Παπαρούνα το ιερό φυτό της θεάς Δήμητρας

Η παπαρούνα ήταν ιερό φυτό της θεάς Δήμητρας, καθώς σαν παράσιτο των σιτηρών συμβόλιζε με την παρουσία της τη Δήμητρα, στα ανοιξιάτικα σπαρτά. Απαραίτητη στα Ελευσίνια Μυστήρια όπου οι πομπές στόλιζαν τα αγάλματα της θεάς με άνθη παπαρούνας. 

Οι αρχαίοι γνώριζαν καλά τις υπνωτικές και ναρκωτικές ιδιότητες του φυτού, καθώς οι γιοι του Άδη ο Ύπνος και ο Θάνατος παριστάνονταν να κρατούν παπαρούνες στα χέρια τους.

Γαλατική εισβολή: Η μάχη στις Θερμοπύλες, οι θηριωδίες των Γαλατών και η τελική συντριβή τους

Οι περισσότεροι όταν ακούμε για Γαλάτες, το μυαλό μας πηγαίνει σε αγαπημένους ήρωες όπως ο Αστερίξ, ο Οβελίξ, ο Πανοραμίξ. Λίγοι όμως γνωρίζουμε πως τον 3ο π.Χ. αιώνα μια πολυπληθής γαλατική ορδή, που καθόλου δεν έμοιαζε με τους παραπάνω συμπαθέστατους ήρωες, εισέβαλε στον ελλαδικό χώρο, σπέρνοντας τον τρόμο και απειλώντας όπως θα δούμε ακόμη και την ίδια την ύπαρξη του ελληνισμού.

Ποιος ήταν ο Αμφιάραος στην ελληνική μυθολογία

Στην ελληνική μυθολογία ο Αμφιάραος ήταν ένας από τους επιφανέστερους Έλληνες ήρωες. Κατά την αρχαιότερη παράδοση, ήταν γιος του Οικλή και εγγονός του Μελάμποδα (Παυσανίας, ΣΤ΄ 17,6), από τον οποίο και κληρονόμησε την τέχνη της μαντικής, όπως και άλλες γνώσεις, Ιατρικής και Φαρμακολογίας. Οι μεταγενέστεροι όμως μύθοι αναφέρουν ότι ο Αμφιάραος ήταν γιος του θεού Απόλλωνα και της Υπερμνήστρας ή της Κλυταιμνήστρας.

Ο Αμφιάραος πήρε για σύζυγό του την Εριφύλη, αδελφή του Αδράστου, τον οποίο προηγουμένως είχε εκδιώξει από το Άργος στη Σικυώνα, και έτσι συμφιλιώθηκε μαζί του με τη συμφωνία να επιλύουν στο εξής τις διαφορές τους με τη διαιτησία της Εριφύλης. Ο Αμφιάραος και η Εριφύλη απέκτησαν δύο γιους, τον Αλκμέωνα και τον Αμφίλοχο, και δύο κόρες, την Ευρυδίκη και τη Δημώνασσα. Ο ποιητής Άσιος προσθέτει στις θυγατέρες και την Αλκμήνη (Παυσ. Ε 17,8), ενώ ο Πλούταρχος την Αλεξίδα.

Η Αρχαία Κασσώπη από ψηλά - Δείτε το βίντεο

Στους λόφους του σημερινού χωριού Καμαρίνα του Δήμου Ζαλόγγου Πρέβεζας (Νόμος Καποδίστριας, σήμερα με το Νόμο Καλλικράτης, είναι Δήμος Πρέβεζας), υπάρχουν τα ερείπια της αρχαίας πόλης Κασσώπης, η οποία ιδρύθηκε από τους Κασσωπαίους, ένα Ηπειρωτικό φύλο, κλάδο των Θεσπρωτών και πιθανώς αργότερα εποικίσθηκε και από εποίκους Ηλείους και Αρκάδες.

H ίδρυση της πόλης ήταν το αποτέλεσμα ενός συνοικισμού των διάσπαρτων οικισμών της περιοχής. Μια άποψη λέει ότι η πόλη κτίσθηκε από γηγενείς Ηπειρώτες Θεσπρωτούς με σκοπό να προστατευθεί η εύφορη κοιλάδα – πεδιάδα του δυτικού τμήματος του Νομού Πρέβεζας από τις βλέψεις των Ηλείων εποίκων. Κάποια πρώιμα ευρήματα υποδεικνύουν ότι πιθανόν στη θέση της πόλης να προϋπήρχε κάποιος μικρότερος οικισμός.

