Τo Μάρτιο του 1811, τα στρατεύματα τα βρετανικά στρατεύματα της
Ζακύνθου εισβάλουν στη Λευκάδα, για να καταλάβουν το κάστρο νησιού, που είχε καταληφθεί
από τους Γάλλους. Η συνολική ισχύς των
στρατιωτών υπολογιζόταν γύρω στις 3.000 (Βρετανοί,
Κορσικανοί, Έλληνες, Καλαβρέζοι , Σικελοί).
Ανάμεσά τους ήταν ο Θεόδωρος
Κολοκοτρώνης, λοχαγός στο πρώτο ελληνικό
Σύνταγμα ελαφρύ πεζικό του Δούκα της Υόρκης, επικεφαλής σε 500 Έλληνες. Εκείνοι
έφτασαν στο πρώτο γαλλικό οχυρό, που υπερασπιζόταν κυρίως από άνδρες από το Σούλι.
Ο Κολοκοτρώνης, προσπαθώντας να μην χυθεί αδελφικό αίμα, φώναξε στους συμπατριώτες
του να εγκαταλείψουν το γαλλικό οχυρό , αλλά αρνήθηκαν. Έγινε άγρια επίθεση και, μετά από
μια σύντομη μάχη, το φρούριο καταλήφθηκε. Δεκάδες Έλληνες από το Σούλι,
βρίσκονται νεκροί.
Ο δρόμος προς την πρωτεύουσα ήταν ανοιχτός. Η γαλλική δύναμη
αποσύρθηκε στο κύριο κάστρο, αποφασισμένοι να "πουλήσει" κάθε
τετραγωνικό μέτρο γης με πολύ αίμα. Ενώ οι πρώτοι Βρετανοί στρατιώτες ξεπρόβαλαν
από τα στενά δρομάκια της πόλης, έπεφτε βροχή από σφαίρες και οβίδες. Εξαετίας αυτού του
γεγονότος πολλοί αναγκάστηκαν να «πέφτουν
στη θάλασσα για να ξεφύγουν.
Μετά την κατάληψη και της δεύτερης γραμμής από τους Έλληνες,
η γαλλική δύναμη αναδιπλώθηκε στα οχυρά της Γύρας, έτοιμη να αγωνιστεί με την οργή των απελπισία. Κατά την
αγαπητή συνήθεια των στρατευμάτων της αυτοκρατορίας στην πρώτη γραμμή τοποθετήθηκαν
οι άποικοι (Έλληνες, Κορσικανοί και Σικελοί)
και στο τέλος οι βρετανοί. Καθώς πλησίαζαν
οι Έλληνες, δέχτηκαν τα θανατηφόρα πυρά του γαλλικού στρατού. Ο Κολοκοτρώνης,
φοβούμενος μια μεγαλύτερη ζημιά διέταξε τους συμπατριώτες του να πέσουν κάτω. Έτσι
τα πυρά του Γαλλικού στρατού έπληξαν τους Βρετανούς οι οποίοι βρέθηκαν στην
πρώτη γραμμή της μάχης χωρίς την ανθρώπινη ασπίδα την ελλήνων πολιτών.
Πρώτου οι Γάλλοι στρατιώτες ξανά γεμίσουν τα όπλα τους, οι
άνδρες του Κολοκοτρώνη χρησιμοποιώντας
σιδερένια καρφιά, είχαν ήδη ανέβει στις επάλξεις. Πρώτος ανέβηκε ο Κολοκοτρώνης
και ύψωσε τη βρετανική σημαία, αιματοβαμμένη αυτή τη φορά από το αίμα των
Άγγλων στρατιωτών. Δέκα χρόνια αργότερα, παίρνει και υψώνει τη σημαία της
επανάστασης στην Πελοπόννησο.
Επειδή οι βρετανικές απώλειες εξαιτίας του , Κολοκοτρώνη ήταν
μεγάλες πέρασε στρατοδικείο. Αλλά όπως τόνισε με εξυπνάδα υποτίθεται ότι αυτή
ήταν ανέκαθεν η τακτική των Έλληνες. Κατά τη διάρκεια της επιδρομής, να πέσουν ξαφνικά κάτω να αποφύγουν τα εχθρικά πυρά και
αμέσως μετά να επιτεθούν. Οι στρατιωτικοί δικαστές έβγαλαν την απόφαση τους αθωώθηκε, αλλά και την εξήραν!!
