Όμως αυτός ο γάμος έληξε άδοξα και ο Αθάμαντας νυμφεύτηκε την Ινώ, την κόρη του Κάδμου, από την οποία απέκτησε δύο γιους, τον Λέαρχο και τον Μελικέρτη.
Η Ινώ όμως δεν πολυχώνευε τα δύο παιδιά της Νεφέλης, γι’ αυτό έπεισε τις γυναίκες της Βοιωτίας να ξεροψήσουν τους σπόρους των δημητριακών, με αποτέλεσμα να επέλθει σιτοδεία. Ωστόσο άλλος μύθος θέλει την ακαρπία της γης να την έχει στείλει η Νεφέλη, που μάλλον πρέπει να νοηθεί ως θεά της βροχής, επειδή τη χώρισε ο Αθάμαντας για τη θνητή Ινώ. Σύμφωνα με χρησμό του Απόλλωνα, η ακαρπία θα έπαυε αν θυσιαζόταν ο Φρίξος,
Στην πραγματικότητα επρόκειτο για ψεύτικο χρησμό, αφού σύμφωνα με τον Απολλόδωρο: «Η Ινώ όμως έπεισε τους απεσταλμένους να πουν στον Αθάμαντα ότι ο χρησμός που πήραν από το μαντείο έλεγε ότι θα σταματήσει η ακαρπία αν ο Φρίξος θυσιαστεί στον Δία». Πάντως, ο Υγίνος στο ‘‘Περί αστρονομίας’’ αναφέρει άλλον λόγο για τον οποίο ο Φρίξος θα σκοτωνόταν: «Ο Κρηθέας είχε για σύζυγό του τη Δημοδίκη. Άλλοι την αποκαλούν Βιαδίκη. Συγκινημένη από την ομορφιά του Φρίξου, του γιου του Αθάμαντα, τον ερωτεύτηκε και δεν μπορούσε για αντάλλαγμα να αποκομίσει από αυτόν συμπάθεια. Για αυτό αναγκάστηκε να τον κατηγορήσει στον Κρηθέα λέγοντας ότι της είχε επιτεθεί και αρκετά άλλα πράγματα που λένε οι γυναίκες.
Ο Κρηθέας ταραγμένος από αυτή την αναφορά και όπως ταίριαζε σε κάποιον που αγαπά βαθύτατα τη σύζυγό του και είναι συνάμα και βασιλιάς, έπεισε τον Αθάμαντα να θανατώσει τον Φρίξο». Όπως και να έχουν τα πράγματα, η Νεφέλη έστειλε ένα χρυσόμαλλο κριάρι, που το πήρε από τον Ερμή, και το οποίο πήρε τα δύο παιδιά της μακριά.
Όμως κατά τη διάρκεια της ουράνιας διαδρομής, η Έλλη ζαλίστηκε και έπεσε, και η θάλασσα στην οποία έπεσε ονομάστηκε Ελλήσποντος. Για ό,τι αφορά τον Φρίξο, το κριάρι τον έφερε στην Κολχίδα, εκεί όπου βασίλευε ο Αιήτης, ο γιος του Ηλίου, και σύμφωνα με τον Απολλόδωρο: «θυσίασε το χρυσόμαλλο κριάρι στον Δία, τον θεό των φυγάδων, και το δέρμα του το έδωσε στον Αιήτη. Κι αυτός το κάρφωσε στον κορμό μιας βελανιδιάς στο ιερό δάσος του Άρη».
Περιγραφή αυτού του ιερού άλσους του Άρη βρίσκουμε στα Αργοναυτικά του Ορφέα: «Εμπρός των ανακτόρων του Αιήτη και του ευχάριστου στην όψη ποταμού ορθωνόταν ψηλό τείχος που έφθανε τις εννιά οργυιές και είχε μεγάλους πύργους με καλοεπεξεργασμένους λίθους.
Το τείχος περιβαλλόταν από επτά προπύργια και είχε τρεις τεράστιες πύλες κατασκευασμένες από χαλκό, όπου μέσα τους φαίνεται ένα ψηλό τείχος που περιβαλλόταν και αυτό από ολόχρυσα προπύργια. Στα πλαϊνά των πυλών φαίνεται από μακριά μια βασίλισσα που μεγάλη φλόγα είχε αναμμένη και ο λαός των Κολχίων την τιμά ως Εμπύλιαν Άρτεμη, αφού βρίσκεται μέσα από τις πύλες.
Την ονομάζουν δε και κελαδοδρόμον, αφού όταν τρέχει κάνει μεγάλο θόρυβο. Όταν τη βλέπουν οι άνθρωποι την τρέμουν, διότι είναι φοβερή στην όψη, και όταν την ακούει κάποιος (…) Στο βάθος δε του τείχους εκείνου βρίσκεται ένα μικρό δάσος γεμάτο σκιά και καλοθρεμμένα δέντρα. Μέσα εκεί, επίσης, υπάρχουν αμέτρητες δάφνες, κρανιές και πανύψηλοι πλάτανοι, χόρτα χαμηλόριζα, ασφόδελος, κλύμενος, αρωματικός αδίαντος, θρύον και κύπειρον, κυκλάμινο, βιολέττες, άγριο κάρδαμο, ρίγανη, ανεμώνη, δίκταμο, μανδαγόρας, αρωματικός κρόκος, αμίλαξ, χαμομήλι, παπαρούνα και άλλα φυτά άγρια.
Στη μέση ακριβώς του άλσους αυτού φαίνεται ο πολύ ψηλός κορμός της βαλανιδιάς καλυπτόμενος από κλαδιά και ωραιότατος στην όψη βλέποντάς τον κάποιος.
Στη βαλανιδιά, λοιπόν, ήταν απλωμένο το χρυσόμαλλο δέρας που το φυλούσε ένα τρομερό φίδι, φοβερό για τους ανθρώπους, πανάσχημο».
Πηγή
