Αριστοτέλης: Η ψυχή είναι πολυτιμότερη από την περιουσία και το σώμα

Συνήθως, οι περισσότεροι άνθρωποι νομίζουν ότι, όση και να έχουν αρετή, είναι αρκετή, ενώ για τον πλούτο, τα χρήματα, την ισχύ, τη δόξα, και όλα τα σχετικά, πιστεύουν πως, όσα και να έχουν, δε φθάνουν.

Ο Αριστοτέλης, σε όλους αυτούς, διαμηνύει να προσέξουν ότι δεν αποκτούν και δεν μπορούν να διαφυλάξουν τις αρετές με τα εξωτερικά αγαθά, αλλά, αντίθετα, εκείνα με αυτές.

Την ευτυχισμένη ζωή, είτε υπάρχει στη χαρά, είτε στην αρετή, είτε και στα δυο, περισσότερο τη βρίσκουμε σ’ εκείνους που έχουν καλλιεργήσει στο έπακρο το ήθος τους και τη διάνοια, ενώ παραμένουν μετριοπαθείς και μετρημένοι όταν πρόκειται για την κτήση εξωτερικών αγαθών’ όχι, όμως, σ’ εκείνους που διαθέτουν αγαθά περισσότερα από τα χρήσιμα, ενώ, την ίδια στιγμή, υπολείπονται στο ήθος και τη διάνοια.

Ti έλεγε ο Κρίστε Πέτκοφ Μισίρκωφ που περήφανα στέκεται μπροστά του ο κ. Ζάεφ στο βιβλίο του το 1903;

Καθήμενος και βλέποντας τις δηλώσεις του κ. Ζάεφ προς τον λαό τον Σκοπίων συγκράτησα το πρώτα του λόγια «Στεκόμαστε με υπερηφάνεια μπροστά στον Κύριλλο και Μεθόδιο, ον Κλήμεντ και τον Ναούμ, τον Κρστε Πέτκοβ Μισιρκοβ, τον Γκότσε Ντέλτσεφ, τον Μπλάζε Κονέσκι,, τον Κότσο Ρασίν».

Εκείνη την στιγμή το μυαλό που έτρεξε πριν μερικά χρόνια, όταν σε μια συνομιλία που είχα σε ένα καφενείο με έναν αγαπητό κύριο από τα Σκόπια και στην προσπάθεια του να με πείσει για τις θέσεις του, μου έκανε δώρο το βιβλίου του Κρστε Πέτκοφ Μισίρκωφ. Με μεγάλη μου χαρά ανακάλυψα και πάλι το βιβλίο ανατρέχοντας σε ορισμένα σημεία τα οποία και θα παραθέσω παρακάτω.

Σπουδαία ανακάλυψη στην Ακρόπολη. Βρέθηκε γλυπτό σκύλου από το 520 π.Χ. κοντά στον Παρθενώνα

Μαρμάρινο γλυπτό κυνηγετικού σκυλιού, βρέθηκε νοτίως του Παρθενώνα! Το γλυπτό βρέθηκε σχεδόν ακέραιο και σε φυσικό μέγεθος ενώ χρονολογείται από το 520 π.Χ.

Το Μουσείο Ακρόπολης ενημερώνει σε σχετική ανακοίνωσή του πως «το ζώο βρίσκεται σε ακραία ένταση έτοιμο για το άλμα της επίθεσης, καθώς όπως φαίνεται έχει εντοπίσει τα ίχνη του θηράματός του. Η παρουσία του στο ιερό της Αθηνάς ξενίζει, αφού δεν επιτρεπόταν εκεί η παρουσία σκυλιών. Αντίθετα είναι αναμενόμενο για τη θεά του κυνηγιού την ‘Αρτεμη που είχε ένα μικρό δικό της ιερό κοντά στον Παρθενώνα. Οι αρχαίοι, ήδη από τα χρόνια του Ομήρου, εκτιμούσαν ιδιαίτερα τα κυνηγετικά σκυλιά, από τα οποία διακρίνονταν για τη δύναμη, την οξυδέρκεια και την ταχύτητά τους, τα λακωνικά και τα κρητικά».

