Ο υδραυλικός τηλέγραφος του Αινεία του Τακτικού

Στην αρχαιότητα δημιουργήθηκε μία από τις πιο διορατικές εφευρέσεις. Ο Αινείας ο Τακτικός ανακάλυψε την πρώτη μέθοδο υπεραστικής επικοινωνίας. Το 350 π.Χ. εφηύρε τον υδραυλικό τηλέγραφο, συσκευή που μπορούσε να μεταφέρει γρήγορα «έτοιμα μηνύματα», σε μεγάλες αποστάσεις. Ο στρατηγός από τη Στυμφαλία ήταν ο πρώτος που ασχολήθηκε και έγραψε οδηγό για τις στρατιωτικές επικοινωνίες, καθώς θεωρούσε ότι οι δάδες δεν επαρκούσαν σε καιρό πολεμικών συγκρούσεων.

Και αυτό διότι δεν υπήρχαν λεπτομέρειες στο μήνυμα ούτε κάποια περιγραφή ενώ ο χρόνος που χανόταν ήταν πολύτιμος. Έτσι, ανέπτυξε τον αποκαλούμενο υδραυλικό τηλέγραφο, δηλαδή μηχανισμό μετάδοσης προσυμφωνημένων μηνυμάτων σε μια προσπάθεια να ξεπερασθούν οι δυσκολίες.

Newgrange η Ελληνική πλευρά της Ιρλανδίας

Το Newgrange είναι ένα προϊστορικό μνημείο που βρίσκεται στην κομητεία Meath , στην ανατολική πλευρά της Ιρλανδίας , περίπου ένα χιλιόμετρο βόρεια του ποταμού Boyne .

Χτίστηκε γύρω στο 3200 π.Χ. κατά τη διάρκεια της την Νεολιθική περίοδο.

Το Newgrange είναι επίσης μεγαλύτερο από το Stonehenge και τις μεγάλες πυραμίδες της Γκίζας.

Σήμερα, το Newgrange είναι ένα δημοφιλές τουριστικό μέρος, και σύμφωνα με τον αρχαιολόγο Colin Renfrew, είναι το μεγάλο εθνικό μνημείο της Ιρλανδίας και αναγνωρίζεται επίσης ως μία από τις σημαντικότερες μεγαλιθικές κατασκευές στην Ευρώπη.

Ξενηλασία στην Αρχαία Σπάρτη

Η λέξη Ξενηλασία, σε πρώτη σημασία, υποδηλώνει την απαγόρευση αφίξεων ή την εκδίωξη ξένων από ένα τόπο. Τη δεύτερη αυτή σημασία προσέλαβε ιδιαιτέρως στη Σπάρτη. Κατά τον Ξενοφώντα, η απαγόρευση εγκαταστάσεως ξένων στη Λακεδαίμονα, ή Σπαρτιατών σε ξένη πόλη, υπαγορεύθηκε από την ανάγκη να διατηρήσει η πόλη τον παλαιό αυστηρό χαρακτήρα της και να μη γίνονται μεστοί από ραδιουργίες οι πολίτες της.

Ιλλυριοί ένα Ελληνικό φύλο και η μετέπειτα παραπληροφόρηση

Περί Ἀλβανῶν ὁμιλοῦν τά γραπτά κείμενα, καί λέγουν ὁτι δέν εἶναι Εὐρωπαϊκός λαός.

Ο Πλούταρχος (βίοι παράλληλοι) γράφει:
«Καταλιπών δέ φρουρόν Αρμενίας Αφράνιον αυτός εβάδιζε δια τών περιοικούντων τον Καύκασον εθνών άναγκαίως έπί Μιθριδάτην. Μέγιστα δε αυτών εστίν έθνη, Αλβανοί και Ίβηρες»
Στράβωνος Γεωγραφία.

Εν αυτή δέ τη Αρμενία πολλά μέν όρη, πολλά δέ οροπέδια, έν οις ουδ αμπελος φύεται ραδίως. Πολλοί δε αύλωνες οί μέν μέαως, οι δέ και σφόδρα εύδαίμονες.. Καθάπερ τό Άραξηνόν πεδίον, δι ού ο Άράξης ποταμός ρέων εις τά άκρα της Αλβανίας και την Κασπίαν εκπίπτει θάλασσαν.
Άλλες αναφορές για την Αλβανία της Κασπίας γίνονται από τον Αρριανό στο έργο του

‘Αλεξάνδρου Ανάβασις ‘, όπου οι Αλβανοί βρίσκονται αντιμέτωποι ως εχθρικό τμήμα ενταγμένο στις περσικές δυνάμεις του Δαρείου κατά την εκστρατεία του Μεγάλου Αλεξάνδρου. «Ώς δέ ομού ήδη τά στρατότεδα έγίγνετο, ώφθη Δαρείος και οί άμφ΄ αυτόν, οί τε μηλοφόροι Πέρσαι και Ινδοί και Αλβανοί και Κάρες οι ανάσπαστοι και οί Μαρδοι τοξόται κατ΄ αυτόν Άλέξανδρον τεταγμένοι και την ίλην την βασιλικην.»

Από τον Κλαύδιο Πτολεμαίο διαβάζουμε : Αλβανοί, Σκύθαι

Από τον Στέφανο Βυζάντιο, φιλόσοφο και γεωγράφο (4ου αιώνα μ.Χ.). διαβάζουμε:

Αλβανία χώρα προς τοις ανατολικοίς Ίβηρσιν. Εκεί δε και το έθνος οι Αλβανοί, ποιμενικοί και μετρίως πολεμικοί μεταξύ Ιβήρων και Κασπίας. Υπόκειται δε τη Σαρματία προς μεν τω Πόντω η Κολχική προς δε τή Κασπία η Αλβανία.

Υποστηρίζεται ότι οι πρώτοι κάτοικοι της Παννονίας υπήρξαν οι Ιλλυριοί (πελασγικός λαός και συγγενής των Ελλήνων). Η Παννονία σήμερα περιέχεται στα εδάφη των κρατών της Σερβίας, Βοσνίας, Μαυροβουνίου, Κοσσυφοπεδίου και βορείου Αλβανίας.

Ο Κωνσταντίνος Πορφυρογέννητος για την εποχή του Ηράκλειου γράφει:

…»Και επειδή η νυν Σερβλία καί παγανία καί η ονομαζομένη Ζαχλούμων χώρα καί Τερβουνία καί η των Καναλιτών υπό την εξουσίαν του βασιλέως Ρωμαίων υπήρχον, εγένοντο δε αι τοιούιαι χώραι έρημαι παρά τών Αβάρων από των εκείσε γαρ Ρωμάνους τους νύν Δελματίαν καί τό Δυρράχιον οίκούντας απήλασαν»…

Εδώ περιγράφεται η ερήμωση της Ιλλυρίας μέχρι και του Δυρραχίου και ο εποικισμός υπο των Αβάρων.

Ο Λαονικος Χαλκοκονδύλης (1430-1490), γράφει: Ουδόλως φρονώ ότι οί Αλβανοί ύπάρχουσιν Ίλλυρικόν γένος ώς τίνες λέγουσιν … .

