Στην αρχαία ελληνική μυθολογία γνωρίζουμε ότι οι θεοί τρέφονταν με αμβροσία και νέκταρ, που ήταν αντιστοίχως η τροφή και το ποτό των αθάνατων θεών, αναφορά που βρίσκουμε στον μύθο για τη γέννηση του Δία.
Πριν από την ανακάλυψη αυτών των υπερτροφών, οι θεοί τρέφονταν απομυζώντας την ενέργεια των νεκρών ψυχών των εχθρών τους. Η αμβροσία προερχόταν από το κέρατο της ιερής κατσίκας που λεγόταν Αμάλθεια και ήταν η τροφός του Δία.
Το κέρας της Αμάλθειας παρήγαγε απεριόριστη ποσότητα αμβροσίας. Μια μέρα ο μικρός Δίας κατά λάθος έσπασε το κέρατο της Αμάλθειας και για να μην την στενοχωρήσει, έκανε το κέρατο να παρέχει στον κάτοχο του ότι λαχταρούσε.
Έτσι βγήκε η φράση «το κέρας της Αμάλθειας» που πλέον είναι συνώνυμο με την αφθονία. Λευκά ιερά περιστέρια μετέφεραν την αμβροσία και ένας μεγάλος αετός με λαμπερό φτέρωμα πετούσε αγέρωχος στους ουρανούς από όπου έπαιρνε το νέκταρ και το πήγαινε στον Δία που ήταν βρέφος.
Όταν γεννήθηκε ο ημίθεος Αχιλλέας, η μητέρα του για να τον κάνει αθάνατο τον βούτηξε στα νερά της Στύγας κρατώντας τον όμως από την φτέρνα η οποία έγινε και το τρωτό του σημείο, γνωστό ως «Αχίλλειος πτέρνα».
Κατά μία άλλη όμως εκδοχή, η Θέτιδα άλειψε τον Αχιλλέα με αμβροσία και έπειτα τον έβαλε πάνω στη φωτιά για να καούν τα θνητά μέρη του σώματός του. Έτσι, ο Πάρις για να σκοτώσει τον ατρόμητο πολεμιστή σημάδεψε τη φτέρνα του.
Λέγεται ότι οι θεοί χρησιμοποιούσαν την αμβροσία για να θεραπεύσουν ασθένειες, να επουλώσουν ουλές και για να περιποιηθούν το σώμα τους. Επίσης, χρησιμοποιούσαν την αμβροσία στις σορούς των νεκρών για να τις διατηρούν.
Σε κάποια άλλα κείμενα μαθαίνουμε ότι η αμβροσία αφθονούσε στους κήπους των Εσπερίδων. Σύμφωνα με την αρχαία ελληνική μυθολογία, σε μια μακρινή χώρα υπήρχε ένας κήπος με μια μηλιά που έκανε χρυσά μήλα και εκεί ζούσαν μόνο κάποιες νύμφες, οι Εσπερίδες. Σε αυτό τον κήπο υπήρχε η αμβροσία.
Αυτή η τροφή των αθάνατων απαντά και στην Βίβλο όπου υπάρχουν ομοιότητες μεταξύ του κήπου των Εσπερίδων και του κήπου της Εδέμ.
Ο Μπέρναρντ Τρέβιζαν, αλχημιστής του 15ου αιώνα, έλεγε πως αν ρίξουν τη φιλοσοφική λίθο σε νερό με υδράργυρο θα πετύχαιναν να συνθέσουν το ελιξήριο.
Υπήρξαν επίσης περιπτώσεις αλχημιστών που περηφανεύονταν ότι βρήκαν το ελιξήριο της ζωής όπως ο Αλεσσάντρο Καλιόστρο στο Σεν Ζερμέν. Το νέκταρ και η αμβροσία, το Δέντρο της ζωής, η Αμρίτα, τα ροδάκινα της Αθανασίας, το Σόμα ή Χαόμα, όλες αυτές οι ουσίες ήταν αποκυήματα της φαντασίας των αρχαίων μας προγόνων;
Ή όπως και σε άλλους μύθους υπάρχει κάποια βάση σε αυτές τις αρχαίες ιστορίες; Είναι πιθανό η αθανασία ή η μακροζωία να εξαρτάται από την κατανάλωση κάποιας συγκεκριμένης τροφής που κρατήθηκε μυστική;
Ίσως η έρευνα για το ελιξήριο της ζωής να μας εκπλήξει κάποια μέρα.
Πηγή
