Υπάρχει λογική εξήγηση για το μικρό μέγεθος των γεννητικών οργάνων των αγαλμάτων. Οι Αρχαίοι έλληνες θεωρούσαν το μικρό πέος σημάδι αριστοκρατίας και πολιτιστικής υπεροχής, γι’ αυτό και ήθελαν να μείνουν στην ιστορία τα συγκεκριμένα γλυπτά. Αντιθέτως, η παρουσία ενός μεγάλου πέους στα έργα τέχνης συνδεόταν άμεσα με τη χυδαιότητα και την κουλτούρα των βαρβάρων που λάτρευαν το συγκεκριμένο μέρος του αντρικού κορμιού και φρόντιζαν να το αναδεικνύουν σε κάθε ευκαιρία.
Οι Έλληνες, επέλεγαν το μικρό μόριο για να δώσουν βάση σε άλλα στοιχεία της αντρικής προσωπικότητας, κυρίως πνευματικά. Τα σώματα των Ελλήνων αποτυπώνονταν θεόρατα, γυμνασμένα και δυνατά, ενώ το μόριό τους «χανόταν» κάτω από τους τεράστιους μύες και τη γυμνασμένη τους κοιλιά. Παρότι οι καλλιτέχνες φρόντιζαν ιδιαιτέρως την αντρική φιγούρα στα γεννητικά όργανα, για εκείνους το μέγεθος δεν μετρούσε. Όχι θετικά τουλάχιστον. Ακόμα και ο πατέρας των Θεών, ο Δίας παρουσιαζόταν με μικροσκοπικό πέος κι αυτό για να τονιστεί η εξυπνάδα, η δύναμη, η γνώση και η υπεροχή του.
Ο ανδρισμός στην αρχαία Ελλάδα ισούταν με τη απόκτηση απογόνων και όχι με το μέγεθος των γεννητικών οργάνων. Ο Δίας για παράδειγμα, είχε αποκτήσει 45 παιδιά με Θεές και θνητές, χωρίς να παρουσιάζεται με μεγάλο πέος.Δεν είναι τυχαίο άλλωστε το ότι στο αρχαίο ελληνικό θέατρο ο ρόλος του «ανόητου» συνοδευόταν σχεδόν πάντα από έναν μεγάλο, πρόσθετο φαλλό που φορούσε ο ηθοποιός για να τονιστεί η έλλειψη πνεύματος και γνώσης από μεριάς του.
Η ιστορικός Ellen Oredsson επιχείρησε να απαντήσει σε αυτό το ερώτημα, μέσα από το blog της, How to Talk About Art History.
Αρχικά, σύμφωνα με την Ellen, τα αρχαία αγάλματα -σχεδόν-πάντα απεικονίζουν πέη χωρίς στύση. Επιπλέον, η Oredsson παραθέτοντας πηγές όπως το βιβλίο «Greek Homosexuality» του Kenneth Dover, αναφέρει ότι οι Αρχαίοι Έλληνες εκτιμούσαν περισσότερο τα μικρά σε μέγεθος πέη, διότι «τα μεγαλύτερα συνδέονταν με πολύ συγκεκριμένα χαρακτηριστικά: ανοησία, πάθος και ασχήμια.»
Η εξαίρεση (που επιβεβαιώνει τον κανόνα): Κι όμως, υπάρχουν κάποια αγάλματα που απεικονίζουν όχι μικρά, αλλά τεράστια πέη. Όπως το άγαλμα Σάτυρου, το οποίο η Wikipedia περιγράφει ως: «μέλος της συνοδείας του Διονύσου με χαρακτηριστικά που παραπέμπουν σε άλογο, όπως αλογίσια ουρά, αλογίσια αυτιά και μερικές φορές αλογίσιο φαλλό, λόγω μόνιμης στύσης.» Ξακουστό είναι επίσης και το άγαλμα του Πρίαπου, θεού της γονιμότητας, τον όποιο σύμφωνα με την μυθολογία, η θεά Ήρα καταράστηκε ώστε να έχει μόνιμη στύση και ανικανότητα.
Τελικά, σύμφωνα με την Oredsson: «τα Αρχαία Ελληνικά αγάλματα απεικονίζουν την ισορροπία και τον ιδεαλισμό μέσα από το ανθρώπινο σώμα. Γι`αυτό, είναι λογικό να μην έχουν μεγάλα πέη, διαφορετικά θα θεωρούνταν αστεία ή τρομακτικά.» . Γιατί ο «ιδανικός Έλληνας άντρας» είναι «συνετός, διανοούμενος και αξιόπιστος.» Οτιδήποτε άλλο είναι περιττό.
Πηγή1 / Πηγή2
