Εφευρίσκοντας τη λύρα
Κουρασμένη από τη γέννα, η Μαία φάσκιωσε το παιδί προσεκτικά κι έγειρε δίπλα του να κοιμηθεί. Όμως ο μικρός δεν είχε ύπνο. Προσεκτικά, για να μην ξυπνήσει τη μητέρα του, ξεγλίστρησε σα χέλι από τις φασκιές του κι αναρωτήθηκε τι θα μπορούσε να κάνει για να περάσει την ώρα του.
Πολύ γρήγορα εξάντλησε τις δυνατότητες της σπηλιάς και, γλιστρώντας από την κλειδαρότρυπα, βγήκε έξω για να εξερευνήσει τα πέριξ. Το πρώτο πράγμα που τράβηξε την προσοχή του ήταν μια χελώνα. Αφού παρατήρησε κάμποση ώρα το παράξενο πλάσμα, ο Ερμής είχε μια ιδέα. Με μιάς, αναποδογύρισε το ζώο, πήρε το καβούκι του και με υλικά που βρήκε τριγύρω έφτιαξε την πρώτη λύρα. Έφτιαξε κι ένα πλήκτρο κι αμέσως άρχισε να παίζει σαν βιρτουόζος και να τραγουδά – πώς αλλιώς; – θεϊκά.
Κλέβοντας τα βόδια του Απόλλωνα
Όμως το θεϊκό μωρό άρχισε να πεινά και προχώρησε ψάχνοντας κάτι νόστιμο. Υπερκινητικότατος, ο μικρός μπουσούλησε όλη μέρα ώσπου, το βραδάκι, έφτασε στην Πιερία. Εκεί βρήκε ένα τεράστιο κοπάδι βόδια να ξεκουράζεται στο φεγγαρόφωτο. Καθώς κοίταζε τα ζώα (τα οποία φρόντιζε ο Απόλλωνας), μια φοβερή ιδέα του μπήκε στο μυαλό: γιατί να μην πάρει μερικά, αμέσως τώρα; Δίχως να διστάσει, σηκώθηκε όρθιος, ξεχώρισε τις 50 καλύτερες αγελάδες και ξεκίνησε να τις οδηγεί, απαλά κι αθόρυβα έξω από το λιβάδι, όταν πρόσεξε τα ίχνη τους. Χμμμ… δε γινόταν ν’ αφήσει ίχνη πίσω του, σκέφτηκε.
Κάποιος θα έβρισκε τα ζώα αμέσως. Αμέσως, για να μπερδέψει όποιον θα δοκίμαζε να τον ακολουθήσει, γύρισε τα πόδια των ζώων ανάποδα, ενώ τύλιξε τα δικά του πόδια με αυτοσχέδια παππούτσια από χόρτα. Παμπόνηρος ήδη από τόσο μικρός, φρόντιζε να διαβαίνει από αμμώδη εδάφη κι απέφευγε πολυσύχναστα μέρη για να μην τον δουν. Παρόλα αυτά, ένας αμπελουργός βρέθηκε στο διάβα του κι έμεινε με το στόμα ανοιχτό απ’ αυτό που είδε. Ο Ερμής τον όρκισε να μην πει τίποτα αν ήθελε καλή σοδειά, και συνέχισε το δρόμο του.
Η εφεύρεση της φωτιάς και η πρώτη θυσία
Κάποια στιγμή, κοντά στον Αλφειό, άφησε τα ζώα να βοσκήσουν και να πιουν. Ξεχώρισε δύο αγελάδες και τις έσφαξε. Πώς όμως θα έψηνε το κρέας; Αμέσως, ο μικρός πήρε δυο ξυλαράκια κι άρχισε να τα τρίβει μεταξύ τους με τόση επιδεξιότητα που άναψαν. Αφού φούντωσε τη φωτιά, ο Ερμής χώρισε το ένα ζώο σε σε 12 μερίδια και τα έκαψε ως προσφορά στους θεούς – αυτή ήταν η πρώτη θυσία που έγινε ποτέ.