Παρθυαίους δὲ καὶ Ὑρκανίους καὶ Τοπείρους, τοὺς πάντας ἱππέας, Φραταφέρνης ἦγεν. Μήδων δὲ ἡγεῖτο Ἀτροπάτης. ξυνετάττοντο δὲ Μήδοις Καδούσιοί τε καὶ Ἀλβανοὶ καὶ Σακεσῖναι. τοὺς δὲ προσοίκους τῇ ἐρυθρᾷ θαλάσσῃ Ὀροντοβάτης καὶ Ἀριοβαρζάνης καὶ Ὀρξίνης ἐκόσμουν

Απο την Γαλλική εγκυκλοπαίδεια, γραμμένη από επιτροπή Σοφών υπό την εποπτεία του Ιππότη D’ Arteau, μεταφρασμένη κατ΄ επιτομή από τη Γαλλική, το έτος 1862, διαβάζουμε:

Ναύπλιος ο γιος του Ποσειδώνα

Πολλά έχουν ακουστεί για τον Ναύπλιο, τον γιο του Ποσειδώνα και της Αμυμώνης, της κόρης του Δαναού. Παλικάρι είχε πάρει μέρος στην Αργοναυτική Εκστρατεία. Πρέ­πει να έζησε πάρα πολλά χρόνια, αν είναι αλήθεια ότι ακόμα και μετά τον Τρωικό Πόλεμο συνέχιζε τη δράση του!.. Διαβάστε το κείμενο που ακολουθεί για διάφορες παραδόσεις που λέγονταν γι’ αυτόν!...

ΛΕΝΕ πως ο Ναύπλιος ήταν γιος του Ποσειδώνα και της Αμυμώνης, της κόρης του Δαναού. Παλικάρι είχε πάρει μέρος στην Αργοναυτική Εκστρατεία. Πρέ­πει να έζησε πάρα πολλά χρόνια, αν είναι αλήθεια ότι ακόμα και μετά τον Τρωικό Πόλεμο συνέχιζε τη δράση του.

Το μαρτύριο του Ταντάλου

O Tάνταλος ήταν βασιλιάς της Φρυγίας. Οι γνώμες διίστανται όσον αφορά την καταγωγή του. Μητέρα του ήταν η Πλουτώ, όμως υπήρχαν αμφιβολίες για τον πατέρα του – άλλοι θεωρούσαν ότι ήταν ο Δίας  και άλλοι ο Τμώλος.

Από μικρός ο Τάνταλος ήταν άπληστος. Θεωρούσε πως επειδή μητέρα του ήταν η Πλουτώ,  δηλαδή η Αφθονία και ο παντοδύναμος Δίας, ήταν αντάξιος των θεών. Όντας απερίσκεπτος, έκλεψε από τον Όλυμπο νέκταρ και αμβροσία και τη μετέφερε στα ανάκτορά του. Παράλληλα, προσπάθησε να μεταδώσει πολλά από τα μυστικά και τις δυνάμεις των θεών στους ανθρώπους.

Προτού όμως γίνουν γνωστά αυτά, ο Τάνταλος διέπραξε κάτι ανήκουστο. Ήθελε να διαπιστώσει αν οι θεοί μπορούσαν να εξαπατηθούν. Μην έχοντας φραγμό, έσφαξε τον πρωτότοκο γιο του Πέλοπα και τον προσέφερε ως γεύμα στους δώδεκα θεούς. Λέγεται πως μόνο η θεά Δήμητρα, βυθισμένη στον πόνο για την απώλεια της κόρης της Περσεφόνης έφαγε τμήμα του ώμου του Πέλοπα.

Σκελετός ενός άντρα του 3ου ή 4ου αιώνα αποκαλύπτει τα ταφικά έθιμα της εποχής

Του είχε αφαιρεθεί η γλώσσα και στη θέση της είχε τοποθετηθεί μία πέτρα, γεγονός που οι αρχαιολόγοι θεωρούν εξαιρετικά ενδιαφέρον.

O σκελετός ενός άντρα του 3ου ή 4ου αιώνα που αποκαλύφθηκε το 1991 στο Stanwick στον ποταμό Nene στο Northamptonshire προβλημάτιζε εδώ και χρόνια την αρχαιολογική κοινότητα: ο τρόπος με τον οποίο είχε ταφεί ο άνθρωπος εκείνης της εποχής δεν είχε τίποτα κοινό με τα τελετουργικά ταφής της εποχής. Είχε θαφτεί με το πρόσωπο στραμμένο προς τα κάτω και οι ενδελεχείς έρευνες στο σκελετό και ειδικά στην περιοχή του κρανίου έκρυβαν μία έκπληξη.

Η επιστολή του Μ. Αλεξάνδρου

Η Αρχαία Ελληνική Γραμματεία, βρίθει από κείμενα και αναφορές σε ζητήματα που αφορούν τις τέχνες της Στρατηγικής, της Διπλωματίας. Το εξόχως ενδιαφέρον ζήτημα, είναι πως οι εκάστοτε και υπο μελέτη περιπτώσεις (case studies) αφορούν τόσο το ακαδημαϊκό προσωπικό, όσο και τους λήπτες αποφάσεων.

Παράλληλα, υπάρχουν και ζητήματα που αφορούν την καθαρά εκπαιδευτική διαδικασία. Κείμενα και έργα μεγάλων διανοητών, ανεξάρτητα το μήνυμα που στην κατακλείδα τους περνούν, έχουν ως στόχο την ανάδειξη του διαχρονικού στοιχείου της διεθνούς πολιτικής. Στόχος του ερευνητή αλλά και του λήπτη απόφασης, είναι να περιορίσει την έκθεσή του στη ζώνη άγνοιας και ταυτόχρονα, να μεταφέρει το τραπέζι των διαπραγματεύσεων κοντά σε παράθυρο ευκαιρίας που ευνοεί τον ίδιο.

Η Συμμαχία της Σπάρτης με τους Πέρσες

Τον 5ο αιώνα π.Χ. (500-400) η Αθήνα και η Σπάρτη ήταν οι δύο ισχυρές πόλεις κράτη της Ελλάδας, και οι υπόλοιπες πόλεις ήταν σύμμαχοι ή του ενός ή του άλλου. Η Αθήνα και η Σπάρτη ήταν αγροτικές οικονομίες, και τα βασικά εξαγωγικά προϊόντα τους ήταν το λάδι και το κρασί.

Η ανάπτυξη της κεραμικής επέτρεπε την τοποθέτηση του λαδιού και του κρασιού σε αμφορείς, ώστε και να αποθηκεύονται και να εξάγονται, ώστε να εισάγονται προϊόντα από τις εύφορες περιοχές του Νείλου στην Αίγυπτο, της Μεσοποταμίας στην Μέση Ανατολή και της Καρχηδόνας (σημερινή Τυνησία).

