Πρόκειται για το πιο φημισμένο από τα κρητικά ενδημικά φυτά και λόγω των ιδιοτήτων του αλλά και εξαιτίας της δυσκολίας που έχει η συλλογή του στην άγρια του μορφή.
Ο ομότιμος καθηγητής Αρχαιολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών Βασίλης Λαμπρινουδάκης, όταν προ διετίας περίπου είχε βρεθεί στην Κρήτη για να μιλήσει σε εκδήλωση του Μουσείου Ιατρικής, είχε αναφερθεί στο δίκταμο λέγοντας πως σε πινακίδα της γραμμικής β, που ανακαλύφθηκε, υπήρχε αναφορά σε αυτό το φυτό για τις αντισηπτικές του ιδιότητες.
Η αλήθεια είναι πως τόσο στη Μινωική Κρήτη όσο και γενικότερα στην αρχαία Ελλάδα θεωρούνταν ένα από τα σπουδαιότερα φαρμακευτικά φυτά.
Στο δίκταμο αναφέρθηκαν ο Θεόφραστος, ο Διασκουρίδης, ο Πλούταρχος, ο Πλίνιος, Αριστοτέλης, ο Aπούλιος και άλλοι συγγραφείς .
Έλεγαν, μεταξύ άλλων, πως ήταν τόσο ισχυρό φαρμακευτικό φυτό που μπορούσε να αφαιρέσει και μόνο η κατανάλωση του από τις άγριες κατσίκες τα σιδερένια τόξα που είχαν καρφωθεί στο σώμα τους: “Tας δε εν τη Kρήτη αίγας τας αγρίας όταν τοξευθώσι ζητείν το δίκταμνον δοκεί γαρ εκβλητικόν είναι των βελών” (Aριστοτέλης «Περί των ζώων ιστορίαι»).
O Bιργίλιος στο 12ο βιβλίο της “Aινειάδας” διηγείται πως όταν πληγώθηκε ο Aινείας από βέλος, η μητέρα του Aφροδίτη πήγε και μάζεψε δίκταμο στο όρο Ίδη της Kρήτης “φυτόν ύπερ επιζητεί η άγρια αίξ, όταν το ταχύ βέλος του κυνηγού την πληγώση”.
Για τις αντισηπτικές του ιδιότητες χρησιμοποιήθηκε και μεταγενέστερα σε διαλείποντες πυρετούς, γρίπη και κρυολογήματα.
Στη βιβλιογραφία θα βρούμε χρήσεις του ως πεπτικό, αντιμικροβιακό, αντισηπτικό, ανθελμινθικό, αντιαιμορραγικό, επουλωτικό, εμμηναγωγό, σπασμολυτικό, καταπραϋντικό των στομαχικών πόνων και των νευρικών διεγέρσεων.
Πηγή