Ο βασιλιάς που σκότωνε και αποκεφάλιζε του μνηστήρες της πανέμορφης κόρης

Ο μύθος του Οινόμαου είναι μια ιστορία αγάπης, βίας και εκδίκησης. Ο βασιλιάς της Πίσας Ηλίδος, ο Οινόμαος, ήταν γιος του Άρη και της Αρπίνας. Λάτρευε τόσο πολύ την κόρη του την Ιπποδάμεια που δεν άφηνε κανέναν νέο να την πλησιάσει.

Σύμφωνα με μια εκδοχή, ο λόγος ήταν ότι ήταν ερωτευμένος μαζί της. Η άλλη εκδοχή ήταν ότι του είχαν δώσει χρησμό πως θα τον σκότωνε ο γαμπρός του.

Αυτός ήταν ο λόγος που εφηύρε μια δοκιμασία από την οποία δεν έβγαινε κανένας υποψήφιος μνηστήρας ζωντανός.  Ο Οινόμαος είχε στην κατοχή του  άλογα που είχε πάρει δώρο από τον πατέρα του, τον Θεό του πολέμου και αυτά τα άτια ήταν «ταχύτερα και από τον άνεμο».

Όταν οι Έλληνες περήφανοι νικούσαν τους Πέρσες

Μέχρι να υπογραφεί η Ειρήνη του Καλλία το 449 π.Χ., Έλληνες και Πέρσες πολεμούσαν επί μισό σχεδόν αιώνα.

Οι Περσικοί Πόλεμοι, τα λεγόμενα «Μηδικά», σφράγισαν την ελληνική ιστορία στο πρώτο μισό του 5ου αιώνα π.Χ. και ήταν αποφασιστικής σημασίας για την πορεία του ελληνισμού και την ίδια την επιβίωσή του.

Όλα ξεκίνησαν όταν ο Κύρος Β’ κατέκτησε την Ιωνία, γεγονός που προκάλεσε την Ιωνική Επανάσταση και έπεισε τον Δαρείο να τιμωρήσει την Αθήνα για τη συνδρομή της στις ιωνικές πόλεις. Μαρδόνιος, Δάτης και Αρταφέρνης προσπάθησαν να κατακτήσουν ελληνικές πόλεις-κράτη, υπέστησαν ωστόσο συντριπτικές ήττες, με τελευταία και καλύτερη την ήττα των Περσών στον Μαραθώνα.

Μια ιστορία για τον Αλέξανδρο, την Μακεδονία, την Ελλάδα (Με μετάφραση)

...την ικαῦτα προσελάσας ἵππῳ πρὸς τὰς φυλακὰς τὰς Ἀθηναίων Ἀλέξανδρος ὁ Ἀμύντεω, στρατηγός τε ἐὼν καὶ βασιλεὺς Μακεδόνων, ἐδίζητο τοῖσι στρατηγοῖσι ἐς λόγους ἐλθεῖν. (9.44.2) τῶν δὲ φυλάκων οἱ μὲν πλεῦνες παρέμενον, οἱ δ᾽ ἔθεον ἐπὶ τοὺς στρατηγούς, ἐλθόντες δὲ ἔλεγον ὡς ἄνθρωπος ἥκοι ἐπ᾽ ἵππου ἐκ τοῦ στρατοπέδου τοῦ Μήδων, ὃς ἄλλο μὲν οὐδὲν παραγυμνοῖ ἔπος, στρατηγοὺς δὲ ὀνομάζων ἐθέλειν φησὶ ἐς λόγους ἐλθεῖν.
(9.45.1) οἱ δὲ ἐπεὶ ταῦτα ἤκουσαν, αὐτίκα εἵποντο ἐς τὰς φυλακάς. ἀπικομένοισι δὲ ἔλεγε Ἀλέξανδρος τάδε· Ἄνδρες Ἀθηναῖοι, παραθήκην ὑμῖν τὰ ἔπεα τάδε τίθεμαι, ἀπόρρητα ποιεύμενος πρὸς μηδένα λέγειν ὑμέας ἄλλον ἢ Παυσανίην, μή με καὶ διαφθείρητε· οὐ γὰρ ἂν ἔλεγον, εἰ μὴ μεγάλως ἐκηδόμην συναπάσης τῆς Ἑλλάδος.