Απόγονοι των Μινωιτών οι σημερινοί Κρητικοί το DNA αποκαλύπτει

Όταν ο Σερ Άρθουρ Έβανς ανακάλυψε στις αρχές του εικοστού αιώνα τα απομεινάρια του πολιτισμού που ο ίδιος βάφτισε «Μινωικό» έμεινε έκθαμβος. Προσπαθώντας να δώσει μια εξήγηση ως προς την προέλευση ενός τόσο προηγμένου πολιτισμού θεώρησε ότι οι Μινωίτες ήταν απόγονοι των προηγμένων Αιγυπτίων.

Η ιδέα του Εβανς παραμένει ακόμη και σήμερα σε ισχύ, αν και κατά καιρούς υπήρξαν και άλλες προτάσεις. Η τελική απάντηση σε αυτό το αρχαιολογικό ζήτημα δίνεται σήμερα όχι από την αρχαιολογική σκαπάνη, αλλά από τη γενετική.

Ο πάπυρος του Δερβενίου

Οδηγίες στους ζωντανούς και συμβουλές, ώστε οι ψυχές των νεκρών να έχουν την καλύτερη δυνατή μεταθανάτια τύχη, περιλαμβάνει ο πάπυρος του Δερβενίου, εύρημα μεγάλης αρχαιολογικής αξίας, που βρέθηκε το 1962 σε τάφο της περιοχής της αρχαίας Λητής, στο σημερινό Δερβένι.

Χάρη στην «ατυχία» του να καεί σε ταφική πυρά, τα γραφόμενα στον πάπυρο διατηρήθηκαν μέχρι σήμερα, χαρίζοντάς του τη δυνατότητα να αποτελεί έναν από τους ελάχιστους παπύρους που διασώζονται σε ευρωπαϊκό έδαφος, λόγω της ευαισθησίας τους στην υγρασία.

Ο μύθος του Προδίκου

Ο παραστατικότατος μύθος του Προδίκου, όπως διέσωσε στα απομνημονεύματά του ο Ξενοφών. Όταν ο Ηρακλής βρισκόταν ακόμα στην νεαρότατη ηλικία των μόλις 18 ετών, ζούσε στον Κιθαιρώνα, έχοντας δάσκαλό του τον Λίνο.
Εκεί λοιπόν κατά την διάρκεια μίας δύσκολης στιγμής της ζωής του, είχε λάβει την απόφαση να ακολουθήσει αντί της «Ηδίστης και ράστης οδού της κακίας» την «χαλεπήν και μακράν οδό της αρετής».

Ας παρακολουθήσουμε λοιπόν τον σχετικό και παραστατικότατο μύθο του Προδίκου, τον οποίο μας διέσωσε στα απομνημονεύματά του ο Ξενοφών. (Β1,21)

Κάποια ημέρα που ο Ηρακλής είχε απομακρυνθεί από το ποίμνιο και τους ποιμένες του πατέρα του, κάθισε σε ένα ερημικό μέρος και άρχισε να σκέφτεται και να αναρωτιέται για το ποια θα είναι η οδός που θα πρέπει να ακολουθήσει στην ζωή του.

Tα παράδοξα του Ζήνωνα

Ο Ζήνων ο Ελεάτης συνέλαβε πολλά παράδοξα σχετικά με το χρόνο και την κίνηση. Για παράδειγμα, από λογική άποψη, μπορούμε να υποστηρίξουμε ότι αν ο Αχιλλέας κάνει αγώνα δρόμου με χελώνα στην οποία δίνει προβάδισμα, δεν θα μπορέσει ποτέ να την προσπεράσει εφόσον η χελώνα συνεχίζει να κινείται.

Αυτό γίνεται επειδή για να την προσπεράσει πρέπει πρώτα να φτάσει στο σημείο όπου βρίσκεται η χελώνα. Όμως, τη στιγμή που ο Αχιλλέας φτάνει εκεί, η χελώνα θα έχει προχωρήσει λίγο. Οπότε, ο Αχιλλέας πρέπει μετά να φθάσει εκεί που έχει μετακινηθεί η χελώνα, αλλά όταν φτάσει εκεί η χελώνα έχει ήδη προχωρήσει κι άλλο, και ούτω καθεξής επ’ αόριστον.

Άλλο παράδοξο λέει ότι ένα βέλος είναι αδύνατον να κινηθεί, δεδομένου ότι σε κάθε χρονική στιγμή το βέλος πρέπει να καταλαμβάνει δεδομένο χώρο. Όπως μια φωτογραφία, σε κάθε δεδομένη στιγμή το βέλος είναι εκεί όπου είναι και όχι κάπου  αλλού. Επομένως, είναι στάσιμο.

Οι παιδαγωγοί του Μ. Αλέξανδρου

Η ιστορία μας λέει κάποια πράγματα για τους δασκάλους του Αλέξανδρου, αλλά παραμένει σχεδόν σιωπηλή όσον αφορά το τι του δίδαξαν.

Το όνομα της τροφού του ήταν Λανίκη, ο αδερφός της, ο Κλείτος, γνωστός ως Μέλας, έσωσε τη ζωή του Αλέξανδρου στον Γρανικό αλλά αργότερα δολοφονήθηκε από τον στρατηλάτη, στη διάρκεια φιλονικίας υπό την επήρεια μέθης, στη Σαμαρκάνδη.

Ο πρώτος του παιδαγωγός ήταν κάποιος συγγενής της μητέρας του, Ολυμπιάδας, ένας αυστηρός και δύστροπος ηλικιωμένος οπαδός της πειθαρχίας, ονόματι Λεωνίδας, ο οποίος έδινε μεγάλη  έμφαση στα χαρακτηριστικά της σωματικής αντοχής. Ο Αλέξανδρος έλεγε ότι η αντίληψη του Λεωνίδα για το πρόγευμα ήταν μια μακρά νυχτερινή πορεία και για το δείπνο, ένα ελαφρύ πρόγευμα. Αν και το αγόρι εξαγριωνόταν από όλη αυτή την πειθαρχία, εκείνη την εποχή – ο Φίλιππος έλεγε ότι ήταν δεκτικός στην επιχειρηματολογία, αλλά όχι στον εξαναγκασμό – η εκπαίδευση του Λεωνίδα άφησε πάνω του το σημάδι της.

Σπάνιο αρχαίο ελληνικό νόµισµα αποκαλύπτει µια έκλειψη που έγινε πριν από 2.134 χρόνια

Ένα σπάνιο αρχαίο ελληνικό νόµισµα αποκαλύπτει µια (σπανιότατη) έκλειψη που έγινε πριν από 2.134 χρόνια και ήταν ορατή στην τότε συριακή Αντιόχεια.

Ήταν 17 Ιανουαρίου 121 π.Χ. Ακριβώς πριν από 2.134 χρόνια συµβαίνει ένα σπάνιο αστρονοµικό φαινόµενο: έκλειψη του ∆ία από τη Σελήνη. Λίγο αργότερα – περίπουτο 120 π.Χ. – κυκλοφορεί ένα αργυρό τετράδραχµο που εµφανίζεται για µία φορά µόνο στην Ιστορία της αρχαίας Συρίας και εξαφανίζεται…

Στη µία πλευρά του νοµίσµατος απεικονίζεται ο βασιλιάς της περιοχής Αντίοχος Η’ Γρυπός (αυτός που έχειγαµψή µύτη) – που ανήκε στη δυναστεία των Σελευκιδών, επιγόνων του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Στην άλλη πλευρά ο ∆ίας ηµίγυµνος κρατά σκήπτρο στο δεξί του χέρι και στο αριστερό ένα αστέρι (συνήθως κρατά µία νίκη), ενώ πάνω από το κεφάλι του εµφανίζεται η ηµισέληνος.

