Ο Ωκεανολόγος κ. Ρόμπερτ Μπάλαρντ, που ανακάλυψε μεταξύ άλλων το ναυάγιο του Τιτανικού, εντόπισε στον βυθό της Μαύρης Θάλασσας αρχαία ακτογραμμή σε βάθος 150 μέτρων και εξηγεί: «Πριν από 12.000 χρόνια, οι παγετώνες άρχισαν να υποχωρούν και να λιώνουν σταδιακά. Κατόπιν, πριν από 7.600 χρόνια, τα νερά της Μεσογείου υψώθηκαν, διέσπασαν ένα φυσικό φράγμα στον Βόσπορο και εισέβαλαν στην Μαύρη Θάλασσα, η οποία ήταν λίμνη. Προκλήθηκαν καταστροφικές πλημμύρες και πολλοί άνθρωποι βρέθηκαν ξαφνικά 130 μέτρα κάτω από την επιφάνεια». Ένα άλλο μέλος της ομάδας των εξερευνητών, ο κ. Ντέιβιντ Μίντελ, επίσης δήλωσε: «Δεν γνωρίζω αν αυτός ο κατακλυσμός ήταν ή όχι του Νώε, αλλά πιστεύω ακράδαντα ότι υπήρξε κατακλυσμός».
Στο βιβλίο του κ. Παν. Μαρίνη «Ο Προκατακλυσμιαίος Πολιτισμός», δίδονται όλες οι αποδείξεις για τον Μεγάλο Κατακλυσμό του 9.500 π.Χ., την τρομερή εκείνη καταστροφή που σάρωσε όλη την Γη με γιγαντιαία κύματα, που δικαιολογείται μόνον από πτώση μεγάλου ουρανίου σώματος (στον Ειρηνικό κατά τα φαινόμενα Ωκεανό). Άλλαξε τότε θέση ο άξων της Γης και υπήρξαν ανυψώσεις και καταβυθίσεις μεγάλων τμημάτων ξηράς. Ο Οικουμενικός Ελληνικός Πολιτισμός της Χρυσής εκείνης Εποχής ανεσχέθη και η ανθρωπότης επέστρεψε εξ αρχής στην Λίθινη Εποχή.
Τα Αρχαία μας Κείμενα όμως αναφέρουν και αυτόν αλλά και επόμενους κατακλυσμούς και καταστροφές, που δεν γνωρίζει δυστυχώς ο πολύς κόσμος – ούτε καν εμείς οι Έλληνες δεν διδασκόμεθα στα σχολεία μας – πλην όλοι μαθαίνουμε αυτόν του Νώε στο Αραράτ.
Μας διασώζει λοιπόν ο Πλάτων: «πολλών ουν γεγονότων και μεγάλων κατακλυσμών εν τοις ενακισχιλίοις έτεσι» (Κριτίας 111 α), και μας φανερώνει τον καταποντισμό της Ατλαντίδος (και όχι μόνο) που έγινε ξαφνικά μέσα σε μια μέρα: «σεισμών εξαισίων και κατακλυσμών γενομένων, μιας ημέρας και νυκτός χαλεπής επελθούσης, το τε παρ’ υμίν μάχιμον (ο δικός μας στρατός) παν αθρόον έδυ κατά γης (καταποντίστηκε), η τε Ατλαντίς νήσος ωσαύτως κατά θαλάττης δύσα ηφανίσθη (και η Ατλαντίς βυθίστηκε στην θάλασσα)» (Τίμαιος 25 δ).
Τότε στην Θεσσαλία (= θέσις αλός, δηλαδή θαλάσσης, που λόγω της γεωλογικής αναστατώσεως – άνοιγμα του στενού των Τεμπών – χύθηκε στην θάλασσα), βασίλευε ο Δευκαλίων (= δεύω + αλς, βρέχει θάλασσα), ο οποίος «τεκτηνάμενος λάρνακα, και τα επιτήδεια ενθέμενος, εις ταύτην μετά Πύρρας εισέβη….Τότε δε και τα κατά Θεσσαλίαν όρη διέστη….Δευκαλίων δε εν τη λάρνακι δια της θαλάσσης φερόμενος ημέρας εννέα και νύκτας ίσας, τω Παρνασώ προσίσχει» (Απολλόδωρος, Α VII 2). Δηλαδή ο Δευκαλίων έφτιαξε Κιβωτό, έβαλε μέσα προμήθειες και μαζί με την Πύρρα την γυναίκα του, μετά από εννέα μερόνυχτα πλεύσεως προσάραξε στον Παρνασό (= παρά νήσον).
Ο υψηλός Πολιτισμός εκείνης της εποχής και η συνακόλουθη ανάπτυξη της Αστρονομίας, επέτρεψε στους ανθρώπους να γνωρίζουν δεκάδες χρόνια πριν από την καταστροφή, τι περίπου θα συνέβαινε. Περίμεναν δηλαδή την ενδεχόμενη πτώση στην Γη κάποιου ουρανίου σώματος που από καιρό παρακολουθούσαν. Έτσι προετοίμασαν μια πιθανή διάσωσή τους (όπως ο Δευκαλίων) αλλά και επεχείρησαν την καταγραφή των Γνώσεών τους επί γιγαντιαίου οικοδομήματος, που έμελλε πράγματι να διασωθεί: Η μεγάλη Πυραμίδα (το συγκρότημα των τριών και η Σφίγγα) στην Αίγυπτο, είναι έργο ενός βασιλέως της προκατακλυσμιαίας δυναστείας των Ελλήνων «θεών» και «ημιθέων» (τους αναφέρει ο Μανέθων στα Αιγυπτιακά).
