«Ένας άνδρας που δεν καταλαβαίνει τα παιχνίδια και δεν μπορεί να χειριστεί μια σφαίρα ή ένα στεφάνι, δεν μιλάει γιατί φοβάται ότι όποιος το ανακαλύψει θα ξεσπάσει στα γέλια», είχε γράψει ο ρωμαίος λυρικός ποιητής Οράτιος.
Αιώνες αργότερα, τα παιδιά στην Ελλάδα έφτιαχναν στεφάνια από παλιοσίδερα.
Σύμφωνα με γραπτές αναφορές, στα 3000 π. Χ οι Αιγύπτιοι έφτιαχναν στεφάνια από καλάμια. Στον τάφο του Kheti, ενός αρχαίου Αιγύπτιου βεζίρη απεικονίζονται δυο άνδρες να προσπαθούν να κυλήσουν στεφάνια με τη βοήθεια ακοντίων. Θεωρούσαν ότι έτσι αυξανόταν η ευκινησία τους και η επιδεξιότητά τους. Τα παιδιά στην αρχαία Αίγυπτο, έπαιζαν επίσης με στεφάνια, τα οποία έσερναν στο έδαφος.
Τα παιδιά των Εσκιμώων χρησιμοποιούσαν τα στεφάνια για να μάθουν να ψαρεύουν με καλάμι. Ρόλαραν τα στεφάνια και μετά προσπαθούσαν να περάσουν από μέσα ένα καλάμι. Έτσι, πίστευαν ότι θα βελτιώσουν τον στόχο τους. Κατά τον μεσαίωνα, τα παιδιά στην Ευρώπη είχαν βρει και έναν ακόμη τρόπο για να παίξουν. Πηδούσαν μέσα στο στεφάνι, σαν να κάνουν σκοινάκι.
Τον 14ο αιώνα, το παιχνίδι με τα στεφάνια σάρωνε όλη την Αγγλία, μέχρι που Βρετανοί γιατροί είπαν ότι είναι επικίνδυνο για την υγεία και μπορεί να προκαλέσει από προβλήματα στην πλάτη μέχρι καρδιακή προσβολή. Περίπου τρεις αιώνες μετά, Βρετανοί ναυτικοί ταξίδεψαν στη Χαβάη, όπου είδαν τους κατοίκους να χορεύουν τον παραδοσιακό χορό Χούλα. Οι κινήσεις που έκαναν τους θύμισαν τις κινήσεις της μέσης όταν έπαιζαν με τα στεφάνια. Και κάπως έτσι, προέκυψε το όνομα του παιχνιδιού «χούλα χουπ».
Το 1958. Η εταιρία «Wham-O» λανσάρει στην αμερικανική αγορά ένα πλαστικό στεφάνι, το γνωστό χούλα χουπ. Το παιχνίδι έγινε ανάρπαστο και σε διάστημα λίγων μηνών εξαπλώθηκε σε όλο τον κόσμο. Ο τύπος έγραφε για το παιχνίδι που πήρε «διαστάσεις επιδημίας» και έχει κάνει μικρούς και μεγάλους να στριφογυρίζουν τη μέση τους ασταμάτητα.
Πηγή
