια διαπίστωσε ότι το εύρημά ήταν μαγικό.
Eυχαριστούμε θερμά όλους όσους εργάστηκαν για τη γλωσσολογική και φιλολογική απόδοση του Εθνικού Ύμνου στην Ελληνική Νοηματική Γλώσσα :
Αναφέρεται ότι ήταν πατέρας της Λητούς και της Αστερίας, τις οποίες απέκτησε με την αδελφή του, την Τιτανίδα Φοίβη, η οποία συνδέεται με τη φωτεινότητα και τη Σελήνη. Οι κόρες του Κόιου συμβολίζουν τους κλάδους της μαντικής και προορατικής ικανότητας[εκκρεμεί παραπομπή]. Σύμφωνα με τις παραδόσεις της ελληνιστικής εποχής, ο Κόιος έδωσε το όνομά του στη νήσο Κως, όπου γεννήθηκε η κόρη του Λητώ .
Μία τέτοια γλώσσα σώζεται ακόμα σήμερα, παρά τις καταστροφές του χρόνου και τις πολλές αναστροφές της τύχης που γνώρισε η Ελλάδα, στο Λεωνίδιο, ένα ζωντανό κατάλοιπο της γλώσσας της αρχαίας Σπάρτης, το πολεμικό κράτος με μια εξαιρετικά αυστηρή και σύνθετη κοινωνία .
Το όνομα Ιδομενεύς είναι σύνθετο από την ονομασία του ιερού βουνού της Κρήτης, την πολυτραγουδισμένη Ίδη και το ρήμα μένω. Το όνομά του απαντάται σήμερα στην Κρήτη σαν βαφτιστικό πολλών ανθρώπων και σαν όνομα δρόμων και πλατειών. Συχνά έχει γίνει εμπνευστική πηγή πολλών συγγραφέων Κρητικών αλλά και μη Κρητικών.
Η Θήβα, εν τω μεταξύ, αύξησε τη δύναμή της κατά τη διάρκεια του πολέμου και θέλησε να πάρει υπό κατοχή της τις πόλεις τής Βοιωτίας. Αυτή η πολιτική οδήγησε σε σύγκρουση μεταξύ της Θήβας και της Σπάρτης. Το 395 π.Χ, η Θήβα, μαζί με την Αθήνα, την Κόρινθο και το Άργος, άρχισε πόλεμο με τη Σπάρτη, γνωστό ως Κορινθιακό Πόλεμο. Ο πόλεμος διήρκεσε 8 χρόνια και η Θήβα αναγκάστηκε να συνάψει ξανά συμμαχία με τη Σπάρτη.
Το στρώμα που ενδύθηκε το άρμα έχει επιτρέψει τη διατήρηση
των αρχικών του διαστάσεων και των μεμονωμένων τμημάτων του.
Το εν λόγω τεχνούργημα είναι ένα τετράτροχο άρμα το οποίο, βάσει πληροφοριών που καταγράφονται από πηγές και τα λίγα αρχαιολογικά ίχνη που έχουν βρεθεί μέχρι σήμερα, πιθανότατα μπορεί να αναγνωριστεί ως ένα όχημα μεταφοράς που χρησιμοποιούταν στον ρωμαϊκό κόσμο από την ελίτ σε τελετουργικά πλαίσια.