Η επίδραση των άρχαιων Ελλήνων θαλασσοπόρων στην Άπω Ασία, την Αυστραλία και την Πολυνησία

Η επιστημονική υποψία ότι η πολιτιστική επίδραση των πανάρχαιων Ελλήνων θαλασσοπόρων στην Άπω Ασία, την Αυστραλία και την Πολυνησία.

Μελανησία – Ινδονησία είναι υπαρκτή εδώ και αρκετό καιρό.

Μία από τις σημαντικότερες αποδείξεις ήρθε από έναν ξένο ερευνητή, τον Γερμανό καθηγητή Γλωσσολογίας κ. Νόρς Σ. Γιόζεφσον (Nors S. Josephson), ο οποίος μετά από οκτάχρονη έρευνα συνόψισε τα πορίσματά του στο αγγλόγλωσσο βιβλίο «Greek Linguistic Elements in The Polynesian Languages – Hellenicum Pacificum» (= Ελληνικά Γλωσσικά Στοιχεία στις Πολυνησιακές Γλώσσες – Ελληνικός Ειρηνικός) εκδόσεως του ιστορικού Γερμανικού Πανεπιστημίου της Χαϊδελβέργης, 1987 στο οποίο παρέθεσε πίνακα από 808 αρχαίες Ελληνικές λέξεις, που οι ρίζες τους υπάρχουν στις Πολυνησιακές γλώσσες.

Το κοσμογονικό μοντέλο του Αλκμάν

Με βάση το κείμενο του παπύρου οι επιστήμονες συνοψίζουν το κοσμογονικό μοντέλο του Αλκμάν ως εξής:

Είκοσι επτά αιώνες πριν από τον περίφημο φυσικό ο λυρικός ποιητής Αλκμάν περιγράφει με παρόμοιο τρόπο τη γέννηση του Σύμπαντος

Οσα λέει σήμερα ο περίφημος φυσικός Στίβεν Χόκινγκ για την κβαντική κοσμολογία ­ η οποία, ως γνωστόν, περιγράφει τις διαδικασίες δημιουργίας του Σύμπαντος ­ περιέχονται σε ποιήματα που έγραψε ο Αλκμάν, ένας από τους μεγαλύτερους λυρικούς ποιητές της αρχαιότητας (μέσα 7ου π.Χ. αιώνα), όπως απέδειξαν σε πρόσφατη εργασία τους τέσσερις αστροφυσικοί του Πανεπιστημίου Αθηνών. Σήμερα «Το Βήμα» παρουσιάζει την πρώτη σε παγκόσμιο επίπεδο ανακοίνωση αστροφυσικών οι οποίοι συνδέουν την κοσμολογία του Αλκμάνος με σύγχρονες κοσμολογικές απόψεις.

Χαβρίας o Αθηναίος

Ο Χαβρίας ο Αθηναίος ήταν υιός του Κτησίππου καταγόμενος από την Αιξωνή (σημερινή Γλυφάδα Αττικής) και συγκαταλέγεται μεταξύ των πλέον επιφανών στρατηγών έχοντας επιτύχει πολλά αξιομνημόνευτα κατορθώματα.

Εξ’ αυτών το πλέον γνωστό είναι η οπλιτική τακτική σε μάχη που έδωσε το 378 π.Χ στις Ελευθερές των Θηβών, καθ’ οδόν προς ενίσχυση των Βοιωτών.

Στην εν λόγω συμπλοκή, όταν ο μεγάλος Σπαρτιάτης στρατηγός Αγησίλαος ΙΙ αισθάνθηκε σίγουρος για τη νίκη και τα αντίπαλα μισθοφορικά στρατεύματα είχαν τραπεί σε φυγή, ο Χαβρίας διέταξε την φάλαγγα του να παραμείνει στην θέση της και να αντιμετωπίσουν την επίθεση του εχθρού με το γόνατο τοποθετημένο σταθερά πίσω από την ασπίδα και την λόγχη προτεταμένη.

Πως ο Μέγας στρατηλάτης αντιμετώπισε την οικονομική κρίση

Μόλις ο Μέγας Αλέξανδρος έφτασε στην Πέλλα έπρεπε να κάνει πολλά και ο χρόνος ήταν ελάχιστος.

Η άφιξη του συνοδεύτηκε από νέες εκκαθαρίσεις, αυτή τη φορά συγγενών της Κλεοπάτρας που βρίσκονταν σε υψηλότερες θέσεις: ήταν σαφές ότι δεν άφηνε τίποτα στην τύχη όσο βρισκόταν στο εξωτερικό. Ο Παρμενίωνας ανακλήθηκε από τη Μικρά Ασία: ως ο καλύτερος και πιο έμπειρος στρατηγός του Φιλίππου, θα γινόταν ο δεύτερος αξιωματικός του Αλέξανδρου.

Ο γέρος στρατάρχης ήταν απαραίτητος και το ήξερε. Κατόπιν, ο Αλέξανδρος συγκάλεσε συμβούλιο για να συζητηθεί το φλέγον ζήτημα, η εκστρατεία εναντίον της Περσίας.

Πότε θα ξεκινούσε και ποια στρατηγική θα ακολουθηθεί;
Ο Αντίπατρος και ο Παρμενίωνας τον συμβούλευσαν να προχωρήσει προσεχτικά.

Περί Παθών - Αριστοτέλης

Ο ρήτορας οφείλει να γνωρίζει πώς θα διεγείρει ή θα κατευνάσει στην ψυχή των ακροατών του τα λεγόμενα πάθη, ως πάθη θεωρεί ο φιλόσοφος όσα προκαλούν μεταβολές στην ψυχική, σωματική και νοητική κατάσταση των ανθρώπων.

Στο δεύτερο βιβλίο ο Αριστοτέλης επιδιώκει να εφοδιάσει τους ρήτορες με τα εργαλεία πειθούς που απευθύνονται στο θυμικό του ακροατηρίου τους. Ο ρήτορας οφείλει να γνωρίζει πώς θα διεγείρει ή θα κατευνάσει στην ψυχή των ακροατών του τα λεγόμενα πάθη, ως πάθη θεωρεί ο φιλόσοφος όσα προκαλούν μεταβολές στην ψυχική, σωματική και νοητική κατάσταση των ανθρώπων και συνοδεύονται από ευχαρίστηση ή δυσαρέσκεια.

