Σε όλους αυτούς που απολαμβάνουν προνόμια και επιδόματα τη στιγμή που ελληνικός λαός χειμάζεται από μια πρωτοφανή κρίση και που χιλιάδες Έλληνες έχουν καταστραφεί οικονομικά και ψυχολογικά, που η προσωπική τους ζωή έχει μετατραπεί σε αγώνα επιβίωσης, που χιλιάδες νέοι εγκαταλείπουν την πατρίδα τους αναζητώντας καλύτερη τύχη στην Εσπερία, θέλω να τους θυμίσω μια ιστορία από τον Μ.Αλέξανδρο.
Ο Μ. Αλέξανδρος (356-323 π.Χ.) αφού είχε κατακτήσει σχεδόν όλη την Οικουμένη και είχε φτάσει στις Ινδίες, στα όρια του τότε γνωστού κόσμου, εκεί στις Ινδίες αποφάσισε (μετά από ανταρσία του στρατεύματος) να μην προχωρήσει βαθύτερα στη χώρα των Ινδιών παρόλο που ο ίδιος το επιθυμούσε. Έτσι, οργανώθηκε το ταξίδι επιστροφής από τις Ινδίες στη Βαβυλώνα, πολιτικό και διοικητικό κέντρο της Αυτοκρατορίας του.
Κατά τη διάρκεια της πορείας της επιστροφής ο Αλέξανδρος και μέρος του στρατεύματός του τον Οκτώβριο του 325 π.Χ. εισήλθε στην έρημο της Γεδρωσίας και άρχισε να τη διασχίζει· εκεί ίσως βρέθηκε στην πιο δύσκολη στιγμή της εκστρατείας του. Οι κλιματολογικές συνθήκες στην περιοχή αυτή ήταν τόσο αντίξοες όπου το στράτευμα του φάνηκε να αποδεκατίζεται. Ο αφιλόξενος αυτός τόπος φαίνεται ότι στάθηκε ο πιο φονικός αντίπαλος του Αλεξάνδρου.
Αφού είχε προχωρήσει βαθιά μέσα στην έρημο το στράτευμά του μαστιζόταν από την έλλειψη τροφής και νερού. Μέσα σε πραγματικά δυσχερέστατες συνθήκες ο Αλέξανδρος για ακόμη μία φορά έδειξε την απέραντη υψηλοφροσύνη του. Όπως περιγράφει ο ιστορικός Αρριανός, όταν κάποιοι στρατιώτες που έψαχναν για νερό κατάφεραν και βρήκαν μια ελάχιστη ποσότητα, την οποία έβαλαν μέσα σε ένα κράνος, αμέσως έτρεξαν να το προσφέρουν στο βασιλιά τους, τον Αλέξανδρο, σαν ένα σπουδαίο λάφυρο.(Αρριανός, 6.26.2: ἐν δὲ τούτῳ τῶν ψιλῶν τινας κατὰ ζήτησιν ὕδατος ἀποτραπέντας ἀπὸ τῆς στρατιᾶς εὑρεῖν ὕδωρ συλλελεγμένον ἔν τινι χαράδρᾳ οὐ βαθείᾳ, ὀλίγην καὶ φαύλην πίδακα· καὶ τοῦτο οὐ χαλεπῶς συλλέξαντας σπουδῇ ἰέναι παρ᾽ Ἀλέξανδρον, ὡς μέγα δή τι ἀγαθὸν φέροντας· ὡς δὲ ἐπέλαζον ἤδη, ἐμβαλόντας ἐς κράνος τὸ ὕδωρ προσενεγκεῖν τῷ βασιλεῖ) .
Όταν λοιπόν ο Αλέξανδρος πήρε στα χέρια του το κράνος με το νερό δεν το ήπιε, όπως θα περίμεναν όλοι! Αντίθετα! Το σήκωσε ψηλά ώστε να το βλέπουν όλοι και το έριξε κάτω! (Αρριανός, 6.26.3 : τὸν δὲ λαβεῖν μὲν καὶ ἐπαινέσαι τοὺς κομίσαντας, λαβόντα δὲ ἐν ὄψει πάντων ἐκχέαι·)
Η πράξη αυτή του Αλεξάνδρου εμψύχωσε τους στρατιώτες, ώστε όπως σχολιάζει ο Αρριανός ήταν σαν να ήπιαν όλοι από εκείνο το κράνος και έτσι να ξεδίψασε το στράτευμα! (Αρριανός, 6.26.3 : καὶ ἐπὶ τῷδε τῷ ἔργῳ ἐς τοσόνδε ἐπιρρωσθῆναι τὴν στρατιὰν ξύμπασαν ὥστε εἰκάσαι ἄν τινα πότον γενέσθαι πᾶσιν ἐκεῖνο τὸ ὕδωρ τὸ πρὸς Ἀλεξάνδρου ἐκχυθέν.)
Υπενθυμίζεται ότι ο Αλέξανδρος, ο οποίος πολεμούσε στην πρώτη γραμμή της μάχης και ριχνόταν με παράτολμο θάρρος στους κινδύνους κερδίζοντας τον θαυμασμό των συστρατιωτών του, όταν συνέβη το περιστατικό στη Γεδρωσία ήταν ο βασιλιάς που είχε κατακτήσει σχεδόν όλον τον κόσμο και είχε αρχίσει να λατρεύεται και ως θεός!
Η ιστορία αυτή που μας παραδίδει ο Αρριανός αναδεικνύει το ήθος που θα πρέπει να χαρακτηρίζει τον ηγέτη! Δεν μπορούσε ο Αλέξανδρος να δεχτεί να πιει αυτός μόνος νερό, έστω κι αν ήταν ο βασιλιάς της Οικουμένης, την ίδια στιγμή που οι συστρατιώτες τος αφανίζονταν από τη δίψα, την πείνα και τις κακουχίες!
Ευχής έργον θα ήταν αν οι πολιτικοί μας εμπνέονταν από την πράξη αυτή του Αλεξάνδρου και έπρατταν αναλόγως!
του Κωνσταντίνου Μπατσιόλα, Ιστορικού-Εθνολόγου, Θεολόγου
Πηγή