Τα Πάνδια ή Πάνδεια εορτή

Τα Πάνδια ή Πάνδεια ήταν αρχαία γιορτή στην Αθήνα κατά το μήνα Ελαφηβολιώνα, προς τιμήν του Πανδίου Δία και της Πανδίας, κόρης του Δία και της Σελήνης. Η ίδρυση της γιορτής αποδίδεται στον Πανδίονα, βασιλιά της Αθήνας και ηγέτη της Πανδιονίδος φυλής.

Η Πανδία (εκ του παν-δίος, δηλ. πανθειοτάτη), ήταν θεότητα της ελληνικής μυθολογίας και προσωποποίηση της φωτεινότητας της Σελήνης. Ήταν κόρη της Σελήνης και του Δία και αδερφή της Έρσας. Από τον Ομηρικό Ύμνο προς τη Σελήνη έχουμε: «Με αυτήν κάποτε έσμιξε σε κλίνη του Κρόνου ο γιός. Εκείνη έμεινε έγκυος και γέννησε την Πάνδεια, που είχε μορφή ξεχωριστή ανάμεσα στους αθανάτους». Η αθηναϊκή παράδοση ίσως κατέστησε την Πανδία σύζυγο του Αντίοχου, του επώνυμου ήρωα της Αντιοχίδος, μια από τις δέκα φυλές των Αθηναίων.

Ληλάντιο πεδίο

Το Ληλάντιο πεδίο είναι προσχωσιγενής πεδιάδα στην κεντρική Εύβοια, ανατολικά της Χαλκίδας. Έχει έκταση περίπου 40 τετραγωνικά χιλιόμετρα και τη διαρρέει ο ποταμός Λήλας. Η πεδιάδα βρέχεται από τον νότιο ευβοϊκό κόλπο και ένα μικρό μέρος της από το βόρειο. Η πεδιάδα είναι πολύ εύφορη, γνωστή για την καλλιέργεια του αμπελιού. 

Η περιοχή κατοικείται επί χιλιετίες. Στην περιοχή Μάνικα, πέντε χιλιόμετρα βορειοανατολικά της Χαλκίδας, ανακαλύφθηκε το 1900 προϊστορικός οικισμός και νεκροταφείο της Πρώιμης Εποχής του Χαλκού (3000-1900 π.Χ.). Στην παραλία Λευκαντί έχει ανακαλυφθεί ιερό του 9ου αιώνα π.Χ., με πλούσια ευρήματα, ενώ στην Ξηρόπολη υπήρχε οικισμός ο οποίος άκμασε τους υστεροελλαδικούς και υπομυκηναϊκούς χρόνους.

Πως ο «Κούρος της Τενέας» βρέθηκε στην Γλυπτοθήκη του Μονάχου

Ο Κούρος της Τενέας είναι αριστουργηματικό έργο γλυπτικής τέχνης της αρχαίας Ελλάδας. Ο Κούρος είναι κατασκευασμένος από μάρμαρο της Πάρου και μάρμαρο απο τον μαρμαρά της Μ.Ασιας. Τα άκρα του βρέθηκαν διαμελισμένα, ένα τμήμα του δεξιού βραχίονα έλειπε και έχει αντικατασταθεί. Κατά τα λοιπά, πρόκειται για καλοδιατηρημένο άγαλμα. Η κεφαλή διατηρήθηκε σώα επειδή βρέθηκε μέσα σε ένα πήλινο δοχείο που το προστάτευσε επί αιώνες.

Το άγαλμα παριστάνει έναν νεανία με γυμνό σφριγηλό αθλητικό σώμα που στηρίζεται και στα δύο πόδια, ενώ το αριστερό πόδι κάνει ένα μικρό βήμα εμπρός. Το πέλμα των ποδιών ακουμπάει το έδαφος. Οι βραχίονες είναι κρεμάμενοι απολύτως συμμετρικά και τα δύο χέρια είναι σφιγμένα σε γροθιές που ακουμπάνε τους μηρούς, σαν να κρατάν κάποια λαβή. Τα μαλλιά είναι σγουρά, καλοχτενισμένα και σχηματίζουν μια πλούσια κόμη που καλύπτει το πίσω μέρος της πλάτης, ενώ μια κορδέλα τα στεφάνωνε.