Η θεμελίωση και τη δημιουργία της αρχαίας Σπάρτης

Είναι εξαιρετικά δυσχερής ο εντοπισμός αξιόπιστων πηγών και στοιχείων για τη θεμελίωση και τη δημιουργία της αρχαίας Σπάρτης. Εξάλλου, η πόλη αυτή έξανε τα πρώτα της ιστορικά βήματα σε μια περίοδο που δικαίως αποκαλείται από τους ιστορικούς ως ο «Ελληνικός Μεσαίωνας» (11ος – 8ος αιώνας π. Χ.), καθώς τα στοιχεία που διαθέτουμε για το συγκεκριμένο διάστημα είναι φτωχά και διάσπαρτα. Διότι, όσον αφορά ιδιαίτερα τη Σπάρτη, εν αντιθέσει με την Αθήνα, δε διέθετε εκείνους τους ανθρώπους, τους ιστορικούς, τους ποιητές, τους δραματουργούς, τους ρήτορες, τους φιλοσόφους, τους καλλιτέχνες, που εξύμνησαν τα κάλλη και τη δόξα των Αθηνών και μας κληροδότησαν άπειρες πληροφορίες για το αποκαλούμενο «σχολείο της Ελλάδος».

Ούτε και δημιουργήθηκαν ποτέ εντυπωσιακά οικοδομήματα, εκπληκτικά έργα τέχνης, ανεξίτηλα από τη φθορά του χρόνου. Απ’ την άλλη, τη Σπάρτη τη μάθαμε κυρίως από τρίτους και όχι από τους ίδιους της τους ανθρώπους.

Σωκράτης και Ξανθίππη

«Αν βρεις μια καλή σύζυγο θα είσαι ευτυχισμένος. Αν όχι, θα γίνεις φιλόσοφος.», είχε πει ο Σωκράτης, ο διάσημος φιλόσοφος, και σύμφωνα με τις μαρτυρίες των συγχρόνων του, το συμπέρασμα αυτό προέκυψε από την προσωπική του εμπειρία. Η σύζυγος του Σωκράτη, η Ξανθίππη, ήταν μία γυναίκα που δεν άφησε καλές εντυπώσεις, σήμερα όμως μπορούμε να εξετάσουμε τη σχέση του παράξενου αυτού ζεύγους με την καθαρή ματιά που μας εξασφαλίζει η χρονική απόσταση. Άραγε ήταν ο εκρηκτικός χαρακτήρας της Ξανθίππης που οδήγησε τον Σωκράτη στη φιλοσοφία ή μήπως η αφοσίωση του Σωκράτη στη φιλοσοφία καθόρισε τον χαρακτήρα της συζύγου του;

Δήλος

Πολλά τα ερωτήματα: Γιατί o Δαρείος απαγόρευσε στον ναύαρχό του Δάτη να εισβάλει στη Δήλο; Γιατί ορίστηκε η απαγόρευση να γεννιέται ή να πεθαίνει κανείς στη Δήλο;

Τι σημαίνει άραγε ο όρος «δήλοι» και τι αναφέρει γι’ αυτόν η Παλιά Διαθήκη;
Πώς και γιατί οι ανασκαφές έδειξαν ότι πριν λατρευτεί o Απόλλωνας, η Δήλος ήταν τόπος λατρείας της Άρτεμης, γεγονός που μαρτυρά μια συνέχεια στη λατρεία της μεγάλης προελληνικής γυναικείας θεότητας, η οποία περιθωριοποιήθηκε με την επικράτηση της λατρείας του Απόλλωνα; Διαβάστε το κείμενο που ακολουθεί!.

Βεργίνα ανακαλύφτηκαν πέντε νέοι βασιλικοί τάφοι

Πέντε νέους βασιλικούς τάφους με πλούσια διακόσμηση και σημαντικά κτερίσματα έφερε στο φως η αρχαιολογική σκαπάνη στη βασιλική νεκρόπολη των Αιγών.

Η ταφική συστάδα των Τημενιδών αποκαλύπτεται κομμάτι κομμάτι και τα νέα ευρήματα παρουσιάζονται σήμερα το απόγευμα από τη διευθύντρια της ΙΖ’ Εφορείας Προϊστορικών και Κλασικών Αρχαιοτήτων, Αγγελική Κοτταρίδη, κατά την πρώτη μέρα των εργασιών της 27ης Συνάντησης για το Αρχαιολογικό Έργο στη Μακεδονία και τη Θράκη, που γίνεται στη Θεσσαλονίκη.

Διογενείς και Κρονιοι

Στην αυγή της "επίσημης" καταγεγραμμένης ιστορίας (δηλ. περίπου στην τέταρτη χιλιετία π.Χ.) οι Έλληνες -αφού συνήλθαν από τις καταστροφές που τους προξένησε ο μεγάλος κατακλυσμός (ο οποίος εξαφάνισε στο βυθό του Αιγαίου τον εξελιγμένο πανάρχαιο Ελληνικό πολιτισμό της Αιγηίδος)- εμφανίστηκαν ξανά στο προσκήνιο.

Διοικητικό και πολιτισμικό κέντρο αναδείχθηκε τότε η Κρήτη, η οποία, στηριζόμενη στην ναυτική της υπεροπλία, επανένωσε μέσω των θαλασσίων οδών τους διεσπαρμένους σε Ευρώπη, Ασία και Β. Αφρική εναπομείναντες Έλληνες, δίνοντας ταυτόχρονα μέσω του εμπορίου την ευκαιρία για πολιτισμική αναγέννηση και των υπολοίπων λαών.

Υπερίων ένας από τους Τιτάνες

«Για τον Υπερίωνα λένε πως την κίνηση του ήλιου, της σελήνης και των υπολοίπων αστεριών, καθώς και τις εποχές που προκαλούνται απ’ αυτά, πρώτος κατανόησε με την επιμέλεια και την παρατηρητικότητά του και τα δίδαξε στους άλλους, προκειμένου να τα μάθουν, γι’ αυτό και ονομάστηκε πατέρας τούτων των σωμάτων, σαν να γέννησε την θεωρία περί αυτών και την φύση τους». (Διόδωρος Σικελιώτης Ε΄ 67, 1)

Τα λόγια αυτά δίνουν στον Υπερίωνα υπόσταση ανθρώπινη ή κάποιας υπέρτατης οντότητας (ή και θεού) ο οποίος μπορεί να επικοινωνεί με τους ανθρώπους. Μάλιστα ο Ορφέας φαίνεται να παραδέχεται πως ο Υπερίωνας του δίδαξε «θεογονία» και «κοσμογονία» (απόσπασμα Ι Β΄8 (61)).

Ο Έλληνας, από αρχαιοτάτων χρόνων, είναι φύλο γηγενές και αυτόχθoν

Ο Έλληνας, από αρχαιοτάτων χρόνων, είναι φύλο γηγενές και αυτόχθoν. Δηλαδή, είναι ιθαγενής, ανέκαθεν ντόπιος δεν προήλθε από άλλη χώρα ή περιοχή ως έποικος, αλλά ευθύς εξ αρχής γεννήθηκε, έζησε και οι απόγονοί του εξακολουθούν να ζουν στην γεωγραφική περιοχή που σήμερα ονομάζουμε Ελλάδα.

Ο πρώτος άνθρωπος ήταν ο Πελασγός που ξεπήδησε από το έδαφος της Αρκαδίας (Παυσανίας Η 1,2). Οι απόγονοί του και μετέπειτα κάτοικοι της περιοχής θεωρούνται ως Προσέληνοι. Δηλαδή, προΰπαρχαν της Σελήνης!

