Ο Έλληνας εξερευνητής Σκύλαξ ο Καρυανδεύς περίπου το 510 π.Χ., εστάλη από τον βασιλιά Δαρείο τον πρώτο της Περσίας να ακολουθήσει την πορεία του Ινδού ποταμού.
Ο Μέγας Αλέξανδρος και ο στρατός του αργότερα πολέμησε τον Ινδικό στρατό του βασιλιά Πώρου και στη συνέχεια μέρος της σημερινής Ινδίας προσαρτήθηκε στα Ελληνικά Βασιλεία που ίδρυσε ο διάδοχος του Μεγάλου Αλεξάνδρου.
Σύμφωνα με ιστορικές πήγες τα Ελληνικά στρατεύματα φαίνεται να βοήθησαν τον Τσαντραγκούπτα Μαουρύα στην ανατροπή της δυναστείας των Νάντα και την ίδρυση Αυτοκρατορίας των Μαουρύα.
Αργότερα ο Στρατός του Σελεύκου Α πολέμησε τον στρατό του Τσαντραγκούπτα Μαουρύ, στο τέλος ο Σέλευκος και αυτός σύναψαν συμμαχία.
Ο Σέλευκος έδωσε την κόρη του σε γάμο παραχώρησε τα εδάφη της Αραχωσίας, το Χεράτ, τη Καμπούλ και τη Μακρανία και έλαβε 500 πολεμικούς ελέφαντες.
O Έλληνας ζωγράφος Μεγασθένης ήταν πρέσβης του Σελεύκου στην Ινδία στο έργο του «Ινδικά» έγραψε την Ιστορία των Ινδών, τον πολιτισμό τους και επίσης αναφέρει την προϊστορική άφιξη του Θεού Διονύσου και του Ηρακλή στην Ινδία.
Επιπλέον το επικό ποίημα «Διονυσιακά» αναφέρεται σχετικά με την αποστολή του Θεού Διονύσου στην Ινδία.
Ο Αρριανός στο έργο του «Ινδικά» έχει γράψει για την παρουσία των Ελλήνων στην Ινδία, καθώς και ο Έλληνας ιστορικός Απολλόδωρος και ο Ρωμαίος ιστορικός Ιουστίνος επιβεβαιώνουν ότι η Βακτριανοί Έλληνες κατέκτησαν την Ινδία.
Ο Ιουστίνος περιγράφει τον Δημήτριο Α΄ ως βασιλιά των Ινδών. Ελληνικές και Ινδικές πήγες αναφέρουν ότι οι Έλληνες εκστράτευσαν μέχρι την άλλη τη Παταλιπούτρα, και αναγκάστηκαν να υποχωρήσουν μετά από ένα πραξικόπημα στην Βακτρία το 170 π.Χ.
Ο Βουδισμός άνθισε υπό τους Έλληνες που οδήγησε στον Ελληνοβουδιστικό πολιτιστικό συγκρητισμό.
Ο πυλώνας Ηλιόδωρος είναι μια πέτρινη στήλη που στήθηκε γύρω στο 110 π.Χ. στο σημερινό Μπέσναγκαρ, από τον Ηλιόδωρο, έλληνα πρέσβη, στην αυλή του βασιλιά των Σούνγκα Μπαγκαμπάντρα.
Οι τέχνες στην Ινδία επηρεάστηκαν αρκετά από την Ελληνιστική τέχνη.
Πληροφορίες αντλήθηκαν από την πηγή
