«Μια ρομαντική ιστορία 6.000 ετών ανακαλύφθηκε σε σπήλαιο στην Ελλάδα» γράφει στο ρεπορτάζ του το Dicovery Channel, που εξηγεί επίσης ότι «οι προϊστορικοί ευρήματα ήταν τοποθετημένοι σε καμπύλη, αγκαλιάζοντας ο ένας τον άλλο. Οι σκελετοί, σύμφωνα με το DNA, ανήκουν σε άντρα και γυναίκα και υπολογίζεται πως τάφηκαν περίπου το 3.800 π.Χ.».
Το πρακτορείο ειδήσεων Associated Press μεταδίδει την είδηση αναφέροντας πως «ο θάνατος δεν τους χώρισε».
Η New York Daily News έχει τίτλο: «Αιώνια αγάπη: Τα απομεινάρια ζευγαριού κλειδωμένου σε μια αγκαλιά 5.800 ετών ανακαλύφθηκε στην Ελλάδα».
Στην ιταλική RAI, η σπουδαία ανακάλυψη αναφέρεται ως «βρέθηκε ο τάφος αιώνιων εραστών».
Η Daily Telegraph του Σίδνεϊ αναφέρει πως βρέθηκε «ζευγάρι κλειδωμένο σε αγκαλιά χιλιετιών».
Η New York Daily News έχει τίτλο: «Αιώνια αγάπη: Τα απομεινάρια ζευγαριού κλειδωμένου σε μια αγκαλιά 5.800 ετών ανακαλύφθηκε στην Ελλάδα».
Στην ιταλική RAI, η σπουδαία ανακάλυψη αναφέρεται ως «βρέθηκε ο τάφος αιώνιων εραστών».
Η Daily Telegraph του Σίδνεϊ αναφέρει πως βρέθηκε «ζευγάρι κλειδωμένο σε αγκαλιά χιλιετιών».
Η ανακάλυψη
Η διπλή αδιατάρακτη ταφή νεαρών ενηλίκων, άνδρα και γυναίκας, σε στάση εναγκαλισμού, καθώς και μια δεύτερη διπλή αδιατάρακτη ταφή νεαρών ενηλίκων, άνδρα και γυναίκας, σε εξαιρετικά συνεσταλμένη στάση σε συνάφεια με σπασμένες αιχμές βελών, αποτελούν δύο από τα σημαντικότερα ευρήματα της ανασκαφής στη θέση «Ξαγκουνάκι» στον περιβάλλοντα χώρο του σπηλαίου Αλεπότρυπα, που εντάσσεται στο πενταετές Ανασκαφικό και Μελετητικό έργο Διρού.
Σύμφωνα με το υπουργείο Πολιτισμού, που έκανε τη σχετική ανακοίνωση, οι ταυτόχρονες διπλές ταφές δεν είναι συχνό φαινόμενο και πολύ περισσότερο συχνό αρχαιολογικό εύρημα.
Oι διπλές ταφές σε στάση εναγκαλισμού είναι εξαιρετικά σπάνιες και αυτή του Διρού αποτελεί μια από τις αρχαιότερες του κόσμου, αν όχι την αρχαιότερη, μέχρι σήμερα.
Έχει χρονολογηθεί με άνθρακα C14 στο 3800 πΧ, ενώ ανάλυση DNA των οστών των δύο ατόμων απέδειξε ότι πρόκειται για έναν άνδρα και μία γυναίκα. Σε στρώματα της Τελικής Νεολιθικής από το 4200 ως το 3800 πΧ αποκαλύφθηκαν επίσης: διπλή αδιατάρακτη, πρωτογενής παιδική ταφή σε αγγείο, καθώς και αδιατάρακτη ταφή εμβρύου.
Το πρόγραμμα, που ολοκληρώθηκε το 2014, πραγματοποιήθηκε υπό τη διεύθυνση του επίτιμου εφόρου Αρχαιοτήτων δρ. Γ.Α. Παπαθανασόπουλου από διεπιστημονική ομάδα της Εφορείας Παλαιοανθρωπολογίας και Σπηλαιολογίας Νοτίου Ελλάδας (υπεύθυνη δρ. Α. Παπαθανασίου) σε συνεργασία με Έλληνες και ξένους επιστήμονες και υπό την εποπτεία των Ε΄ΕΠΚΑ και 5ης ΕΒΑ.
Στόχο του είχε την ολοκλήρωση των ερευνών και την προετοιμασία της δημοσίευσης των αποτελεσμάτων της μακροχρόνιας ανασκαφής στο σπήλαιο Αλεπότρυπα και την ανασκαφική διερεύνηση του περιβάλλοντος χώρου.
Νέες χρονολογήσεις και εξειδικευμένες αναλύσεις, διεύρυναν σημαντικά την περίοδο χρήσης του σπηλαίου από την Αρχαιότερη ως την Τελική Νεολιθική (6.000- 3.200 πΧ) και επιβεβαίωσαν την μακροχρόνια λειτουργία του ως οικιστικού και ταφικού χώρου.
Στα υπερκείμενα στρώματα αποκαλύφθηκε κυκλικό οστεοφυλάκιο, διαμέτρου τεσσάρων μέτρων, ορισμένο από αργούς λίθους, που φέρει βοτσαλόστρωτο δάπεδο. Μεγάλη ποσότητα ανθρώπινων σκελετικών καταλοίπων, που αντιπροσωπεύουν δεκάδες ατόμων, περισυλλέχθηκε από την επιφάνεια του δαπέδου σε συνάφεια με χαρακτηριστικά ευρήματα της ΥΕ ΙΙΙ (Μυκηναϊκής Εποχής) όπως κεραμική, χάντρες, εγχειρίδιο. Η συγκεκριμένη αρχιτεκτονική κατασκευή για την προσχεδιασμένη μεταφορά και δευτερογενή ταφή δεκάδων ατόμων, αποτελεί μοναδικό παράδειγμα στην Μυκηναϊκή Εποχή.
Όπως αναφέρει το ΥΠΠΟ, η προκαταρκτική μελέτη κατέδειξε ότι βρίσκονται σε δευτερογενή απόθεση, μεταφέρθηκαν δηλαδή από την αρχική θέση ταφής τους στο «Ξαγκουνάκι». Στην ευρύτερη περιοχή του σπηλαίου δεν έχουν μέχρι στιγμής εντοπισθεί κατάλοιπα οικισμού της Μυκηναϊκής Εποχής, παρά τη συστηματική επιφανειακή έρευνα.
Η πλησιέστερη θέση αυτής της εποχής βρίσκεται στον Άγιο Βασίλειο, σε απόσταση τουλάχιστον 40 χιλιομέτρων από την Αλεπότρυπα. Η συνέχιση της έρευνας θα συμβάλει στην αποσαφήνιση αυτών των ζητημάτων. Προς το παρόν μπορεί να διατυπωθεί με ασφάλεια η υπόθεση, ότι η περιοχή του σπηλαίου λειτούργησε επί χιλιετίες στη συλλογική μνήμη των ομάδων ως χώρος απόθεσης των νεκρών τους, αναφέρει το υπουργείο.
Πηγή