Στην διδακτορική του διατριβή, ο Έλλην αστρονόμος Κων/νος Χασάπης (βλέπε «τα Ορφικά» του Ιωάννη Πασσά), αποκαλύπτει για πρώτη φορά παγκοσμίως τις αστρονομικές γνώσεις των Ορφικών περί: σφαιρικής Γης και άξονος περιστροφής της, Ηλιοκεντρικού συστήματος, ακριβούς μετρήσεως της διαρκείας των τεσσάρων Εποχών και του Έτους, της διακρίσεως Αστέρων και Πλανητών, του Ζωδιακού κ.α.π.
Τα διασωθέντα Ορφικά κείμενα, γνήσια δημιουργήματα του Ελληνικού Πνεύματος, αναφέρουν πολλά ουράνια φαινόμενα, τα οποία επιτρέπουν την εφαρμογή της αστρονομικής μεθόδου χρονολογήσεως (που αγνοούν οι φιλόλογοι και οι αρχαιολόγοι). Η εξίσωση π.χ. που προκύπτει από τα αστρονομικά δεδομένα του στίχου 21 του Ύμνου του Απόλλωνος, όπου γίνεται λόγος για ισότητα των εποχών Χειμώνος και Θέρους, «μίξας χειμώνος θέρεός τ’ ίσον αμφοτέροισιν», δίδει δύο λύσεις: το 1366 π.Χ. και το 11.835 π.Χ.
Το 1965 που εκπονήθηκε αυτή η εργασία, ήτο σχεδόν αδύνατον να δεχθεί κάποιος την δευτέρα χρονολογία. Σήμερα όμως με τις νέες γνώσεις που έχουμε, συμβιβάζεται ως χρονολόγησης των αστρονομικών παρατηρήσεων και εξακριβώσεων των Ορφικών να τεθεί το 11.800 π.Χ.!
Καταλήγει στο τέλος της μελέτης του ο Κ. Χασάπης, λέγων ότι: «απεβλέψαμε να δείξωμε τον αληθή πνευματικό πολιτισμό των μακρυνών Ελλήνων προγόνων μας και να αποκαταστήσωμε τούτους εις την πατρίδα τους την Ελλάδα, από την οποίαν επ’ αρκετόν τους εξετόπισαν οι δήθεν «Προέλληνες» του παρελθόντος που εφευρέθησαν από τους ξένους συγγραφείς»!
Ο Ηρόδοτος επίσης αναφέρει, ότι 11.340 χρόνια πριν απ’ αυτόν κυβερνούσαν την Αίγυπτο οι «θεοί» : «Αιγύπτιοί τε και ιρέες έλεγον, αποδεικνύντες από του πρώτου βασιλέως τον τελευταίο βασιλεύσαντα…. Ούτω εν μυρίοισί τε έτεσι και χιλίοισι και τριηκοσίοισί τε και τεσσαράκοντα έλεγον θεόν ανθρωποειδέα ουδένα γενέσθαι» (Β΄,142), δηλαδή από τότε κανένας θεός δεν πήρε ανθρώπινη μορφή.
Τα Ονόματα της Ελληνικής Γλώσσης διασώζουν πληροφορίες του Πολιτισμού μας πριν και μετά από τον κατακλυσμό του Δευκαλίωνος. Από μονοσύλλαβες και δισύλλαβες πρωτολέξεις και με την βοήθεια των Συλλαβικών (προαλφαβητικών) Γραφών μας και της Ετυμολογίας, προβαίνουμε στην εξής μελέτη:
ΔΑ είναι η αρχαιότερη Ελληνική λέξη για την Γη. Είναι η Μεγάλη Θεά που λατρεύεται απ’ όλους. Αργότερα προσωποποιείται και λαμβάνει πολλές μορφές. Με το Δ (δέλτα) δηλώνει την θεία αυτής ιδιότητα, την κίνηση (θέω=τρέχω, κινούμαι ταχέως, εξ ού θεός). Με το Γ (γάμμα) εκφράζει απλώς το φυσικό μέγεθος ΓΑ (Γη).
Ο ΔΕΥΣ (γενική του Διός, από το δεύω = βρέχω) γεννημένος στην Κρήτη, έδωσε όνομα στον Θεό όλων των Ευρωπαίων. DEUS λέγουν τον Θεό οι Γερμανοί, DEU οι Γάλλοι, DIOS οι Ισπανοί, DIO οι Ιταλοί. Με την ανάπτυξη της Ελληνικής Θεολογίας (Ορφεύς) το όνομα του Θεού έγινε ΖΕΥΣ (γενική του Ζηνός) και δηλώνει την Ζωή. Η Ορφική Θεολογία, τα Ελευσίνια Μυστήρια, η Πλατωνική Φιλοσοφία και η Ορθοδοξία (πέραν από δογματισμούς) οδεύουν πάνω στην Ελληνική γραμμή περί Θεού (Εγώ ειμί η Ζωή).
