Σύμφωνα με τις αρχαίες πηγές, μια σειρά από κακούς οιωνούς είχε προειδοποιήσει τον Πύρρο να μην επιχειρήσει κατάληψη της πόλης.
Σε θυσία που πρόσφερε στους θεούς, ενώ τα κομμένα κεφάλια των βοδιών που θυσιάστηκαν κείτονταν στη γη, ξαφνικά άρχισαν να κινούνται οι γλώσσες τους και να γλείφουν το ίδιο τους το αίμα. Στον φρικιαστικό αυτό οιωνό προστέθηκε άλλος ένας.
Η ιέρεια του ναού του Λυκείου Απόλλωνα διέσχισε σε κατάσταση αλλοφροσύνης τους δρόμους του Άργους. Κραύγαζε ότι βλέπει την πόλη γεμάτη νεκρούς και αίματα και έναν «αετό» να εφορμά και έπειτα να χάνεται. Το προσωνύμιο του Πύρρου ήταν «αετός».
Ο Αιλιανός αναφέρει ακόμη ένα δυσάρεστο οιωνό: τη νύχτα που εισήλθε ο Πύρρος στην αργολική πόλη έφιππος, μια κουκουβάγια κάθισε πάνω στο δόρυ που κρατούσε προτεταμένο και δεν έφευγε. Την ίδια νύχτα ο Πύρρος είδε στην αγορά του Αργους ένα χάλκινο σύμπλεγμα το οποίο παρίστανε έναν λύκο σε στάση αλληλοσπαραγμού με έναν ταύρο.
Το σύμπλεγμα αυτό εξιστορούσε την κατάληψη της πόλης από τον Δαναό. Όταν ο Δαναός βάδιζε εναντίον της, είδε έναν λύκο να επιτίθεται σε ένα ταύρο και ύστερα από σκληρή μάχη να τον σκοτώνει.
Αυτό το θεώρησε ως καλό οιωνό, καθώς αυτός, που ως κατακτητής έπρεπε να παρομοιαστεί με τον λύκο θα νικούσε τον αντίπαλό του Γελάνωρα που κατείχε το Αργος. Πράγματι αυτό συνέβη, με τη διαφορά πως ο Γελάνωρ εκδιώχθηκε στο μεταξύ από τους ίδιους τους Αργείους που στασίασαν εναντίον του.
Στη μνήμη του Πύρρου όμως, το σύμπλεγμα αυτό επανέφερε έναν παλιό χρησμό που έλεγε πως θα πέθαινε την ημέρα που θα έβλεπε ένα λύκο να μάχεται έναν ταύρο.
Σύμφωνα πάντα με τις πηγές, ο Πύρρος επέλεξε να αγνοήσει τις προειδοποιήσεις και να συναντήσει τον θάνατο. Ο στρατός του Ηπειρώτη βασιλιά επιτέθηκε εναντίον της πόλης και ενεπλάκη σε σκληρές οδομαχίες.
Κάτω από την πίεση των αντιπάλων ωστόσο, αναγκάστηκε να υποχωρήσει. Ο Πύρρος έσπευσε να καλύψει την υποχώρηση.
Σύμφωνα με τον Πλούταρχο, έδωσε σε ένα φίλο του το βασιλικό στεφάνι που στόλιζε την περικεφαλαία του ώστε να μην είναι ευδιάκριτος από τους εχθρούς και όρμησε ακάθεκτος εναντίον τους.
Καθώς όμως κάλπαζε, ένα δόρυ τον έπληξε στον θώρακα. Ο θώρακας δεν άντεξε το χτύπημα και ο Πύρρος τραυματίστηκε ελαφρά. Αμέσως στράφηκε για να σκοτώσει αυτόν που τον τραυμάτισε. Ήταν ένας νεαρός Αργείος οπλίτης, ο οποίος αποσβολωμένος παρατηρούσε τώρα τον Πύρρο να σηκώνει το ξίφος του ψηλά, έτοιμος να του καταφέρει το θανάσιμο πλήγμα.
Τότε όμως επενέβη η γριά μητέρα του Αργείου, που παρακολουθούσε τη μάχη από τη στέγη του σπιτιού της. Βλέποντας τον κίνδυνο που αντιμετώπιζε το παιδί της άρπαξε ένα κεραμίδι και το εκσφενδόνισε με όλη της τη δύναμη κατά του Ηπειρώτη βασιλιά.
Το κεραμίδι χτύπησε με σφοδρότητα την περικεφαλαία του Πύρρου. Το χτύπημα ήταν τόσο δυνατό-ίσως το έκανε πιο δυνατό και το βάρος της περικεφαλαίας, ώστε να σπάσουν οι σπόνδυλοι του τραχήλου του.
Ο Πύρρος λιποθύμησε. Το γεγονός αυτό εκμεταλλεύτηκε ένας Ιλλυριός στρατιώτης και του κατάφερε το τελειωτικό χτύπημα. Υπάρχουν και άλλες εκδοχές για τον θάνατο του Ηπειρώτη βασιλιά.
Ο Ιουστίνος και ο Στράβωνας αναφέρουν πως ο Πύρρος σκοτώθηκε έξω από τα τείχη του Αργους από μια πέτρα που εκτόξευσε εναντίον του ένας στρατιώτης του Αντιγόνου.
Ο Ζωναράς αποδίδει τον θάνατο του Πύρρου στην πτώση μιας γυναίκας πάνω του! Ωστόσο, σημασία είχε το γεγονός αυτό καθαυτό.
Ο Πύρρος, ο «Αετός» της Ηπείρου, δεν ζούσε πια. Λίγο μετά τον θάνατο του, ένας άλλος αετός πέθανε επίσης. Ήταν ο αετός που είχε μαζί του ο Πύρρος, ο οποίος αρνήθηκε να ξαναπάρει τροφή από άλλο χέρι, μετά τον θάνατο του κυρίου του. ...
