Μετά από 17 χρόνια αιχμαλωσίας, (150 π.Κ.Ε) ξαναγύρισαν στην πατρίδα τους, από τους 1.000 όμως μόνον 300, γιατί οι άλλοι είχαν είχαν πεθάνει. Τελικά ο Καλλικράτης ο Αχαιός πέθανε και την εξουσία στη Συμπολιτεία την ανέλαβαν οι αντιρωμαϊκοί που κήρυξαν πόλεμο στη Σπάρτη.
Η Σπάρτη είχε έριδες με την Αχαϊκή Συμπολιτεία και ζήτησε βοήθεια από τη Ρώμη. Οι Ρωμαίοι στην αρχή δεν φάνηκαν πρόθυμοι επειδή είχε κηρυχτεί ο Γ΄ Ρωμαιο-Καρχηδονιακός Πόλεμος και επίσης ήταν σε εξέλιξη το κίνημα του Ανδρίσκου στη Μακεδονία. Παρολαυτά έστειλαν πρέσβεις στη Συμπολιτεία και της ζήτησαν να αποχωρήσουν από αυτή, η Κόρινθος, ο Ορχομενός και άλλες πόλεις. Οι Αχαιοί δεν δέχτηκαν.
Κατόπιν αυτού μια πρώτη σύγκρουση έγινε στη Σκάρφεια όπου ο αρχηγός των Αχαιών, Κριτόλαος, έπαθε πανωλεθρία και ο αρχηγός των Ρωμαίων, Μέττελος, προχώρησε ακάθεκτος προς την Πελοπόννησο. Μετά το θάνατο του Κριτόλαου, στρατηγός στη Συμπολιτεία αναγορεύθηκε ο Διαίος, που μισούσε βαθύτατα τους Ρωμαίους.
Η μάχη
Ο Διαίος έκανε μεγάλες αλλαγές στο στρατό της Συμπολιτείας. Απελευθέρωσε 12.000 δούλους, μάζεψε 2.000 ελαφρά οπλισμένους πολεμιστές και 500 ιππείς. Ο Ρωμαίος στρατηγός Μόμμιος είχε 23.000 πεζούς και 3.500 ιππείς.
Οι δύο στρατοί κατευθύνθηκαν προς τη Λευκόπετρα της Κορίνθου το 146 π.Κ.Ε Ο Διαίος έταξε το αριστερό του καλύπτοντας το στα τείχη της Κορίνθου. Στο κέντρο έταξε τη φάλαγγα των σαρισσοφόρων και στο δεξιό κέρας λίγους ιππείς.
Ο Μόμμιος έταξε τις λεγεώνες του στο κέντρο και τους ιππείς του στο αριστερό κέρας. Την πρώτη μέρα κανείς από τους δύο στρατούς δεν έκανε κίνηση. Το βράδυ όμως ο Διαίος έκανε μια επιτυχημένη καταδρομική επιχείρηση κατά των Ρωμαίων. Όμως οι Ρωμαίοι παρά τον πανικό τους τούς απέκρουσαν. Το επόμενο πρωί οι Ρωμαίοι επιτέθηκαν με το πεζικό τους εναντίον των Ελλήνων σαρισσοφόρων. Οι Έλληνες όμως κατάφεραν να κρατήσουν τους Ρωμαίους. Δεκάδες επιθέσεις των Ρωμαίων κατέληξαν σε αποτυχία. Όσο τα πλευρά των Ελλήνων ήταν καλυμμένα, οι Ρωμαίοι δεν μπορούσαν να διασπάσουν τη φάλαγγα τους. Ο Μόμμιος διέταξε τότε το ιππικό του να επιτεθεί. Οι Έλληνες και πάλι συγκράτησαν τους Ρωμαίους, όμως η αριθμητική υπεροχή των τελευταίων ανάγκασε τους Έλληνες ιππείς να υποχωρήσουν. Έτσι έπεσε και το ελληνικό κέντρο ηρωικά μαχόμενο. Η νίκη των Ρωμαίων ήταν ολοκληρωτική.
Μετά τη μάχη
Ο Μόμμιος, μετά τη νίκη, οδήγησε τις λεγεώνες στην Κόρινθο, απέφυγε όμως να εισβάλει στην πόλη, φοβούμενος ενδεχόμενη ενέδρα των Αχαιών. Τα ρωμαϊκά στρατεύματα παρέμειναν στρατοπεδευμένα εκεί για τρεις μέρες. Η πολιορκία που ακολούθησε ήταν σφοδρή και βάναυση. Ο Ρωμαίος ύπατος, αφού διέταξε να εκτελεστούν όσοι άντρες βρίσκονταν στην πόλη, να πωληθούν οι γυναίκες και τα παιδιά ως δούλοι, μαζί δε με αυτούς και οι δούλοι της Κορίνθου, αδιάφορο αν ήταν απελεύθεροι ή όχι. Διάλεξε τα καλύτερα αριστουργήματα της κορινθιακής τέχνης και τα έστειλε στη Ρώμη. Τέλος η πόλη παραδόθηκε στις φλόγες.
Αντίθετα με την τύχη της Μακεδονίας την επαύριο της ήττας του Ανδρίσκου (148π.Κ.Ε), η Αχαϊκή Συμπολιτεία δεν μετατράπηκε σε ρωμαϊκή επαρχία. Αυτό έγινε μόνο πολύ αργότερα.
Η Κόρινθος όμως κηρύχθηκε ager publicus (=δημόσια ρωμαϊκή γη) ώστε να αποτραπεί η ανοικοδόμησή της. Μόλις το 44 π.Κ.Ε (100 χρόνια αργότερα) ανοικοδομήθηκε, κάνοντας την Κόρινθο μια από τις πλέον ευνοημένες πόλεις της Ελλάδος από τους Ρωμαίους αυτοκράτορες.