Τα ψιλά, μέσα και δασέα σύμφωνα, στο Συλλαβικό σύστημα Γραφής, για μεν τα ουρανικά (κ,γ,χ) και τα χειλικά (π,β,φ) δηλώνονται με το ίδιο γράμμα, για δε τα οδοντικά (τ,δ,θ) οι συλλαβές που αρχίζουν από Δ έχουν ιδιαίτερο σύμβολο, ίσως διότι συμμετέχουν στην αναγραφή των θείων όντων (Δα, Δε-ύς, Δι-ός).
Η συλλαβή ΔΑ συμβολίζεται με το γράμμα εστραμμένο κατά 90° δεξιόστροφα. Ενώ η συλλαβή ΓΑ συμβολίζεται με το γράμμα που δείχνει την Γήινη σφαίρα με άξονα και ισημερινό, το οποίον αργότερα στο Αλφαβητικό σύστημα Γραφής ονομάσθηκε Θέ-τα (θήτα) εκ του θέ-ειν. Σημειωτέον ότι το Η (ήτα) τέθηκε εκ των υστέρων ως φωνήεν (στα περισσότερα Αλφάβητα – π.χ. Αττικόν – συμβόλιζε το δασύ πνεύμα - hέτα), για να εκφράσει το μακρόν Α και το μακρόν Ε, ενώ στο Ιωνικόν Αλφάβητο εξ αρχής υπήρχε το Η ως φωνήεν καθώς και το Ω ως μακρόν Ο.
Όταν η ΔΑ διακρίνεται σε γένη, προκύπτει η Δα-jα>Γα-jα>Γαία και Αία, που ως θηλυκά ονόματα της Γης τα τελευταία είναι γνωστά από τα Ομηρικά έπη και τους Ορφικούς Ύμνους. Ως αρσενικό όνομα προκύπτει ο Δα-ο>Δάων>Δών, που είναι δεύτερο συνθετικό της λέξεως Ποσειδών<Ποσειδάων<Πο-σε-δα-ο με συλλαβική γραφή. Είναι ο θεός αρχικώς του ποσίμου ύδατος, των πηγών της Γης και αργότερα των θαλασσών. Αναγράφεται και ως Ποτιδάων ή Ποτιδάν. Το πρώτο συνθετικό του Ποσειδώνος, η ρίζα Ποτι- Ποσε- , από τα πόσις, ποτόν, ποταμός, υπάρχει στην λέξη Πότνια<Πο-τι-νι-jα με συλλαβική γραφή, ως επίθετο θηλυκής θεότητας. Περαιτέρω έχουμε παραγόμενο τον Πότιν (ως κύριον και σύζυγο), τον Δεσπότη και την Δέσποινα (ως τίτλο τιμής για αγίους ανθρώπους). Όπως η Παναγία προσφωνείται Δέσποινα, υπάρχει η Α-θα-να Πο-τι-νι-jα = Αθάνα Πότνια = Αθηνά Δέσποινα, από το απώτατο παρελθόν.
Η Δάειρα, είναι η πρώτη Ελευσίνια γυναίκα, κόρη του Τιτάνος Ωκεανού και σύζυγος του Ερμού, η μητέρα του Ελευσίνος. «Ελευσίνα δε ήρωα, αφ’ ού την πόλιν ονομάζουσιν, οι μεν Ερμού παίδα είναι και Δαείρας Ωκεανού θυγατρός λέγουσι…» (Παυσανίου Αττικά 38,7). Το όνομά της ετυμολογείται από την ίδια την λέξη για την Γη. Είναι όμως συγκλονιστικό ότι Δά-ειρα = Δα + ερα, όπου Δα είναι το όνομα της Γης ως θεάς και έρα το «σώμα» της. Το πανάρχαιο αυτό Όνομα-αριστούργημα της Ελληνικής Γλώσσης - ΔΑΕΙΡΑ - υπάρχει αναγεγραμμένο με συλλαβική-γραμμική γραφή επί του ετεροστόμου Αμφορέως της Ελευσίνος. Ο εν λόγω αμφορεύς ανατίθεται στην Δα, την θεά Γη, γιατί η επιγραφή στην πρώτη σειρά αναφέρει: ΔΑ ΤΙΘΩ.
Την Δάειρα ελάτρευσαν οι Ελευσίνιοι, ως αγία πρόγονό τους, μητέρα του οικιστού της πόλεως, του ήρωος Ελευσίνος. Στο πρόσωπό της βέβαια λάτρευαν την ίδια την Μεγάλη Μητέρα. Το διαλαλούν στην επιγραφή του αμφορέως, που θαμμένος επέζησε μετά την εγκαθίδρυση της νέας Ολυμπιακής λατρείας (της Δήμητρας του Κελεού που ήλθε από τον Όλυμπο), η οποία αντικατέστησε την παλαιά της Δαείρας! Άλλοι μάλιστα λέγουν ότι ο Ελευσίς είναι υιός του Ωγύγου, που έκτισε την πόλη μετά τον Κατακλυσμό του Ωγύγου, «…τοις δ’ έστι πεποιημένα Ώγυγον είναι πατέρα Ελευσίνι» (Παυσανίου Αττικά 38,7).
