Οι Κίλικες προέρχονταν από τη σημερινή περιοχή της Νότιας Τουρκίας και δρούσαν στις εύπορες περιοχές της Ανατολικής Μεσογείου. Έσπερναν τον τρόμο παντού και είχαν αποκτήσει τεράστια πλούτη και δύναμη, γεγονός που τους έκανε να λειτουργούν πολύ αλαζονικά. Μεταξύ τους προσφωνούνταν ως βασιλείς ή στρατηγοί και μάλιστα, όταν ζητούσαν λύτρα για να απελευθερώσουν κάποιους αιχμαλώτους, δεν έλεγαν ότι πρόκειται για λύτρα, αλλά για στρατιωτική αμοιβή.
Αρχικά, τα λύτρα που ζήτησαν για την απελευθέρωση του Καίσαρα ήταν 20 τάλαντα. Ο Καίσαρας ένοιωσε προσβεβλημένος από το ποσό που αντιστοιχούσε στην ελευθερία του και τους συμβούλευσε να ζητήσουν 50 τάλαντα. Γέλασαν με το θράσος του και αύξησαν το ποσό.
Στις 38 ημέρες που διήρκεσε η ομηρία του, ο Ιούλιος Καίσαρας αντιμετώπιζε τους πειρατές περιφρονητικά και ειρωνικά, σαν υποτελείς του. Τους διάβαζε ποιήματα κι επειδή δεν καταλάβαιναν, τους αποκαλούσε βαρβάρους. Αν και τους προειδοποιούσε ότι μόλις απελευθερωθεί θα τους κρεμάσει, οι πειρατές δεν έδιναν σημασία, θεωρώντας ότι έχουν να κάνουν με έναν ανόητο νεαρό.
Ο Ιούλιος Καίσαρας επέστρεψε και τήρησε την υπόσχεση του
Όταν καταβλήθηκαν τα λύτρα και απελευθερώθηκε, ο Ιούλιος Καίσαρας ζήτησε από τις ρωμαϊκές αρχές της Μικράς Ασίας να του δώσουν ένα μικρό στόλο. Αφού καταδίωξε τους πειρατές, τους αιχμαλώτισε και τους σταύρωσε.
Κατά μια δεύτερη εκδοχή, οι πειρατές σφαγιάσθηκαν κατά την παράδοση των λύτρων. Όταν οι άντρες του Καίσαρα πήγαν στην Μίλητο για να ζητήσουν τα 50 τάλαντα, ζήτησαν επίσης τρόφιμα και κρασί, αναμεμειγμένο με μανδραγόρα που έχει ναρκωτικές ιδιότητες. Πήραν επίσης μια υδρία, στην οποία αντί για κρασί, αποθήκευσαν ξίφη. Με την παράδοση των λύτρων, ο Ιούλιος Καίσαρας πρόσφερε ένα πλούσιο γεύμα στους δεσμώτες του. Εκείνοι, χαρούμενοι για τα λύτρα αλλά και το γεύμα, έφαγαν, ήπιαν και αποκοιμήθηκαν μετά το κρασί. Έτσι, οι άνθρωποι του Καίσαρα βρήκαν την ευκαιρία και τους έσφαξαν με τα ξίφη, που είχαν κρύψει. Μάλιστα, πήραν και τα λύτρα, τα οποία επέστρεψαν στους Μιλήσιους.
Η Ρώμη μετατρέπει τους σκληρούς πειρατές σε νοικοκύρηδες αγρότες
Η Ρώμη εξελίχθηκε σε υπερδύναμη στη στεριά, αλλά δεν είχε ισχυρή ναυτική παράδοση. Τους τελευταίους δύο αιώνες π. Χ, οι πειρατές αλώνιζαν, με κύριο ορμητήριο την περιοχή της Κιλικίας. Οι συνεχείς επιθέσεις κατά της Όστριας, του πιο γνωστού επίνειου της Ρώμης, ήταν ανεξέλεγκτες, με συνεχείς βυθίσεις πλοίων και απαγωγές γνωστών Ρωμαίων. Η δράση τους έθετε σε διαρκή κίνδυνο και τα έσοδα της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας.
Η Ρώμη αποφάσισε να βάλει ένα οριστικό τέλος στη θρασύτατη δράση των πειρατών. Ανέθεσε στον Πομπήιο το δύσκολο έργο, δίνοντας του απεριόριστες εξουσίες και απόλυτη ελευθερία να εφαρμόσει όποιους τρόπους θεωρούσε απαραίτητους.
Ο Πομπήιος χώρισε τη Μεσόγειο σε δεκατρείς τομείς. Σε κάθε τομέα όρισε έναν στρατηγό, ο οποίος είχε τριπλά καθήκοντα: Πρώτον να περιφρουρεί την περιοχή ευθύνης του. Δεύτερον να ασκεί επιθετικό και αμυντικό έργο και τρίτον και κυριότερο, να εμποδίζει και να συλλαμβάνει οποιονδήποτε πειρατή ερχόταν από τις άλλες περιοχές. Σε τρεις μήνες κατάφερε να εξαλείψει τα περισσότερα ορμητήριά τους και να συγκεντρώσει όλους τους πειρατές σε ένα κεντρικό, στην Κιλικία.
Είχε όμως ένα σημαντικό πρόβλημα, 20.000 αιχμαλώτους πειρατές. Οι περισσότεροι παραδόθηκαν με γυναίκες και παιδιά για να τύχουν καλύτερης μεταχείρισης. Μεταφέρθηκαν με τεράστια πλοία σε διάφορες περιοχές, όπου καλλιέργησαν τη γη και έζησαν την υπόλοιπη ζωή τους.
Για πολλούς αιώνες η Μεσόγειος μετατράπηκε σε μια τεράστια ήρεμη ρωμαϊκή λίμνη, μέχρι την εμφάνιση των Βανδάλων.
Πηγή
