Ο Ρωμαίος στρατηγός που ανέλαβε να μοιράσει τα παιδιά για δούλους, θέλησε να δοκιμάσει τη εξυπνάδα τους, με σκοπό να κρατήσει τα πιο έξυπνα για τους δικούς του αξιωματικούς. Πρόσταξε λοιπόν τα παιδιά, να γράψουν στο πινακίδιο τους ότι ήθελαν.
Ύστερα ο ίδιος στρατηγός, καθώς εξέταζε αυτά που έγραψαν, διάβασε στο πινακίδιο ενός μικρού Αθηναίου, τους παρακάτω στίχους του Ομήρου:
«Καλότυχος και τρισκαλότυχος εκείνος, που έπεσε πολεμώντας κάτω από τα τείχη της Τροίας! Αυτός δεν είδε την καταστροφή της Πατρίδας του».
Ο στρατηγός γεμάτος κατάπληξη, μα και συγκινημένος, πρόσταξε να φέρουν το αγόρι μπροστά του. Το παιδί παρουσιάστηκε ατάραχο, παρότι γνώριζε πως το περίμενε τιμωρία. Στο πρόσωπο του ήταν ζωγραφισμένη η θλίψη, περισσότερο όμως η περηφάνια. Έδειχνε πως ήταν αποφασισμένο να αντικρίσει ήρεμο την τιμωρία.
Ο στρατηγός ατένισε για μία στιγμή σιωπηλός το μικρό αγόρι από την Αθήνα και ύστερα, πιάνοντας με καλοσύνη το χέρι του είπε:
«Εσύ που ξέρεις να αγαπάς την πατρίδα σου, ακόμα και κατεστραμμένη, είσαι άξιος να ζεις ελεύθερος. Μείνε λοιπόν στον τόπο σου παιδί μου»!
Ο Λυκούργος και τα δύο μικρά σκυλιά
Η θρυλική επανίδρυση της Σπάρτης στις όχθες του Ευρώτα από τον Λυκούργο σηματοδότησε μια σειρά από κοσμογονικές αλλαγές, οι οποίες με την σειρά τους θα επηρεάσουν αλυσιδωτά και ριζικά, πολιτικά συστήματα σε πολλές χρονικές περιόδους. Ο νομοθέτης Λυκούργος, δημιουργώντας με τις ρήτρες του μια ισορροπία εξουσιών, μεταξύ των αριστοκρατικών φατριών της πόλεως, συγχρόνως θα σημάνει την στρατιωτική πρωτοκαθεδρία της Σπάρτης.
Ας δούμε λοιπόν μία άλλη χαρακτηριστική ιστορία της οποίας τα διδάγματα είναι διαχρονικά ( ιδιαίτερα σήμερα..):
Ο Λυκούργος είχε δύο μικρά σκυλιά τα οποία ήταν αδέλφια. Από τα σκυλάκια αυτά, το ένα δεν το άφηνε να βγει ποτέ έξω από το σπίτι του, καθώς το κρατούσε πάντα κοντά του και το έτρεφε.
Το άλλο ,το έπαιρνε πάντα μαζί του στο κυνήγι και ύστερα από λίγο το έκανε σπουδαίο κυνηγό.
Μία ημέρα ο Λυκούργος κάλεσε σε συνέλευση τους Σπαρτιάτες και είχε μαζί του τα δύο σκυλάκια. Σε λίγο ήρθε ένας υπηρέτης του, που έφερε ένα πιάτο με κρέας και ένα ζωντανό λαγό.
Ο Λυκούργος πρόσταξε τον υπηρέτη να αφήσει στην μέση της συγκέντρωσης το πιάτο με το κρέας, καθώς και τον λαγό. Το κυνηγόσκυλο όρμησε αμέσως να πιάσει το λαγό ενώ το άλλο το οικόσιτο έτρεξε στο πιάτο με το έτοιμο κρέας.
Οι Σπαρτιάτες παραξενεμένοι ρώτησαν γιατί τάχα το έκανε αυτό μπροστά στην συνέλευση.
Από τα δύο σκυλάκια που βλέπετε, αγαπητοί συμπολίτες μου, είπε τότε ο νομοθέτης, είναι αδέλφια, παιδία των ίδιων γονέων. Επειδή όμως από μικρά τα ανέθρεψα αλλιώτικα το ένα από το άλλο, τώρα, έγιναν, ολότελα διαφορετικά. Το πρώτο το συνήθισα να κάθεται σπίτι και να τρέφεται “εν απραξία”. Το δεύτερο το έπαιρνα μαζί μου στο κυνήγι και έγινε καλός κυνηγός. Για αυτό είδατε το ένα να τρέχει στο πιάτο, και το άλλο να ορμά να πιάσει το λαγό.
Από το παράδειγμα των “άλογων” ζώων θα καταλάβετε πόσο είναι απαραίτητο στο λογικό ζώο, τον άνθρωπο , να συνηθίσει από την παιδική ου ηλικία στα καλά λόγια, στις καλές πράξεις, στις καλές συναναστροφές και γενικά σε όλα τα καλά και χρήσιμα στην ζωή του επιτηδεύματα….!
Πηγή1 / Πηγή2