Φαίνεται ότι λόγω της απώτατης αρχαιότητος των εποχών αυτών συγχέονται, από τους μεταγενεστέρους Κλασικούς συγγραφείς που καταγράφουν τις Παραδόσεις μας, η Ελευσίς της Αττικής και η Ελευσίς της Βοιωτίας. Γράφει ο Αθανάσιος Σταγειρίτης, διευθυντής της Βιβλιοθήκης της Βιέννης στα χρόνια του Ελληνικού Διαφωτισμού (το 1818, λίγο πριν την Εθνεγερσία) στο έργον του Ωγυγία ή Αρχαιολογία : «Ο Ώγυγος και Ωγύγης λεγόμενος, νομίζεται ο πρώτος αυτόχθων βασιλεύς της Αττικής και αρχαιότατος αυτής οικιστής. Οι μεν ουν Αττικοί έλεγον αυτόν Υιόν της Γης, οίον αυτόχθονα εξ αγνώστων γονέων. Άλλοι δε του Ποσειδώνος…. Εβασίλευε δε άμα εν τη Αττική και εν τη Βοιωτία, και απ’ αυτού ωνομάσθησαν αι Ωγύγιαι πύλαι των Θηβών…. Βασιλεύοντος τοίνυν του Ωγύγου, συνέβη ο πρώτος κατακλυσμός εις την Ελλάδα, του Ωγύγου καλούμενος και έπνιξε την Αττικήν. Οι δε εγκάτοικοι άλλοι μεν επνίγησαν, άλλοι δε έφυγον…. Είχε δε γυναίκα ο Ώγυγος την Θήβην, θυγατέρα του Διός, και εγέννησεν εξ αυτής τον Ελευσίνα και τας Πραξιδίκας ως είρηται….
Ο μεν ουν Ελευσίν έκτισε την Ελευσίνα και έμεινεν εκεί μετά τον κατακλυσμόν. Άλλοι δε λέγουσι τούτον υιόν του Ερμού και της Δαείρας του Ωκεανού. Ήτον όμως και άλλη κωμόπολις, Ελευσίνα, και άλλη Αθήναι καλουμένη εν τη Βοιωτία πλησίον της Κωπαΐδος λίμνης, τας οποίας έπνιξε η λίμνη αύτη επί Κέκροπος πλημμυρίσασα. Τινές δε είπον τον Τριπτόλεμον υιόν του Ελευσίνος» (Ωγυγία, Δ΄τόμος, σελ.221). Το βέβαιον είναι ότι η Δάειρα ελατρεύετο στην Ελευσίνα πριν από την Δήμητρα. Η εποχή της Δαείρας ανάγεται στον Δευκαλίωνα. Τότε έζησε ο Κέκροψ και ο Κραναός στην Αττική. Την απώτατη εκείνη περίοδο λατρευτικοί τόποι ήσαν τα σπήλαια. Το πρώτο αξιοθέατο που αντικρίζει ο επισκέπτης του Ιερού της Ελευσίνας, είναι το σπήλαιον που βρίσκεται στους πρόποδες του βραχώδους λόφου, στα βορειοανατολικά, και το παρατηρούμε από την Ιερά Οδό.
Ο λόφος όλος απεκλήθη αργότερα «Αγέλαστος Πέτρα», δια την θλίψη της καθημένης επ’ αυτού θεάς Δήμητρας. Το Σπήλαιον της Ελευσίνας αποτελούσε τον τόπο λατρείας της Δαείρας. Εκεί δίπλα βρέθηκε ο αναθηματικός Αμφορεύς, που φέρει την επιγραφή με το όνομά της (με αξιοπρόσεκτη Γραφή – καλλιτεχνική σχεδόν κρυπτογραφική), σε βάθος τριών μέτρων, στο δάπεδο οικήματος με προσανατολισμό Ανατολικό-Δυτικό. Τούτο δεικνύει ότι ίσως επρόκειτο για Ναό της Δαείρας, που προσπαθούσε να επιβιώσει παραλλήλως προς την νέα λατρεία που ανέτελλε. Ο Αμφορεύς εκτίθεται στο οικείο Αρχαιολογικό Μουσείο, χωρίς να γνωρίζουν επισήμως την σημασία του!
