Ο μύθος
Ήταν ο γιος του Τάνταλου ή του Πακτωλού ή του Ξάνθου και της Κλυτίας, Φρυγικής ή Λυδικής καταγωγής, ήρθε στην Ελλάδα και κέρδισε το βασίλειο της Πίσας από το βασιλιά Οινόμαο. Τα αδέρφια του ήταν η Νιόβη και ο Βρωτέας. Νυμφεύτηκε την Ιπποδάμεια, κόρη του Οινόμαου.
Κατά άλλους[1] ήταν απόγονος του Ώλενου και βασίλεψε πρώτα στην αρχαία πόλη της Αχαΐας Ώλενος. Ήταν ο τρίτος βασιλιάς της διάδοχος του Κρηνάκου , τον ίδιο διαδέχτηκε ο Δεξαμενός.
Όταν ήταν μικρός, ο πατέρας του τον έκοψε κομματάκια και τον σερβίρισε στους θεούς βάζοντας την παντογνωσία τους σε δοκιμή. Οι θεοί αντιλαμβανόμενοι την απάτη δεν δοκίμασαν το φαγητό αυτό. Μόνον η Δήμητρα αφηρημένη λόγω του πένθους της για την κόρη της (Περσεφόνη) έφαγε ένα κομματάκι. Ο Δίας είπε στον Ερμή να βάλει πάλι όλα τα τεμάχια στο καζάνι, έτσι ώστε η Κλωθώ να μπορέσει να τα ανασυγκροτήσει. Τον ώμο που έλειπε τον συμπλήρωσε βάζοντας ελεφαντόδοντο, γι αυτό και οι απόγονοι του Πέλοπα, οι Πελοπίδες, έχουν μια λευκή κηλίδα για αναγνωριστικό σημάδι.
Ο Πέλοπας κέρδισε τους αγώνες στην Πίσα με άδικο τρόπο, αφού είχε βάλει τον Μυρτίλο,τον ηνίοχο του βασιλιά Οινόμαου να βγάλει τη σφήνα από το άρμα του για να χάσει επίτηδες με αντάλλαγμα το μισό βασίλειο. Κατόπιν, όμως δεν έδωσε στον Μυρτίλο το μισό βασίλειο και τον πέταξε από ένα γκρεμό στη θάλασσα.Σύμφωνα με μία εκδοχή, το Μυρτώο Πέλαγος ονομάστηκε έτσι από τον Μυρτίλο. Πριν πεθάνει ο Μυρτίλος πρόλαβε να τον καταραστεί, αυτόν και τους απογόνους του. Εξαιτίας του πολλές κατάρες βρήκαν το λαό του και ιδίως τα δύο παιδιά του Ατρέα και Θυέστη.Ο Πέλοπας θεωρείται ο πρώτος που ίδρυσε τους Ολυμπιακούς Αγώνες στη κοιλάδα του ποταμού Αλφειού. Η σύζυγος του, Ιπποδάμεια ίδρυσε τα Ηραία, αγώνες προς τιμή της θεάς Ήρας, όπου συμμετείχαν αποκλειστικά γυναίκες αθλήτριες. Η μυθική αρματοδρομία μεταξύ Οινόμαου και Πέλοπα, παριστάνεται στο ανατολικό αέτωμα του ναού του Ολυμπίου Διός στην αρχαία Ολυμπία.
Στην ελληνική μυθολογία αναφέρεται και ο Πέλοπας[2] γιος του Αγαμέμνονα και της Κασσάνδρας Ήταν δίδυμος αδελφός του Τηλεδαμου όπου και οι δύο σκοτώθηκαν από τον Αίγισθο.
Bιβλιογραφία
Αθανάσιου Αγγελόπουλου, Νέο Λεξικό Ελληνικής μυθολογίας, Ελεύθερις σκέψις, Αθήνα 2001.
Πηγή