Όταν τέλειωσε, έφαγε την άλλη αγελάδα και, αφού έγλειψε καλά-καλά τα δάχτυλά του, έριξε τα τα κέρατα και τις οπλές στις φλόγες, για να εξαφανίσει κάθε ίχνος του εγκλήματος. Τέλος, έκρυψε τις αγελάδες εκεί κοντά και, χορτάτος από φαγητό και περιπέτεια, σκέφτηκε πως ήταν πια καιρός να γυρίσει στη μαμά του – για λίγο. Ξημέρωνε πια όταν έφτασε στη σπηλιά, τρύπωσε μέσα από την κλειδαρότρυπα και χώθηκε στις φασκιές του κάνοντας τον κοιμισμένο.
Η Μαία όμως κατάλαβε αμέσως πως αυτός ο ασυνήθιστος μπόμπιρας είχε κάνει κάποια κατεργαριά. Άρχισε να τον μαλώνει, αλλά ο μικρός τη διέκοψε και της υποσχέθηκε μεγάλες τιμές και μεγαλεία γιατί σε λίγο θ’ ανέβαινε στον Όλυμπο. Η Μαία, μην πιστεύοντας στ’ αυτιά της, σήκωσε τα χέρια ψηλά.
Η αναζήτηση του Απόλλωνα
Η προσωποποίηση της αθωότητας
Άνοιξε τα ματάκια του και ρώτησε, όλο απορία τάχα, πώς θα ήταν δυνατό να κάνει όλα όσα του καταλόγιζε ο αδελφός του αφού μόλις χτες είχε γεννηθεί; Και τι τέλος πάντων ήταν αυτά τα παράξενα πράγματα για τα οποία μίλαγε ο ξένος –πώς τα είχε πει; Γελάδια; – ξαναρώτησε, κοιτάζοντας με ύφος αγγελικής αθωότητας το μεγάλο του αδελφό που τώρα πια έβγαζε καπνούς απ’ τ’ αυτιά.
Μπροστά στο θρόνο του Δία
Βλέποντας πως δε μπορούσε να του πάρει κουβέντα με κανένα τρόπο, ο Απόλλωνας βούτηξε τον Ερμή από τις φασκιές του και τον έσυρε ως τον Όλυμπο όπου, βράζοντας από τα νεύρα του, τον απίθωσε μπροστά στο θρόνο του Δία. Εκείνος κοίταζε σαστισμένος το γιο του, κοτζάμ λεβέντη, να τά ’χει πάρει στο κρανίο μ’ ένα βυζανιάρικο. Ο Απόλλωνας άρχισε να εξηγεί στον πατέρα τους τι είχε συμβεί, ενώ ο Ερμής συνέχισε να δίνει οσκαρική ερμηνεία στο ρόλο του αθώου βρέφους.
Είχε λογαριάσει όμως χωρίς το κοφτερό μάτι του Δία, ο οποίος, μετά την πρώτη έκπληξη αναγνώρισε το σπόρο του και του απηύθυνε το λόγο στα ίσια (αν και γελώντας κρυφά, κάτω από τα μουστάκια του). Βλέποντας ότι πια δεν τον έπαιρνε πια, ο Ερμής παραδέχτηκε πως ναι, είχε κάνει μια μικρή ζαβολιά, αλλά μόνο για πλάκα, όχι για κακό σκοπό. Και τα έλεγε ο άτιμος με τόση γλύκα και χαριτωμενιά, που ακόμη κι ο Απόλλωνας δε μπόρεσε να μη χαμογελάσει μια σταλιά. Να μην τα πολυλογούμε, ο Δίας πήρε το αυστηρό του ύφος και διέταξε τον καινούριο του γιόκα να δείξει στον αδελφό του πού είχε κρύψει τα ζώα.
