ΕΙΝΑΙ αλήθεια ότι οι Επτά Σοφοί της Ελληνικής Αρχαιότητας ήσαν επτά άνδρες, οι οποίοι έζησαν κατά το τέλος του 7ου και τις αρχές του 6ου αι. π.Χ. και διατύπωσαν σε σύντομα, περιεκτικά και εύληπτα αποφθέγματα οδηγίες ηθικής και πολιτικής συμπεριφοράς των ανθρώπων. Τα αποφθέγματα αυτά αποτελούσαν ένα είδος κώδικα που συγκέντρωνε την πρακτική πείρα, τη διεισδυτική παρατήρηση και την ακρίβεια διατύπωσης, ώστε να γίνονται αμέσως κοινό κτήμα και να αποσπούν κοινή παραδοχή.
Χαρακτηριστική της μετριοφροσύνης των Επτά Σοφών είναι η παράδοση κατά την οποία ο χρυσός τρίποδας που ανασύρθηκε από τη θάλασσα και προοριζόταν για τον σοφότερο, μεταβιβαζόταν από τον έναν σοφό στον άλλο, ώσπου ο Σόλων τον έστειλε στον Απόλλωνα των Δελφών (!!!).
Ο Πλάτων παρέδωσε πρώτος τα επτά ονόματα των σοφών, από τα οποία όμως μόνο τα τέσσερα αναφέρονται από όλους τους μεταγενέστερους, ενώ για τους άλλους τρεις υπάρχουν πολλές παραλλαγές. Οι τέσσερις αυτοί είναι οι: Θαλής ο Μιλήσιος, Πιττακός ο Μυτιληναίος, Βίας ο Πριηνεύς, Σόλων ο Αθηναίος. Άλλοι που αναφέρονται ότι ανήκουν στην ομάδα των Επτά Σοφών είναι: Περίανδρος ο Κορίνθιος, Κλεόβουλος ο Λίνδιος (Ρόδιος), Χίλων ο Λακεδαιμόνιος, Ανάχαρσις ο Σκύθιος, Επιμενίδης και άλλοι.
Ωστόσο, οι επικρατέστεροι θεωρούμενοι Επτά Σοφοί της αρχαιότητας, κατά γενικότερη ομολογία των αρχαίων συγγραφέων, ήταν οι εξής:
• Θαλής ο Μιλήσιος
• Πιττακός ο Μυτιληναίος
• Βίας ο Πριηνεύς
• Κλεόβουλος ο Ρόδιος
• Σόλων ο Αθηναίος
• Περίανδρος ο Κορίνθιος,
• Χίλων ο Λακεδαιμόνιος.
Αξίζει εδώ ν’ αναφερθεί ότι είτε ως επιστημονικά πνεύματα, όπως ο Θαλής, είτε ως νομοθέτες, όπως ο Σόλων, είτε ως τύραννοι, όπως ο Περίανδρος, οι Επτά Σοφοί αντιπροσωπεύουν τη μετάβαση του αρχαίου ελληνικού πνεύματος από τη δεισιδαιμονία στην ενσυνείδητη παρατήρηση, κρίση και συμπεριφορά καθώς και στην οργάνωση της πολιτικής ζωής.
Σε αυτούς αποδίδεται σειρά αποφθεγμάτων κυρίως ηθικού περιεχομένου («Μηδέν άγαν», «γνώθι σ’ αυτόν», «γλώσσα μη προτρεχέτω τον νουν», «βία μηδέν πράττειν», «ηδονής κρατείν» κ.ά.), όπως γράφουμε και μέσα στην ιστοσελίδα μας.
Τα αποφθέγματα αυτά συγκέντρωσε πρώτος, περίπου το 300 π.Χ., ο Δημήτριος ο Φαληρέας (περ. 345 π.Χ. - περ. 280 π.Χ.), ο οποίος ήταν πολιτικός και περιπατητικός φιλόσοφος της αρχαίας Αθήνας. Ο Δημήτριος συνέγραψε πολλά συγγράμματα, που όμως δεν έφθασαν στα χέρια μας. Ως ρήτορας εισήγαγε στη ρητορική τέχνη το ασιατικό ύφος.
ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΚΕΣ ΠΗΓΕΣ: Ιστορικό και Δημοσιογραφικό Αρχείο του γράφοντος. Πλάτων, Πρωταγόρας, Διογένης ο Λαέρτιος (Βίος του Θαλή), Παυσανίας (10.24.1), Νεώτερον Εγκυκλοπαιδικόν Λεξικόν Ηλίου, τόμος 17ος, σελίδα 143.
Πηγή
