Τα αρχαία όπλα μαζικής καταστροφής

Αρουραίους, σφήκες, και νεκρά ζώα σε πηγάδια με πόσιμο νερό ήταν μερικά από τα όπλα μαζικής καταστροφής στην αρχαιότητα.

Η τακτική βιολογικών όπλων που χρησιμοποιούνται σε σύγχρονες πολεμικές συγκρούσεις έχει τις ρίζες της στη νεολιθική εποχή, όταν τοποθετούνταν σφήκες στις στοές των εχθρών.

Παρά το γεγονός ότι δεν ήξεραν τα βακτήρια ήταν σε θέση να κατανοήσουν τα αποτελέσματα που προξενούσαν και έτσι δεν άργησαν να τα χρησιμοποιήσουν  για να σκοτώσουν τους εχθρούς τους. Συχνά  μόλυναν τα  πηγάδια ρίχνοντας πτώματα και ποντίκια ακόμα χρησιμοποιούσαν σκορπιούς, σμήνη από μέλισσες και  πεινασμένα θηρία προκειμένου να καταστρέψουν τους αντιπάλους τους.

Ένα από τα βαριά βιολογικά όπλα των αρχαίων ήταν τα λιμνάζοντα νερά. Οι στρατηγοί με διάφορες τεχνικές πολλές φορές ανάγκαζαν τους αντιπάλους τους να μείνουν καιρό σε ελώδεις περιοχές για να κολλήσουν ελονοσία. Ακολούθησε αυτή την τακτική Ο  Στρατηγός των Συρακουσών Ερμοκράτης  κατά την  εκστρατεία των Αθηναίων εναντίον των Συρακουσών το 141 π.Χ. Ανάγκασε τον Αθηναίο στρατηγό Νικία να παραμείνει για κάποιο χρονικό διάστημα σε μια υγρή πεδιάδα όπου η ελονοσία αποδεκάτισε το στράτευμα του. Εξαντλημένος από την ασθένεια οι Αθηναίοι, νικήθηκαν  και οδηγήθηκαν κατά  χιλιάδες ως σκλάβοι στα ορυχεία των Συρακουσών.

Μια άλλη τακτική ήταν η ανάπτυξη τσιμπουριών σε άρρωστα με  σκοπό τη διανομή τους σε κατοικημένες περιοχές πριν να τις καταλάβει ο εχθρός.

Ακόμη πιο εντυπωσιακή, όμως, είναι η χρήση χημικών όπλων. Οι ιστορικοί πιστεύουν ότι ο "εφευρέτης" των χημικών όπλων είναι ο πρώτος κυνηγός που άναψε φωτιά με χλωρά φύλλα στο άνοιγμα μιας σπηλιάς για να αναγκάσει το θηρίο να βγει έξω.

  

Η εξέλιξη του όπλου ήρθε όταν οι πολεμιστές άρχισαν να μέσα στην φωτιά  πίσσα που είχαν για να χτίσουν τα σπίτια τους ή να επισκευάζουν τα πλοία τους, αλλά αυτή η μέθοδος είχε ένα μεγάλο πρόβλημα: ο άνεμος έδιωχνε τον καπνό και περιόριζε  τη ζημιά που ήθελαν να προκαλέσουν στα μάτια και τους πνεύμονες των αντιπάλων τους. Το πρόβλημα λύθηκε με τους Έλληνες να φτιάχνουν το φλογοβόλο.

Ένα αποτελεσματικό όπλο της περιόδου ήταν ο ασβέστης. Στην πολιορκία της φοινικικής Τύρου από τον Αλέξανδρο το Μακεδονικό, οι υπερασπιστές της πόλης έριξαν από πάνω στους στρατιώτες ένα μείγμα από άμμο και ασβέστη. Η σκόνη μπήκε στην πανοπλία και τα ρούχα τους και τους  προκάλεσε αφόρητους πόνους, ιδίως στα μάτια των απροετοίμαστος στρατιώτες.

Το φλογοβόλο ήταν αυτό που χρειάζονταν οι στρατηγοί για να ξεπεραστεί το πρόβλημα της ανεξέλεγκτης κατεύθυνση του αέρα και για να επιτύχουν καλύτερα το στόχο τους. Σύμφωνα με τον Θουκυδίδη, η εφεύρεση προήλθε από τους Βοιωτούς. «Δημιούργησαν ένα μηχάνημα από  κορμό δέντρου, καζάνι, σωλήνα και πλάκες από χάλυβα. Χρησιμοποιώντας αναμμένα κάρβουνα, θείο και πίσσα δημιουργούν μεγάλες φλόγες και έβαζαν φωτιά στις οχυρώσεις.

Σχεδόν ταυτόχρονα, άρχισαν να παρασκευάζεται και εμπρηστικά μείγματα με πιο διάσημο το υγρό πυρ που έχει σώσει πολλές φορές στην Κωνσταντινούπολη.

Πηγή:

Βιολογικά και Χημικά Όπλα στον αρχαίο Κόσμο, εκδ. Ενάλιος.