Πολλοί εξερεύνησαν αυτό το άγνωστο και ανέπτυξαν θεωρίες και συστήματα για το τι μέλλει γενέσθαι, τι υπάρχει μετά το τέλος.
Ο άνθρωπος έχει από πάντα αυτήν την ανησυχία της εξερεύνησης του τι βρίσκεται πιο πέρα, δεν του φτάνει να δέχεται τους φυσικούς νόμους και τα πράγματα όπως ακριβώς είναι, όπως τα βιώνει. Ειδικά ο θάνατος σηματοδοτεί μια πλήρη αλλαγή της φύσης μας.
Από εκεί που ζούμε, ξαφνικά δεν υπάρχει η προσωπική μας ζωή αλλά το σώμα μας υπάρχει ακόμα, μοιάζει να έφυγε κάτι από μέσα του, η μοναδική κινητήριος δύναμή του, η ψυχή.
Ο θάνατος είναι ύστατη παρηγοριά των φτωχών και αδικημένων. Μέχρι σήμερα κανείς δεν κατάφερε να επιμηκύνει τη ζωή του πάνω από μερικά χρόνια. Όταν κάποιοι υποφέρουν, ξέρουν πως ούτε αυτοί θα υποφέρουν για πάντα, ούτε όμως και αυτοί που (φαίνεται) πως ζούνε μια ωραία ζωή.
Στις θρησκείες η μετά θάνατον ζωή είναι ίσως η σημαντικότερη. Η φιλοσοφία της διδάσκεται έτσι ώστε να ενθαρρύνει τους πιστούς, να αποθαρρύνει τους άπιστους, να διατηρεί μια αίσθηση ασφάλειας, συνδεδεμένη με τις καλές πράξεις που κάνουμε σε αυτήν τη ζωή και με τις αξίες που έχουμε.
Στον πόλεμο υπάρχει μια ιδιαίτερη «φιλοσοφία» (πόσο ακόμα δρόμο έχουμε μπροστά μας σαν ανθρωπότητα, που ακόμα φιλοσοφούμε τον πόλεμο και θεωρούμε πως είμαστε εξελιγμένοι) που λέει ότι υπάρχει πιθανότητα αν κάποιος φέρει τον εχθρό του σε απελπιστική θέση, σε πολιορκία απ’ την οποία καταλαβαίνει ότι δεν μπορεί να ξεφύγει (αντιμετωπίζει λοιπόν το θάνατο κατάματα), τότε ο τελευταίος οπλίζεται με τη δύναμη της απελπισίας η οποία μπορεί να τον μετατρέψει σε θεριό μαινόμενο.
Για αυτό πρέπει λέει να τον αφήνουμε να νομίζει πως υπάρχει μια φαινομενική οδός διαφυγής για να μην οπλιστεί με τη δύναμη της απελπισίας. Τέτοιες θεωρίες μεταφέρονται και στη σύγχρονη ανταγωνιστικότητα, εκεί όπου ο θάνατος είναι συμβολικός και σημαίνει την ήττα.
Ο θάνατος συνδέεται με αμέτρητες θεωρίες και καταστάσεις. Χρησιμοποιείται ως πανίσχυρο φόβητρο και ως πανίσχυρο σύμβολο.
Πηγή