Η έλευση της Δήμητρας στην Ελευσίνα, στην πόλη που έμελλε να στηρίξει το Κλασικό Ελληνικό Πνευματικό οικοδόμημα, δημιουργεί στους ερευνητές της απαρχής των Ελευσίνιων Μυστηρίων πλείστα ερωτηματικά: Γιατί ήρθε στην Ελευσίνα η Δήμητρα κατά την αναζήτηση της κόρης της Περσεφόνης, μετά από εννέα ημέρες περιπλανήσεων (υπόμνησις των εννέα ημερών του Δευκαλίωνος), όπως μας λέγει ο Ομηρικός ύμνος εις Δήμητρα, και δεν πήγε σε μιαν άλλη πόλη; Γιατί υπήρξε τότε η ανάγκη διδασκαλίας της Γεωργικής τέχνης, δια του Τριπτολέμου; Πότε συνέβησαν αυτά τα γεγονότα και τι συμβολίζουν τα ονόματα που πρωταγωνιστούν; Μετά τον Μεγάλο Κατακλυσμό (του 9.500 π.Χ.) η Ανθρωπότης επιστρέφει στην εποχή του Λίθου. Στο σπήλαιον Φράγχθι της Αργολίδος, σε στρώμα της ογδόης χιλιετίας π.Χ., βρέθηκαν εργαλεία από οψιανό, πέτρωμα που μοναδικά υπάρχει στην νήσο Μήλο, καθώς και χονδρά κόκκαλα πελαγίσιων ψαριών, που πιστοποιούν Ναυσιπλοΐα στο Αιγαίο. Ο πολιτισμός αναπτύσσεται σιγά-σιγά και πάλι. Στην Νέα Νικομήδεια της Μακεδονίας έχουμε οικισμό της εβδόμης π.Χ. χιλιετίας με αγροτική καλλιέργεια σιτηρών.Στο Δισπηλιό Καστοριάς σε λιμναίο οικισμό της έκτης π.Χ. χιλιετίας ανεκαλύφθησαν μουσικά οστέινα όργανα και πινακίδα ξύλινη (από βάρκα απολιθωμένη) με Γραμμική Γραφή! Ο πολιτισμός του Σέσκλου και του Διμηνίου Θεσσαλίας της πέμπτης π.Χ. χιλιετίας έχει όλα τα χαρακτηριστικά ανεπτυγμένης κεραμικής τέχνης με γραμμικές Ελληνικές παραστάσεις. Κάθε τόσο καινούργια στοιχεία έρχονται στο φως για ν’ αποδείξουν και αρχαιολογικώς την συνέχεια της Ελληνικής παρουσίας στον ίδιο χώρο (στα νησιά και στην ηπειρωτική χώρα), καθώς και το υψηλό πνευματικό και τεχνολογικό επίπεδο εκείνου του Πολιτισμού, με κατεργασία χρυσού και χαλκού, που εξαπλώθηκε σε Ευρώπη και Ασία.
Μεταλλευτικοί κάμινοι στην Αρκαδία της τρίτης π.Χ. χιλιετίας αποδεικνύουν την προηγουμένη μακρά παράδοση γνώσεων. Η Ελληνική συνεισφορά όμως στον Παγκόσμιο Πολιτισμό, αρχίζει να καταγράφεται πάλι, κατά την Τετάρτη χιλιετία π.Χ., οπότε ο Έπαφος εξ Άργους κτίζει την Μέμφιδα: «Έπαφος δε βασιλεύων Αιγυπτίοις γαμεί Μέμφιν την Νείλου θυγατέραν και από ταύτης κτίζει πόλιν Μέμφιν, και τεκνοί θυγατέρα Λιβύην. Λιβύης δε και Ποσειδώνος γίγνονται παίδες δίδυμοι Αγήνωρ και Βήλος. Αγήνωρ μεν εις Φοινίκην εβασίλευσε κα’κεί μεγάλης ρίζης εγένετο Γενάρχης» (Απολλόδωρος Β, Ι 4). Του Αγήνορος και της Τηλεφάσσης παιδιά είναι ο Φοίνιξ, η Ευρώπη και ο Κάδμος που φέρει τα Ελληνοφοινικικά Γράμματα πάλι πίσω στην Ελλάδα μετά τον Κατακλυσμό του Δαρδάνου. Κατά την Τετάρτη π.Χ. χιλιετία λοιπόν, τοποθετούμε την γνωστή μας Ηρωική Εποχή, που εξυμνούν όλοι οι Κλασικοί Έλληνες. Περί το 3400 π.Χ. διακόπτει την εξέλιξη του τόπου ο Κατακλυσμός του Δαρδάνου. Ο Πολιτισμός μας μεταφέρθηκε όμως ήδη στην Αίγυπτο, Φοινίκη, Μεσοποταμία, με την χαρακτηριστική διασπορά των Ελλήνων, και επιστρέφει πάλι, για να υπάρξει νέα πτώση μετά τον (εμφύλιο) Τρωικό Πόλεμο, όταν εχάθησαν τα καλύτερα παλικάρια της Φυλής. Την Αίγυπτο μετά τον Κατακλυσμό αυτόν, εκυβέρνησαν 30 δυναστείες, με πρώτο αναφερόμενο (από τον Μανέθωνα) πάλι Έλληνα, τον Μήνη (έναν Μίνωα), πρώτο βασιλέα της Θινιτικής δυναστείας (3200 π.Χ.).
Οι σπουδαιότερες πόλεις της Αιγύπτου έφεραν Ελληνικά ονόματα: Διόσπολις, Θήβαι, Ηρακλεόπολις, κ.τ.λ. Εκείνη λοιπόν την Εποχή, για να επανέλθουμε στον Ελληνικό Πολιτισμό λίγο πριν τον Κατακλυσμό του Δαρδάνου, ο Ακτίς ο Ηλιάδης από την Ρόδο «εις Αίγυπτον απάρας έκτισε την Ηλιούπολιν ονομαζομένην από του πατρός. Οι δ’ Αιγύπτιοι έμαθον παρ’ αυτού τα περί την Αστρολογίαν (Αστρονομίαν) θεωρήματα. Ύστερον δε παρά τοις Έλλησι γενομένου Κατακλυσμού, και δια την επομβρίαν των πλείστων ανθρώπων απολομένων, ομοίως τούτοις και τα δια των Γραμμάτων υπομνήματα συνέβη φθαρήναι…. Ομοίως δε και Αθηναίοι κτίσαντες εν Αιγύπτω την πόλιν την ονομαζομένην Σάιν (γενική της Σάιδος), της ομοίας έτυχον αγνοίας δια τον Κατακλυσμόν» (Διόδ. Σικελ. Ε,57,3–5).