Διαχρονικές φράσεις λαϊκής σοφίας που χρησιμοποιούμε μέχρι σήμερα

Στον καθημερινό μας λόγο χρησιμοποιούμε διαχρονικές φράσεις λαϊκής σοφίας, την προέλευση των οποίων οι περισσότεροι δεν γνωρίζουμε. Οι φράσεις αυτές κρύβουν μία μικρή ιστορία, με άγνωστους σε εμάς πρωταγωνιστές, η οποία αφενός έχει κάτι να μας διδάξει, και αφετέρου απεικονίζει γλαφυρά τον τρόπο ζωής και δράσης των ανθρώπων μίας άλλης εποχής.

Στις περισσότερες των περιπτώσεων η λαϊκή αυτή σοφία, έχει τις ρίζες της στην Αρχαία Ελλάδα και το Βυζάντιο, αποδεικνύοντας κατ’ αυτόν τον τρόπο την συνέχεια του Ελληνισμού, εφόσον τις ίδιες φράσεις χρησιμοποιούμε και σήμερα.

Αβαντεία ασπίς

Ό Άβας ο Αργείος ήταν μυθικός ήρωας και βασιλιάς του Άργους, γιος του Λυγκέως και της Δαναΐδας, Υπερμήστρας, εγγονός του Δαναού, σύζυγος της Αγλαΐας και πατέρας των διδύμων Ακρισίου και Προίτου καθώς και της Ιδομένης.
Σύμφωνα με την μυθική παράδοση ήταν ιδιαίτερα γενναίος πολεμιστής, γεγονός από το οποίο ετυμολογείται το όνομά του ως ανυποχώρητου και θαρραλέου με υπερφυσικές δυνάμεις.

Η δε ασπίδα του καλούμενη «Αβαντεία ασπίς» λέγεται ότι και μόνο αυτή κατά θαυμαστό τρόπο έτρεπε σε φυγή τους εχθρούς του, την οποία αργότερα στους κλασικούς χρόνους τιμούσαν οι Αργείοι ως ιερό κειμήλιο.

Ο Μέγας Αλέξανδρος σύμφωνα με τις αρχαίες ιστορικές πηγές

Οι αρχαίες συγγραφικές πηγές για τον Μέγα Αλέξανδρο και την εκστρατεία του μπορούν να χωρισθούν σε δύο βασικές κατηγορίες, τις διασωθείσες και τις απολεσθείσες. Οι διασωθείσες αρχαίες πηγές μετρώνται κυριολεκτικά στα δάχτυλα του ενός χεριού και όλες έχουν χάσματα μικρότερης ή μεγαλύτερης έκτασης.

Πρόκειται για τα έργα τριών Ελλήνων (Αρριανός, Πλούταρχος και Διόδωρος) και δύο Ρωμαίων (Κούρτιος και Ιουστίνος) συγγραφέων, κοινό δε χαρακτηριστικό τους είναι ότι ο παλαιότερος εξ αυτών συνέγραψε τουλάχιστον 250 χρόνια μετά το θάνατο του Αλεξάνδρου. Επιπλέον τα διαθέσιμα χειρόγραφα είναι πάρα πολύ μεταγενέστερα αντίγραφα, τα μεν ελληνικά συνήθως είναι της Βυζαντινής περιόδου τα δε λατινικά του Μεσαίωνα.

Περικλής και ο διαχωρισμός της ανθρωποκτονίας

Ο Περικλής, εκτός από πολιτικός, ήταν ένας σημαντικός παιδαγωγός και φιλόσοφος. Ο γιος του ο Ξάνθιππος, έλεγε μια πολύ χαρακτηριστική ιστορία για τον πατέρα του: Ένας πενταθλητής κατά λάθος σκότωσε με τον ακόντιό του τον Επίτιμο από τα Φάρσαλα, που βρισκόταν στο στάδιο.

Ενώ όλη η πόλη ήταν εξοργισμένη με το γεγονός, ο Περικλής καθόταν όλη την ημέρα με τον Πρωταγόρα και συζητούσαν αν για το φόνο έφταιγε:
-ο ακοντιστής
-οι διοργανωτές των αγώνων
-ή το ακόντιο.

Ούτε καν του πέρασε από το μυαλό του Ξάνθιππου, πως εκείνη την ημέρα το συμβάν είχε οδηγήσει τα δύο καλύτερα μυαλά της πόλης να συζητούν και ίσως να θέτουν τις βάσεις για το διαχωρισμό της ανθρωποκτονίας από αμέλεια και της ανθρωποκτονίας με πρόθεση. Ένας διαχωρισμός που είναι ιδιαίτερα σημαντικός για το ύψος της ποινής.

Έλλην και Έλληνας κατά τον Θουκυδίδη

Όπως γνωρίζουμε ενδεχομένως από τα σχολικά μας χρόνια, ο Έλλην ιστορικός Θουκυδίδης έζησε μεταξύ 460 – 398 π.Χ.. και έγινε παγκοσμίως γνωστός για τη συγγραφή της κλασικής Ιστορίας του Πελοποννησιακού Πολέμου. Στο έργο της ζωής του αφηγείται γεγονότα που συνέβησαν κατά τον εμφύλιο πόλεμο μεταξύ της Αθήνας και της Σπάρτης· ο Πελοποννησιακός Πόλεμος κράτησε από το 431 έως το  404 π.Χ., με ένα επτάχρονο διάλειμμα “ύποπτης ανακωχής”. Στο προοίμιο του έργου διαβάζουμε:

1. Θουκυδίδης, ο Αθηναίος, έγραψε την ιστορίαν του πολέμου μεταξύ των Πελοποννησίων και των Αθηναίων. Την συγγραφήν αυτού ήρχισεν ευθύς εξ αρχής της εκρήξεώς του, διότι προείδεν ότι θ’ απέβαινε μεγάλος και περισσότερον αξιομνημόνευτος από κάθε προηγούμενον πόλεμον, και εσυμπέραινε τούτο από το γεγονός ότι αμφότερα τα Κράτη κατήρχοντο εις αυτόν, ενώ ευρίσκοντο εις την ακμήν της παντός είδους στρατιωτικής δυνάμεώς των, και ότι έβλεπε τους λοιπούς Έλληνας είτε τασσόμενους αμέσως, είτε διανοουμένους τουλάχιστον να ταχθούν προς το εν ή το άλλο μέρος. [1] Προοίμιον (1-23)

Αλεξάνδρεια η ευθυγράμμιση της με τον Ήλιο την μέρα γέννησης του Μ. Αλεξάνδρου

Τόσο πρακτικός και όμορφος, ο 140 μέτρα φάρος στην είσοδο του λιμανιού της Αλεξανδρείας, ξεκίνησε να καθοδηγεί τους ναυτικούς απο το250 π.Χ.περίπου.
Μια πυρκαγιά έκανε το φάρο να φέγγει τη νύχτα και ένας καθρέφτης να αντανακλά τις ακτίνες του ήλιου κατά τη διάρκεια της ημέρας, κάποιοι λένε μέχρι 35 μίλια μακριά.
Ο φάρος της Αλεξάνδρειας, είναι ένας αρχαίος φάρος, που απεικονίζεται σε αυτό το χρωματισμένο χαρακτικό του Martin Heemskerck.

