Είναι αλήθεια, ότι ο Αισχίνης από την Αθήνα ήταν ένας μεγάλος ρήτορας της αρχαιότητας. Γεννήθηκε το 389 π.Χ. στην Αθήνα και πέθανε γύρω στο 316 στη Ρόδο. Πληροφορίες για τη ζωή του έχουμε στα ίδια του τα έργα, αλλά και σε πολλές βιογραφίες (π.χ. του Φιλόστρατου και της Σούδας)· οι παρατηρήσεις του Δημοσθένη για τον Αισχίνη έχουν ανάγκη από κριτικό έλεγχο. Ο Αισχίνης καταγόταν από φτωχικό περιβάλλον ο πατέρας του Ατρόμητος ήταν δάσκαλος.
Ο Αισχίνης πολέμησε ως οπλίτης μεταξύ άλλων και στη Μαντινεία το 362. Ύστερα από όχι και τόσο επιτυχημένες προσπάθειες να γίνει ηθοποιός, στράφηκε στην πολιτική και έγινε πρώτα γραμματέας της εκκλησίας του δήμου. Το 348 όμως πήγε - μαζί με τον Εύβουλο - ως απεσταλμένος της ιδιαίτερης πατρίδας του στην Πελοπόννησο. Προσχώρησε στη φιλομακεδονική παράταξη και, ακριβώς γιαυτό, έφτασε σε όλο και πιο οξεία αντιπαράθεση προς τον Δημοσθένη.
Το 346 κατηγορήθηκε από τον Δημοσθένη και από τον Τίμαρχο εξαφορμής μιας πρεσβείας προς τον βασιλιά Φίλιππο της Μακεδονίας και απάντησε με μια αντι-κατηγορία «Κατά Τιμάρχου», όπου δοκίμασε να αποδείξει τον αντίδικο του ένοχο ανήθικης ζωής και διαφθοράς, πράγμα που το πέτυχε: ο Τίμαρχος έχασε τη δίκη, ο Αισχίνης αθωώθηκε με μικρή πλειοψηφία· η απολογία του, ο λόγος του «Περί παραπρεσβείας» (= «για την ψευτοπρεσβεία»), αποδυνάμωσε την κατηγορία για προδοσία.
Ως απεσταλμένος στο συνέδριο των Αμφικτυόνων στους Δελφούς ο Αισχίνης υποστήριξε το 339 την επέμβαση του βασιλιά Φιλίππου στον Ιερό πόλεμο. Το 336 με τον λόγο του «Κατά Κτησιφώντος» (Περί του στεφάνου) κατηγόρησε τον Κτησιφώντα για το χρυσό στεφάνι που εκείνος είχε προτείνει προς τιμήν του Δημοσθένη.
Ο Αισχίνης θέλησε με τον λόγο του αυτόν να αποδείξει το παράνομο της πρότασης, και αφού πρώτα επιχειρηματολόγησε νομικά, ήρθε ύστερα σε κριτική αντιπαράθεση προς τις πολιτικές απόψεις του Δημοσθένη.
Το θέμα κρίθηκε μόλις το 330, εις βάρος όμως του Αισχίνη· ο ίδιος έφυγε εξόριστος στη Ρόδο και εκεί, σύμφωνα με πληροφορία του Πλουτάρχου, έδινε μαθήματα ρητορικής. - Ένας ακόμη - τέταρτος - λόγος, που, πέρα από τους τρεις που αναφέραμε, φερόταν με το όνομα του Αισχίνη, θεωρούνταν ήδη στην αρχαιότητα νόθος· νόθες είναι επίσης και 12 επιστολές που έφτασαν ως εμάς" μία από αυτές είναι μια ερωτική νουβέλα.
Ο Αισχίνης δεν ήταν από μιας αρχής ρήτορας με ρητορική παιδεία, ούτε επιδίωκε να διακριθεί στον χώρο της λογοτεχνίας, έγινε όμως κάτοχος της ρητορικής τέχνης, μιλούσε με πάθος και εκφραστική δύναμη και είχε τη δύναμη να πείθει· χρησιμοποιούσε όλα τα στοιχεία ύφους που είχε στη διάθεση της η ρητορική τέχνη (μέσα σ' αυτά και τα πολυάριθμα παραθέματα από κλασικούς συγγραφείς, ιδίως από τον Ευριπίδη) και ήξερε, τονίζοντας με έμφαση κάποια σημεία, να προκαλεί εντύπωση.
Με τη δύναμη που είχε να πείθει κατάφερε, ύστερα από μικρές στην αρχή επιτυχίες, να κερδίσει ισχυρή πολιτική θέση και έφτασε σχεδόν στο επίπεδο του μεγάλου αντιπάλου του, του Δημοσθένη. Οι λόγοι του αντιγράφηκαν συχνά, υπομνηματίσθηκαν και παρατέθηκαν συχνά από τους μεταγενεστέρους. Ο Κικέρωνας μετέφρασε τον λόγο του «Κατά Κτησιφώντος».
Πηγή
