Το μνημείο ήρθε στο φως το 1910, από τον Οθωμανό, Έλληνα αρχαιολόγο Θεόδωρο Μακρίδη, και ήταν συλημένο. Η έρευνα της περιόδου εκείνης, τα αποτελέσματα της οποίας δημοσιεύθηκαν το 1911, αφορούσε την αποκάλυψη και την τεκμηρίωση του μνημείου.
Όπως αναφέρει ο Μακρίδης η κατάσταση διατήρησης του κτίσματος ήταν πολύ κακή και η πρόσοψη του είχε καταρρεύσει κατά την αρχαιότητα. Τα λίγα κινητά ευρήματα που βρέθηκαν κατά την ανασκαφή και η μαρμάρινη πόρτα του θαλάμου μεταφέρθηκαν από τον ανασκαφέα στο Μουσείο της Κωνσταντινούπολης.
Ο τάφος ήταν έκκεντρα τοποθετημένος στη δυτική πλευρά του τύμβου. Ανήκει στον τύπο του διθάλαμου μακεδονικού τάφου και η πρόσοψη του είναι ιωνικού ρυθμού. Ο προθάλαμος και ο θάλαμος έχουν διαφορετικές διαστάσεις και καλύπτονται με καμάρες.
Το κτίσμα είναι κατασκευασμένο από καστανόχρωμο κρυσταλλώδη ασβεστόλιθο, που πιθανόν προέρχεται από το σχηματισμό του ασβεστιτικού φλύσχη που εντοπίσθηκε στην περιοχή ανατολικά του τύμβου.
Το οικοδόμημα είναι θεμελιωμένο σε σταθερό υπέδαφος, καθώς τα στρώματα που επικρατούν στην περιοχή, σύμφωνα με το γεωλογικό χάρτη, είναι συνήθως στιφρά - σκληρά αργιλομαργαικής σύστασης.