Η αιγυπτιακή πόλη της Αλεξάνδρειας, ένα από τα επτά θαύματα του αρχαίου κόσμου, μπορεί να έχει κατασκευαστεί για να ευθυγραμμιστεί με την ανατολή του ηλίου την ημέρα της γέννησης του Μεγάλου Αλεξάνδρου, διαπιστώνει μια νέα μελέτη.

«Κότταβος»: Το αρχαίο ελληνικό παιχνίδι ερωτικής μαντείας

«Κότταβος»: Το αρχαίο ελληνικό παιχνίδι ερωτικής μαντείας και δεξιοτεχνίας που παιζόταν από άνδρες. Είχε ως έπαθλο ευνοϊκούς οιωνούς για τις υποψήφιες αγαπημένες και όχι μόνο.
Ερευνητές του Πανεπιστημίου της Πενσυλβάνιας αναβίωσαν μέσα από τεχνολογία 3D τη διαδικασία του παιχνιδιού. Ο Κότταβος ήταν ένα παιχνίδι που έπαιζαν οι αρχαίοι Έλληνες στα νυχτερινά συμπόσια της κλασικής Αθήνας. Έχει τις ρίζες του στη Σικελία τουλάχιστον δυο χιλιάδες χρόνια πριν.

Σκοπός του παιχνιδιού ήταν να χτυπήσουν την πλάστιγγα, δηλαδή μια πιατέλα που ήταν στερεωμένη πάνω σε ένα ψηλό μεταλλικό ραβδί. Για τον σκοπό αυτό έφτυναν με το στόμα τους την τελευταία γουλιά του κρασιού ή πετούσαν το κρασί μαζί με το κύπελλο (κύλικα). Η πλάστιγγα έπρεπε να πέσει κάτω, να βυθιστεί ή να καλύψει το αγγείο που ήταν τοποθετημένο από κάτω.

Αρχαία Ελλάδα και Χημεία

Τους αρχαίους Έλληνες απασχολούσε όχι τόσο το «πώς», αλλά το «γιατί», δηλ. η αναζήτηση της αλήθειας και των αιτίων. Σύμφωνα με τους αρχαιολόγους, η συνεισφορά των Αρχαίων Ελλήνων και διανοητών στις φυσικές επιστήμες ήταν κυρίως οι θεωρητικές έννοιες. Στην αρχαία Ελλάδα πραγματοποιήθηκε για πρώτη φορά η απόδοση των φυσικών φαινομένων σε φυσικά αίτια και η αντικατάσταση των υπερφυσικών δυνάμεων από τους φυσικούς νόμους.

Οι ιδέες των αρχαίων Ελλήνων φιλοσόφων ήταν η απαρχή πολλών σημερινών εννοιών των φυσικών επιστημών. Η αρχαία ελληνική φυσική φιλοσοφία είχε μεγάλη επίδραση και στη σύγχρονη χημεία, είτε άμεσα, είτε έμμεσα, έστω και μέσω των παραδοξοτήτων της αλχημείας.
Μερικές τις ιδέες που βρήκαν εφαρμογή στη χημεία ακόμη και σήμερα είναι:

Η αρχαιότερη πόλη της Ελλάδος

Πέρασε καιρός και η Γη άρχισε να κατοικείται από ανθρώπους, αφού οι μεγαλύτερες και οι μικρότερες θεότητες, οι δυνάμεις και οι μορφές του σύμπαντος, οι αρχέγονες παρουσίες της ζωής ένιωθαν αδιάκοπα το κίνητρο του έρωτα και της αναπαραγωγής. Αλλά η επιλογή κάποιου μεταξύ των αθανάτων είχε γίνει αυστηρά επιλεκτική. Σύμφωνα με τον Παυσανία (2, 15,5), οι τοπικοί μύθοι ανέφεραν ότι ο πρώτος άνθρωπος που κατοίκησε την Αργολίδα ήταν ο Φορωνέας, γιος του θεού-ποταμού Ίναχου και της νύμφης Μελίας.

Ο Ίναχος είχε επιλεγεί ως κριτής στη διαμάχη μεταξύ της Ήρας και του Ποσειδώνα για την κατοχή της περιοχής και προφανώς, εκτιμώντας τους συναισθηματικούς δεσμούς της θεάς με τη γη που είχε φιλοξενήσει το πρώτο αγκάλιασμα με τον άντρα της, αποφάσισε υπέρ της. Από τότε η Ήρα τύγχανε ιδιαίτερης λατρείας στο Άργος.

Λούβρο το εμπόριο της εθνικής μας κληρονομιάς

Το μουσείο του Λούβρου (Musée du Louvre) είναι ένα από τα μεγαλύτερα, δημοφιλέστερα και παλαιότερα μουσεία τέχνης στον κόσμο. Βρίσκεται στο κέντρο του Παρισιού, στις όχθες του Σηκουάνα, σε μια έκταση 60.000 τετραγωνικών μέτρων.Τα δύο Ελληνικά εκθέματα που θα αναφέρουμε παρακάτω ανεβάζουν στο ζενίθ την επισκεψιμότητα στο Μουσείο του Λούβρου αποφέροντας ιλλιγιώδη ποσά στη Γαλλία προσφέροντας χιλιάδες θέσεις εργασίας χωρίς ποτέ όχι μόνο να φθείρεται η αξία τους αλλα να αποκτούν υπεραξία διαχρονικά…

Βρέθηκε ανεκτίμητης αξίας αρχαιολογικός θησαυρός λόγω κακοκαιρίας

Ένας ανεκτίμητης αξίας αρχαιολογικός θησαυρός βγήκε στην επιφάνεια μετά τις πρόσφατες νεροποντές που έπεσαν στην Ιεράπετρα. Βρέθηκε στις 4 Ιανουαρίου από νεαρό αγρότη, ο οποίος τον παρέδωσε αμέσως στην Αρχαιολογική Υπηρεσία.

Πρόκειται για ένα μαρμάρινο γλυπτό μάλλον Ρωμαϊκής περιόδου, που απεικονίζει το κεφάλι νεαρής γυναίκας με ένα εντυπωσιακό χτένισμα.

Το σπουδαίο αυτό αρχαιολογικό εύρημα είναι διατηρημένο σε εξαιρετική κατάσταση και ξεχωρίζει για την τεχνική του γλύπτη που το δημιούργησε και κατάφερε να έχει αντέξει στους αιώνες χωρίς να έχει χάσει το παραμικρό από τη λάμψη του.

Οι Έλληνες στην Κίνα

Ότι οι επίγονοι του Μ.Αλεξάνδρου έφτασαν (και αυτοί) στην Κίνα και εξάπλωσαν την ελληνική επιρροή στην αχανή χώρα αναφέρει η Λι Σιουζέν (Li Xiuzhen), αρχαιολόγος στο Μουσείο του Μαυσωλείου του Αυτοκράτορα Τσιν Σι Χουάνγκ, με μεγάλη εμπειρία στις ανασκαφές πεδίου, όπως η έρευνα στη θέση όπου βρέθηκαν οι πήλινοι στρατιώτες του 221 π. Χ.