Δηλαδή δεν έμειναν Γραπτά στοιχεία στους Έλληνες που να θυμίζουν ότι αυτές οι γνώσεις και αυτές οι πόλεις της Αιγύπτου ήσαν Ελληνικές, διότι έτυχον αγνοίας εξ αιτίας του Κατακλυσμού. Οι συνεχείς καταστροφές στο Ελλαδικό έδαφος επιτείνουν την σύγχυση των μετέπειτα Κλασικών ιστορικών συγγραφέων, που επιχειρούν να θέσουν μία σειρά στα γεγονότα. Ο γνωστός Τρωικός Πόλεμος, που όπως δεικνύει ο κ. Κουτρουβέλης στο βιβλίο του «Η αναχρονολόγηση της Προϊστορίας», συνέβη το 3100 π.Χ., έχει μετατεθεί στο 1200 π.Χ., διότι η τελευταία ισχυροτάτη καταστροφή εκ της εκρήξεως του Ηφαιστείου της Θήρας (το 1600 π.Χ.) επέφερε άγνοια πολλών αιώνων και ταύτιση όλων των προηγουμένων Καταστροφών με αυτήν (χωρίς να αναφέρεται από κανέναν συγγραφέα η έκρηξη του Ηφαιστείου!).
Είναι σημαντικό να διακρίνουμε την Εποχή προ του Μεγάλου Κατακλυσμού (καταποντισμός της Ατλαντίδος, Δευκαλίων και Κιβωτός), από την Εποχή του Κελεού όταν επαναπολίζεται η Ελλάς μετά από έναν ισχυρό αλλά περιωρισμένο κυρίως στα Ευρωπαϊκά εδάφη (Εύξεινο Πόντο και Μεσόγειο) κατακλυσμό, της Τετάρτης π.Χ. χιλιετίας. Ο Κελεός που βασιλεύει στην Ελευσίνα, υφίσταται τα αποτελέσματα του Κατακλυσμού (προ) του Δαρδάνου. Έχει χάσει τα γόνιμα εδάφη (και τους γεωργούς). Οπότε μετά την νέα ισορροπία «κελεύει» τον υιόν του Τριπτόλεμο (= τρεις αρώσεις, εκ του πολέω-πτολέω=καλλιεργώ), να διδάξη εις άπαντας την Γεωργική Τέχνη για να επιβιώσουν. Συγχρόνως ιδρύει τα Ελευσίνια Μυστήρια με κεντρικά πρόσωπα την Δήμητρα και την Κόρη της, που συμβολίζουν την Ζωή και τον Θάνατο (Φερσεφόνη= φέρει φόνο), καθώς και την ελπίδα-παρηγορία της Επαναγεννήσεως (της Φύσεως και του Ανθρώπου). Στην Ελευσίνα υπήρχε ήδη ιδιαίτερη λατρεία της Γής Μητέρας στο πρόσωπο της Δάειρας. Σ’ αυτήν στηρίχθηκε η αλλαγή του λατρευομένου προσώπου σε Δήμητρα.
Τότε έζησε και ο (τελευταίος) Διόνυσος, ο γιός της Σεμέλης, της κόρης του Κάδμου και της Αρμονίας, όταν βασίλευε στην Αθήνα ο Πανδίων Α΄. Η λατρεία του ήλθε συγχρόνως σχεδόν με την λατρεία της Δήμητρας στην Αττική, όταν στην Ελευσίνα βασίλευε ο Κελεός και ο Τριπτόλεμος (Απολλόδωρος Γ,XIV,7). Ο Δάρδανος κατάγεται από την νήσο Σαμοθράκη, η οποία υπέστη πρώτη την καταστροφή εκ της υπερεκχειλίσεως των υδάτων του Ευξείνου Πόντου. «Οι δε Σαμόθρακες ιστορούσι, προ των παρά τοις άλλοις γενομένων κατακλυσμών, έτερον εκεί μέγαν γενέσθαι, το μεν πρώτον του περί τας Κυανέας στόματος ραγέντος (άνοιξε ο Βόσπορος = Βούς + πόρος, πέρασμα) μετά δε ταύτα του Ελλησπόντου. Το γαρ εν τω Πόντω πέλαγος….μέχρι τοσούτου πεπληρώσθαι διά των εισρεόντων ποταμών….και της επιπέδου γης εν τη Σαμοθράκη θάλατταν εποίησε» (Διόδωρος Σικελιώτης Ε,47,4). Οι παραθαλάσσιες πόλεις βυθίστηκαν τότε στην θάλασσα. Πολλά στοιχεία για όλους τους κατακλυσμούς παραθέτει ο κ. Διαμαντής Κούτουλας στο βιβλίο του «Οι χαμένες γνώσεις των Αρχαίων Ελλήνων». Μετά από την καταστροφή γεννήθηκε ο Δάρδανος, ο οποίος αργότερα διεπεραιώθη στην απέναντι Μικρασιατική ακτή, έκτισε δε πόλη, η οποία ωνομάσθη Τροία από τον εγγονό του, τον Τρώα. «….εκ Διός και μιάς των Ατλαντίδων Ηλέκτρας γενέσθαι Δάρδανόν τε και Ιασίωνα και Αρμονίαν.