Πώς ένα μικρό γουρουνάκι από τη Δαλματία σκοτώθηκε σε τροχαίο στην αρχαία Μακεδονία και έγινε θέμα αρχαιολογικής έρευνας

Συχνά καταγράφονται δυσάρεστες ειδήσεις για τροχαία στην Εγνατία Οδό με θύματα άγρια ζώα, κυρίως αρκούδες. Όμως, ίσως το πιο περίεργο τροχαίο που συνέβη στην αρχαία Εγνατία -που περνούσε σχεδόν από την ίδια περιοχή με τη σύγχρονη συνονόματή της οδό- είχε θύμα ένα γουρουνάκι!

Κατά τη διάρκεια της ρωμαϊκής εποχής, τον 2ο ή 3ο αιώνα μ.Χ., στην Έδεσσα της Ημαθίας φιλοτεχνήθηκε μια επιτύμβια στήλη που απεικόνιζε μία τετράτροχη άμαξα με τέσσερα μουλάρια, ένα γουρούνι κάτω από τα μπροστινά τους πόδια και ένα άλλο κάτω από την άμαξα.

Oι επαρχίες της Αρχαίας Μακεδονίας

Κατά τους χρόνους της ακμής του αρχαίου Μακεδονικού βασιλείου, η  Μακεδονία περιελάμβανε δεκαοκτώ επαρχίες.

Ο αριθμός των επαρχιών διαφοροποιείται και αλλού και αναφέρονται περισσότερες. Οι κύριες από  αυτές ήταν οι ακόλουθες:

1. Αλμωπία. Κατελάμβανε το νοτίως του όρους Βόρα τμήμα της Κεντρικής Μακεδονίας, στη κλειστή λεκάνη ανάμεσα από το Βόρα και το όρος Πάϊκο. Πρωτεύουσα πόλις της ήταν η Εύρωπος (Αλμωπία), ενώ δευτερεύουσες πόλεις της ήταν η Όρμα και η Άψαλος.

Οἱ Ἕλληνες οὐδέποτε ἔκλιναν γόνυ ἤ αὐχένα

«Οἱ Ἕλληνες εἴχαν καταλάβει ὅτι ἡ ἰδιαιτερότητά τους ἤταν νὰ μὴν ὑποκλίνονται μπροστὰ σὲ ἄνθρωπο, καὶ να μὴν δέχονται τὴν ἀπόλυτη ἐξουσία».

Στην Ἀνατολὴ ἡ γονυκλισία ἤταν πολὺ σύνηθες φαινόμενο.

Παίζουμε τα ίδια παιχνίδια από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα

Όσο και αν η τεχνολογία προχωρήσει και τα ενδιαφέροντα των παιδιών αλλάξουν δε θα σταματήσουν ποτέ να παίζουν τα ίδια παιχνίδια, στη φύση ή στο δρόμο. Παιδί και παιχνίδι, δυο λέξεις που συνεπάγεται η μια την άλλη και γιαυτό εδώ και χιλιάδες χρόνια με κάποιους ίδιους τρόπους τα παιδιά ψυχαγωγούνται, αυτοδιαπαιδαγωγούνται, δημιουργούν προσωπικότητα, κοινωνικοποιούνται, ασκούν το σώμα και το πνεύμα τους με τα παιχνίδια. «Το παιγνίδι είναι έκφραση του υποσυνείδητου και της φαντασίας του παιδιού», είπε ο Φρόιντ.

Ο γάμος στην αρχαία Ελλάδα

Ο γάμος στην αρχαία Ελλάδα σε όλες τις πόλεις-κράτη κατοχυρωνόταν με νόμο, έπαιζε δε πρωτεύοντα ρόλο την κοινωνία. Αν και δεν ήταν υποχρεωτικός, οι νέοι έπρεπε να παντρευτούν, γιατί η κριτική που ασκούταν στους άγαμους ήταν έντονη και πολλές φορές χλευαστική. Η δημιουργία οικογένειας εξυπηρετούσε δύο βασικούς σκοπούς.

Την απόκτηση απογόνων και την κληροδότηση της περιουσίας και δεύτερον την περίθαλψη των γονέων από τα παιδιά τους.Στην αρχαία Ελλάδα επικρατούσε το μονογαμικό σύστημα.