«Πριν από δέκα χρόνια δεν πίστευα στην εκδοχή της δυτικής επιρροής. Τα τελευταία χρόνια, όμως, γίνονται έντονες συζητήσεις σχετικά με τις επαφές Δύσης και Ανατολής όσον αφορά στις πήλινες μορφές του Τσιν και η δική μου μελέτη έχει αρχίσει να επικεντρώνεται στο θέμα αυτό.
Χρειάζεται περισσότερη έρευνα ως προς την αναζήτηση αδιάσειστων στοιχείων για την τεκμηρίωση μιας τέτοιας επαφής, όπως η εύρεση ελληνικών ονομάτων ή ανθρώπινων σκελετών», αναφέρει στο ΑΠΕ-ΜΠΕ

Κρούσματα δωροδοκίας στους Αρχαίους Ολυμπιακούς αγώνες

Στη μακροχρόνια πορεία των Ολυμπιακών Αγώνων της αρχαιότητας, παρουσιάστηκαν και κρούσματα δωροδοκίας. Μερικοί αθλητές, προκειμένου να στεφθούν νικητές, δε δίσταζαν να δωροδοκήσουν τους αντιπάλους τους, παραβαίνοντας τον όρκο τους. Ο νικητής των Ολυμπιακών Αγώνων απολάμβανε πολλά προνόμια και εξασφάλιζε μια άνετη και πλούσια ζωή, και αυτό φαίνεται ότι για ορισμένους ήταν ισχυρότατο κίνητρο, ώστε να προσπαθήσουν να εξαγοράσουν τη νίκη.

Η γνωριμία του Φιλίππου και της Ολυμπιάδας

Ο γάμος του Φιλίππου Β’ της Μακεδονίας και της Ολυμπιάδας, μπορεί να εξυπηρετούσε τις πολιτικές βλέψεις των οικογενειών τους, αλλά δεν ήταν προϊόν συνοικεσίου. Δεν γνωρίστηκαν σε μια βασιλική αυλή ως εκπρόσωποι των αριστοκρατών οικογενειών τους, αλλά στη Σαμοθράκη κατά τη διάρκεια οργιαστικών τελετών. Μπορεί ο γάμος τους να είχε άσχημη κατάληξη, αλλά στο ξεκίνημά του, χαρακτηριζόταν από έντονο πάθος και έρωτα.

Η Ολυμπιάδα γεννήθηκε στην Ήπειρο, το 373 π.Χ. και πατέρας της ήταν ο βασιλιάς των Μολοσσών, Νεοπτόλεμος. Η νεαρή ξεχώρισε για τη φιλομάθεια και το ανήσυχο πνεύμα της.

Καλυδώνιος Κάπρος

Στην ελληνική μυθολογία με το όνομα Καλυδώνιος Κάπρος είναι γνωστό ένα φοβερό στο μέγεθος και στη δύναμη αγριογούρουνο, το οποίο έστειλε η θεά Αρτεμις για να τιμωρήσει τον βασιλιά Οινέα της πόλεως Καλυδώνας στην Αιτωλία.

Σύμφωνα με τον μύθο, ο βασιλιάς της Καλυδώνας Οινέας προσέφερε τους πρώτους ετήσιους καρπούς της χώρας προς όλους τους θεούς εκτός από την Άρτεμη.

Η θεά τότε από την οργή της έστειλε τον Κάπρο, που σκότωνε τους γεωργούς όταν πήγαιναν να σπείρουν και προκαλούσε καταστροφές γενικώς στα υπάρχοντα των χωρικών.

Ο θάνατος στην Αρχαία Ελλάδα

Οι αρχαίοι Αθηναίοι, σύμφωνα με τους νόμους τους Σόλωνα, ήταν υποχρεωμένοι να φροντίζουν τους ηλικιωμένους γονείς τους και ακόμα να φροντίζουν τα της ταφή τους. Όποιος πολίτης παρέβαινε αυτά τα καθήκοντα, πλήρωνε πρόστιμο και έχανε τα πολιτικά του δικαιώματα, δηλαδή εθεωρείτο «άτιμος», ή και τον εξόριζαν από την πόλη.

Αθηναίοι και Έλληνες, στην αρχαιότητα, πίστευαν πως οι θεοί προσφέρουν απλόχερα τα αγαθά στους θνητούς και αυτοί, σεβόμενοι τους αθάνατους ευεργέτες, οφείλουν να τα απολαύσουν μέχρι τελευταίας ευκαιρίας. Διαφορετικά, θα προσβάλλουν τους γενναιόδωρους θεούς.

Οι εννέα Μούσες και τα μυστικά τους

Τίποτα στην αρχαιότητα δεν ήταν τυχαίο. Το μεγαλείο της ελληνικής γλώσσας φαίνεται και από τη σύνδεσή της με τα μαθηματικά και τη μουσική. Παράδειγμα η επιλογή των ονομάτων των εννέα Μουσών, όπως παρακάτω.

Δύο Μούσες εφεύραν τη θεωρία και την πράξη στη μάθηση. Τρεις Μούσες εφεύραν τους τρεις μουσικούς τόνους αδρόν, μέσον και ισχνόν τις τρεις χορδές της Λύρας, τις τρεις προσωδίες οξεία, βαρεία, περισπωμένη και τους τρεις χρόνους παρεληλυθότα, ενεστώτα, μέλλοντα τα τρία πρόσωπα, τους τρεις αριθμούς, το τρίγωνο των αστέρων και άλλα τριάριθμα.

Τέσσερις Μούσες εφεύραν τις τέσσερις διαλέκτους: αττική, ιωνική, αιολική και δωρική. Πέντε Μούσες τις πέντε αισθήσεις: όραση, γεύση, όσφρηση, αφή και ακοή.

New York Times 1975: «Οι Έλληνες έστησαν τον άνθρωπο στα πόδια του!».

«…Για χιλιάδες χρόνια παλαιότεροι πολιτισμοί, όπως αυτοί των Περσών, των Ασσυρίων, των Βαβυλώνιων, έβλεπαν τον άνθρωπο ως ένα απεχθές ον που σέρνονταν μπροστά σε θεότητες και δυνάστες.

Οι ‘Έλληνες όμως, πήραν τον άνθρωπο και τον έστησαν στα πόδια του. Τον δίδαξαν να είναι υπερήφανος…

Ο κόσμος είναι γεμάτος θαύματα, έλεγε ο Σοφοκλής, αλλά τίποτα δεν είναι πιο θαυμάσιο από τον άνθρωπο.

Οι Έλληνες έπεισαν τον άνθρωπο, όπως ο Περικλής το τοποθέτησε, ότι ήταν δικαιωματικά ο κάτοχος και ο κύριος του εαυτού του και δημιούργησαν νόμους για να περιφρουρήσουν τις προσωπικές του ελευθερίες.