Τα δυο αδέλφια φιλιώνουν
Ο θεός της μουσικής έμεινε εκστατικός. Όταν τέλειωσε ο μικρός του αδελφός, του ζήτησε να περιεργαστεί αυτό το παράξενο μουσικό όργανο κι ο Ερμής, καλόκαρδος και γενναιόδωρος, παρά τις σκανταλιές του, του τη χάρισε αμέσως. Ο Απόλλωνας χάρηκε τόσο πολύ με το δώρο που χωρίς να διστάσει του χάρισε αμέσως όλα τα ζώα που είχε κλέψει και κάθησε σ’ ένα βράχο να πειραματιστεί με το νέο του απόκτημα.
Η σύριγγα
Στο μεταξύ ο Ερμής, για να μην κάθεται άπρακτος, σκάρωσε μια σύριγγα κι αμέσως άρχισε να παίζει. Μαγεμένος, ο Απόλλωνας λαχτάρησε να αποκτήσει κι αυτό το όργανο, όμως ο Ερμής αυτή τη φορά έθεσε τους όρους του: θα την αντάλλασσε με το χρυσό ραβδί που κρατούσε ο αδελφός του. Ήθελε επίσης ο αδελφός του να του μάθει να μαντεύει τα μελλούμενα ρίχνοντας βότσαλα. Ο Απόλλωνας συμφώνησε και τα δυο αδέλφια έγιναν φίλοι, ενώ το ραβδί έγινε το σύμβολο του Ερμή. Αργότερα γύρω του θα τυλίγονταν δυο φίδια.
Ένας από τους 12 θεούς
Τα δυο αδέλφια επέστρεψαν μονιασμένα στον Όλυμπο, όπου ο Δίας μάλωσε τον Ερμή για την κλοπή και τα ψέμματά του. Ο Ερμής υπερασπίστηκε τον εαυτό του λέγοντας πως δενήταν παρά ένα αστειάκι, αλλά υποσχέθηκε να μην το ξανακάνει, αν ο Δίας τον έκανε αγγελιοφόρο του.
Ο Δίας δέχτηκε αμέσως και, εντυπωσιασμένος από τις δυνάμεις του, τον έκανε αμέσως μέλος των Ολυμπίων, όπως ακριβώς είχε προβλέψει ο Ερμής. Μάλιστα, για να σιγουρευτεί πως δε θα είχε χρόνο για άλλες σκανταλιές, του φόρτωσε κι ένα σωρό άλλα καθήκοντα, τα οποία, είχε την ελπίδα, θα τον κρατούσαν αρκετά απασχολημένο.
Ιδιότητες και καθήκοντα
Έτσι ο Ερμής, ως παμπόνηρος αρχικλέφταρος, προστατεύει τους κλέφτες, αλλά με το ραβδί του γελαδάρη προστατεύει επίσης τους βοσκούς και τα κοπάδια τους. Ως ταξιδιώτης, προστατεύει τους ταξιδιώτες και τους διαβάτες. Πηγαινοέρχεται διαρκώς μεταφέροντας μηνύματα μεταξύ των θεών ή από τους θεούς στους ανθρώπους.
Ως αγγελιοφόρος προστατεύει τους κήρυκες αλλά και τους διπλωμάτες και τους διαπραγματευτές. Προστατεύει επίσης τους εμπόρους και τα φορτία τους και τους μαγαζάτορες (κι ας κλέβουν λιγάκι στο ζύγι). Ως ψυχοπομπός, συνοδεύει τους θνητούς στον Άδη. Κι όταν βαριέται με όλα αυτά τα σοβαρά καθήκοντα, τότε εξαφανίζει κάθε είδους πράγματα, όπως εξαφάνισε το κοπάδι του αδελφού του, και τα φανερώνει πάλι, είτε στον ιδιοκτήτη τους, είτε σε κάποιον άλλο.
Προστάτης των ανθρώπων
Πηγή