Ών τον μεν Δάρδανον πρώτον εις την Ασίαν επί σχεδίας διαπεραιωθέντα, το μεν πρώτον κτίσαι Δάρδανον πόλιν και το βασίλειον το περί την ύστερον κληθείσαν Τροίαν συστήσασθαι» (Διόδ. Σικελ. Ε,48,5). Ο Σλήμαν με τα Ομηρικά έπη υπό μάλης, προ 120 ετών, ανέσκαψε τον χώρο που υπέθετε ότι υπήρχε η Τροία και βρήκε πράγματι εννέα πόλεις, την μια κάτω από την άλλη. Τότε απέδωσαν τον γνωστό Τρωικό Πόλεμο στο 1200 π.Χ. περίπου, ώστε να αντιστοιχεί στην 7η προς τα πάνω πόλη, ενώ η πρώτη πόλις (κάτω–κάτω) αντιστοιχούσε στο 2800 π.Χ., όπως συμβατικώς χρονολόγησαν. Όμως ο Όμηρος περιγράφει άλλη τοπογραφία, αυτήν του μέρους όπου προσκύνησε ο Αλέξανδρος στον τάφο του Αχιλλέως, και όχι του σημερινού Χισσαρλίκ που ανέσκαψε ο Σλήμαν. Η πρώτη εκείνη πόλη που ίδρυσε ο Δάρδανος κατεστράφη το 3100 π.Χ. από τον Πόλεμο που περιγράφει ο Όμηρος, και όσοι επέζησαν έκτισαν σε άλλη παραπλήσια τοποθεσία την νέα Τροία του Σλήμαν.
Ο Δάρδανος είχε αδελφό τον Ιασίωνα, τον οποίον η «Δήμητρα ερασθείσα, τον καρπόν του σίτου δωρήσασθαι», όταν παρευρέθη όπως όλοι οι θεοί του Ολύμπου στους γάμους της αδελφής του, της Αρμονίας με τον Κάδμο. Ο Κάδμος έφθασε τότε στην Σαμοθράκη, όταν έψαχνε την Ευρώπη, την αδελφή του. «….Κάδμον τον Αγήνορος κατά ζήτησιν της Ευρώπης αφικέσθαι προς αυτούς, γήμαι την αδελφήν του Ιασίωνος (και του Δαρδάνου) Αρμονίαν» (Διόδ. Σικελ. Ε,48,5).
Ο Ιασίων ανέλαβε να (ανα)συστήση «την των Μυστηρίων τελετήν», που είναι τα αρχαιότατα Καβείρια της Σαμοθράκης. Παρόμοια είναι την ίδια εποχή η ενέργεια του Κελεού στην Ελευσίνα, όπου με την Έλευσιν της Δήμητρος ιδρύονται τα Ελευσίνια Μυστήρια. Η παρουσία της Δήμητρας στην Σαμοθράκη, στον Γάμο της Αρμονίας (αποκαταστάσεως της φυσικής Ζωής), μετά την αναζήτηση της Ευρώπης (Ελλάδος) από τον Κάδμο, που χάθηκε εξ αιτίας του Διός (Κατακλυσμού), καθώς και ο ερχομός της Δήμητρας (Μητέρας Γης) στην Ελευσίνα, μετά την αναζήτηση της Κόρης της Περσεφόνης (έδαφος), που την απήγαγε (εις βάθος) ο Πλούτων με την συναίνεση του Διός (Κατακλυσμού), δεν αφήνουν αμφιβολία για τον αποσυμβολισμό τους.
Ο Κάδμος μυήθηκε στα Μυστήρια, «μετά δε ταύτα, τον μεν Κάδμον κτίσαι τας Θήβας τας εν τη Βοιωτία, τον δ’ Ιασίωνα γήμαντα Κυβέλην (εξ ού και τα Μυστήρια της Κυβέλης – Μεγάλης Μητέρας – στην Φρυγία)….τα της Μητρός των θεών ιερά….συναπάραι εις Φρυγίαν (Διόδ. Σικελ. Ε,49,1). Αξίζει τώρα, στην απαρχή της ιδρύσεως των Ελληνικών Μυστηρίων, μετά τον Κατακλυσμό του Δαρδάνου, να δώσουμε μια εικόνα τους : «Τα μεν κατά μέρος της τελετής εν απορρήτοις τηρούμενα, μόνοις παραδίδοται τοις μυηθείσι. Διαβεβόηται δ’ η τούτων των θεών επιφάνεια και παράδοξος εν τοις κινδύνοις βοήθεια, τοις επικαλεσαμένοις των μυηθέντων». Δηλαδή μόνο στους μυημένους εξηγούνται οι απόρρητοι συμβολισμοί των τελετών των Μυστηρίων, και οι θεοί αυτοί φανερώνονται και προσφέρουν απρόσμενη βοήθεια σε όσους εκ των μυημένων επικαλούνται την βοήθειά των. «Γίνεσθαι δε φασί και ευσεβεστέρους και δικαιοτέρους και κατά πάν βελτίονας εαυτών τους των Μυστηρίων κοινωνήσαντας».
