Οι ευεργετικές ιδιότητες, λοιπόν, του νερού δεν είναι μια σύγχρονη ανακάλυψη. Η ιστορία των ιαματικών πηγών ξεκινά από τον Ηρόδοτο, ο οποίος πρώτος συνέστησε τα ιαματικά λουτρά.
Συνεχίζεται με τον Ιπποκράτη, που θεωρούσε πως ο καθαρισμός και η περιποίηση του σώματος, κάνοντας καθημερινό μασάζ με αρωματικά έλαια, αποτελούν βασικούς παράγοντες πρόληψης πολλών ασθενειών.
Για τον Σωκράτη, το λουτρό δεν σήμαινε μονάχα καθαρισμό του σώματος αλλά και του πνεύματος. Δεδομένου όμως ότι οι πηγές δεν ήταν πολλές, οι Αρχαίοι άρχισαν να χτίζουν λουτρά, τα οποία μάλιστα βάσει νόμου, υποχρεούνταν οι κάτοικοι να επισκέπτονται τακτικά.
Η διαδικασία που ακολουθούσαν οι Αρχαίοι Έλληνες για τον καθαρισμό του δέρματος ήταν η εξής:
- Επάλειψη με λάδι και άμμο.
- Καθαρισμός από τον ιδρώτα και τη σκόνη με στλεγγίδα (αντικείμενο υγιεινής της εποχής).
- Πλύσιμο με μείγμα ανθρακικού άλατος, ποτάσα ή άργιλο.
- Επάλειψη του σώματος, τελικά, με ελαιόλαδο, αμυγδαλέλαιο ή καρυδέλαιο για σωστή ενυδάτωση.
Μια μεταφορά στην Αρχαία Σπάρτη, θα έδειχνε πως το μπάνιο στο ποτάμι ήταν κομμάτι της καθημερινότητας. Την εκγύμναση των Σπαρτιατών ακολουθούσε ένα ζεστό μπάνιο, ώστε να αφαιρεθεί το λάδι, η σκόνη και η λάσπη.
Επίσης αναφέρεται, πως ο ζεστός ατμός σε συνδυασμό με το νερό, συνέβαλε θεραπευτικά στις πληγές από τη μάχη. Τα λουτρά κάνουν όμως την εμφάνισή τους ακόμα και στην Ελληνική Μυθολογία.
«Βουτιά του Ηρακλή» αποκαλούσαν τότε την βουτιά στις θερμές πηγές, που ήταν αφιερωμένες στον μυθικό ήρωα.
Για το μασάζ χρησιμοποιούσαν αρωματικά έλαια, άμμο για απολέπιση, λάσπη ή αλοιφές για αντιμετώπιση τραυμάτων μάχης.
Συμπερασματικά λοιπόν, είναι εμφανές ότι η αναζωογόνηση και η ευεξία συνδυάζοντας σωστή υγιεινή και περιποίηση του δέρματος, με χρήση αγνών προϊόντων, παρουσιάζει διαχρονική αξία.
Πηγή