Δεν υπάρχει καλύτερη απάντηση απ’ αυτήν, για όσους παρεξηγούν ή επικρίνουν τα Ελληνικά Μυστήρια και τους κοινωνήσαντας αυτά. Διότι «και των αρχαίων Ηρώων τε και Ημιθέων τους επιφανεστάτους πεφιλοτιμήσθαι μεταλαβείν της τελετής (ιδού και η Κοινωνία και η Μετάληψη, όπως μέχρι σήμερα ονομάζουμε). Ιάσονα και Διοσκούρους έτι δε και Ηρακλέα και Ορφέα μυηθέντας, επιτυχείν εν απάσαις ταις στρατείαις δια την των θεών επιφάνειαν» (Διόδ. Σικελ. Ε,49,6). Όλοι αυτοί οι Ήρωες εκοινώνησαν τα Άγια Μυστήρια, έγιναν ευσεβέστεροι, δικαιότεροι, καλύτεροι γενικώς στον χαρακτήρα τους, και επέτυχαν με την βοήθεια των θεών σε όλα τα επιχειρήματά τους. Ο Ορφεύς, ο Θεολόγος των Ελλήνων, διδάσκων τα Μυστήρια έως την Αίγυπτο («ηδ’ όσον εν Αιγύπτω ιερόν λόγον εξελόχευσα» όπως λέγει ο ίδιος στα Αργοναυτικά του), «κατά τας τελετάς παρέδωκε (Διόνυσον) διασπώμενον υπό των Τιτάνων» (Διόδωρος Σικελιώτης Ε,75,4).Δηλαδή κατά την τέλεση των Μυστηρίων ο Ορφεύς εδίδαξε συμβολικώς εκ Παραδόσεως να τεμαχίζεται το σώμα του Διονύσου (Υιού του Διός) και να διανέμεται (παραβάλατε το «λάβετε φάγετε τούτο εστί το Σώμα μου» του Μυστικού Δείπνου και του Μυστηρίου της Θείας Κοινωνίας). Ας κατανοήσουμε λοιπόν όλοι οι Έλληνες, κληρικοί και λαϊκοί, ότι η ΘΡΗΣΚΕΙΑ μας είναι μία. Παραμένει ίδια ανά τους αιώνες.
Οι μορφές της λατρείας αλλάζουν, αναλόγως με τις πολιτικοκοινωνικές συνθήκες που επικρατούν, αλλά ο λαός μας το ίδιο αισθάνεται όταν λατρεύει την Μεγάλη Μητέρα, είτε Δα την λέγει, είτε Δάειρα, είτε Δήμητρα, είτε Παναγία Δέσποινα. Όπως δε η λατρεία της Δήμητρας ήρθε σε σύγκρουση με την προηγουμένη λατρεία της Δάειρας, έτσι και η λατρεία του Ιησού ήρθε σε σύγκρουση με την λατρεία του Διονύσου, ενώ πρόκειται για όμοια θρησκευτικά περιεχόμενα. Η ουσία δεν αλλάζει. Ο Πατήρ ημών παραμένει ένας, με τις ιδιότητές Του ίδιες και απαράλλαχτες πριν από χιλιετίες. Είναι ο ΖΕΥΣ! Και «Ζεύς εστίν ο τα πάντα διοικών Λόγος». Ώστε «Διός εκ πάντα τέτυκται» και «Ενός Λόγου του ταύτα κοσμούντος και μιάς Προνοίης επιτροπευσούσης».
Αυτός είναι ο Τριαδικός Θεός των Ελλήνων, ο Ζεύς ο αίτιος του Ζην, και όχι ο Ιαχβέ της Εβραϊκής Βίβλου (Παλαιάς Διαθήκης). Προκειμένου να νιώσετε την παρώθηση για να προσεγγίσετε την διαχρονική Θρησκεία μας καθώς και το βάθος της συνεπαγόμενης Ιστορίας μας, «αυτομυηθήτε» στην Ελευσίνα. Τότε αυτή αποκαλύπτεται και ελευθερώνει, γιατί «ελεύθω» αυτό σημαίνει. Εκ του μέλλοντος «ελεύσομαι» παράγεται η Έλευσις. Δεν υπάρχει καλύτερη σύσταση για την γνωριμία σας με την Ελευσίνα από αυτήν του Αριστείδου: «Είναι τις των Ελλήνων, ή τις των βαρβάρων, τοσούτον αμαθής και τοσούτον ασεβής, ώστε να μη νομίζη την Ελευσίνα Ναόν της Οικουμένης;» (Ωγυγία, Γ΄359). Απλώς ελάτε στο Σπήλαιον της Δαείρας και καθίστε στα λαξευμένα έδρανα του Τελεστηρίου των Ελευσινίων Μυστηρίων…..Ο Ιεροφάντης θα φανεί!… Ο ετερόστομος Αμφορεύς της Ελευσίνος με την Συλλαβική Γραφή Βρέθηκε στο δάπεδο οικήματος με προσανατολισμό Ανατολικό-Δυτικό μπροστά από το Σπήλαιον σε βάθος τριών μέτρων. Πρόκειται ίσως για Ναό της Δαείρας αφού ο Αμφορεύς αφιερώνεται προς χάριν της.
Πηγή
